เมื่อซาตานสมสู่กับหมาใน สิ่งที่อุบัติตามมาก็คือปรปักษ์ของพระผู้เป็นเจ้า ที่มาปรากฏตัวในร่างของเด็กชายวัย 5 ขวบในชื่อเดเมียน ที่สายตาอันดำสนิทและจิตใจที่มืดมิดยิ่งกว่าเป็นตัวแทนของสิ่งที่สร้างมาจาก ความชั่วร้ายอย่างแท้จริง
ไร้ข้อกังขาสำหรับ จอห์น เครเมอร์ ในฐานะตัวละครที่เลือดเย็นที่สุดของ Saw แต่เป็นเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยในชุดทักซิโดกับจักรยานสามล้อที่โผล่มาบอกกฏแห่ง ทางรอดที่บันทึกเอาไว้สำหรับเหยื่อของจิกซอว์แต่ละราย ที่ถือเป็นสัญลักษณ์แห่งความสยองขวัญที่ลืมไม่ลงของซีรีส์ที่ฟันกำไรทุกภาค เรื่องนี้
ถ้า เดเมียน ธอน เป็นเด็กที่นรกถีบส่งมาเกิด เด็กสาววัย 12 ที่ถูกปีศาจจากโลกเก่านามว่า พาซูซู เข้าสิ่งสู่ก็คือปีศาจจำแลงกายมาดีๆ นี่เอง เรแกนสามารถสาปแช่งคุณ, หลอกหลอนคุณ และฆ่าคุณได้ทั้งๆ ที่ถูกมัดเอาไว้กับเตียง
แม้ตัวหนังจะไม่เลิศเลออะไร แต่มันเป็นผลงานที่ทำให้คุณต้องระแวงตุ๊กตาทุกตัวที่คุณพบทันทีที่คุณได้ทำ ความรู้จักกับเจ้าชัคกี้เรียบร้อยแล้ว เจ้าปีศาจตัวน้อยที่ฆ่าคนด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม ที่ถูกสิ่งสู่โดยวิญญาณของ ชาร์ลส์ ลี เรย์ ฆาตกรต่อเนื่องผู้บ้าคลั่ง
จากชุดในงานฮาโลวีนธรรมดาจนกลายมา เป็นไอคอนแห่งปี 1997 เพียงชั่วข้ามคืน และไม่ว่าคุณจะเรียกเขา(หรือเธอ)ว่า โกสท์เฟส, ฟาเธอร์ เดธ หรือ เดอะ วู๊ดโบโร คิลเลอร์ ตำนานของมันจะหวนคือจออีกครั้งในภาคที่ 4 ช่วงเทศกาลฮาโลวีนปี 2010 นี้
แค่ “อยู่นี่ จอห์นนี่!” เพียงคำเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้ตัวละครตัวนี้ของ แจ็ค นิโคลสัน ถูกเล่าขานในตำนานอย่างความสยองอย่างไม่รู้จักจบสิ้น
ฝันร้ายของหนุ่มสาวที่ชอบไป ตั้งแคมป์กลางป่าและทำสถิติการฆ่าสูงกว่าที่ไมเคิล ไมเยอร์และเฟรดดี ครูเกอร์รวมกันเสียอีก เจสัน ปีศาจแห่ง Camp Crystal Lake ที่ซ่อนใบหน้าเอาไว้ในหน้ากากฮอกกี้ผู้มีอาวุธคู่กายเป็นดาบยาว ถือเป็นนักฆ่าไม่มีอะไรหยุดยั้งได้ เช่นเดียวกับการสร้างภาคต่อของมัน จนกลับมาเปิดตัวเป็นแชมป์อย่างง่ายดายเมื่อศุกร์ที่ 13 ที่ผ่านมา
ด้วยเสียงแห่งมัจจุราชจาก เลื่อยไฟฟ้าของเขา, ผ้ากันเปื้อนที่โชกเลือดของเขา และหน้ากากที่ทำจากหนังมนุษย์ของเขา เลเธอร์เฟสนักฆ่ามนุษย์กินคนแห่งแถบชนบทของเท็กซัส ถือเป็นต้นกำเนิดของบรรดานักเชือดทั้งหลายที่อุบัติขึ้นหลังจากยุคปี 1974 และเป็นการกรุยทางให้กับความสำเร็จของอสูรกายรุ่นน้องอย่าง Halloween ในปี 1978 ต่อมา
ความป่วยทางจิตเวท, ความหลังฝังใจเกี่ยวกับแม่ ที่มาพร้อมกับฉากฆาตกรรมที่คลาสสิกที่สุดในโลกภาพยนตร์ ส่งให้เขาอยู่ในฐานะมารดาของวายร้ายแห่งหนังสยองขวัญทั้งปวง
ชุดลายทางสีแดงเขียวอันเป็น สัญลักษณ์ และถุงมือใบมีดอันคมกลิบ บนใบหน้าสย
ด้วยฟันที่คมอย่างใบมีด กับความกระหายเลือดที่ไม่หมดสิ้น เมื่อรวมเข้ากับซาวด์แทร็กสุดหลอนระดับออสการ์ของ จอห์น วิลเลียมส์ ส่งให้เรื่องราวของการฆ่าบนชายทะเลโดยฉลามยักษ์เรื่องนี้ทำเงินไปได้ถึง 470 ล้านเหรียญในยุค 70 มาแล้ว
หนังสยองขวัญมักจะเริ่มขึ้น ด้วยการออกล่าเหยื่อของชายที่สวมหน้ากาก แต่คงไม่มีตัวละครตัวไหนจะสยดสยองไปกว่า ไมเคิล ไมเยอร์ ชายโรคจิตที่ไล่ล่าเหยื่อด้วยอาวุธที่แสนธรรมดาแต่ฆ่าได้จริงอย่างมีดทำครัว รวมทั้งยังมีดนตรีประกอบส่วนตัวที่ขนหัวลุกทุกครั้งที่ได้ยิน
แม้ว่าจะมีเวลาอยู่บนจอแค่ เพียง 16 นาทีจากเวลาทั้งหมด 118 นาทีของหนังดีกรีออสการ์เมื่อปี 1991 อย่าง The Silence of the Lambs แต่ดร.ที่พิสมัยในเนื้อมนุษย์ผู้นี้ได้ใช่เวลาที่มีอยู่เพียงจำกัดนี้ในการ สร้างความขนพองสยองเกล้าอย่างมีประสิทธิภาพ ด้วยท่าทางที่แสนเรียบเฉย ที่กลายเป็นตำนานที่ไม่รู้จบในสารบบแห่งผู้ล่า…