…ท่ามกลางเมือง ที่แสนกว้างใหญ่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย มีเด็กหญิงคนหนึ่ง ชื่อ “เด็กหญิงความรัก”

ทุกๆวัน เด็กหญิงความรักจะเดินทางไปที่ต่างๆ ตามลำพังด้วยสองเท้าเปลือยเปล่า
โดย ไม่สนว่าพื้นที่ ที่เธอเหยียบจะสกปรกหรือสะอาดหรือร้อนระอุหรือชื้นแฉะหรือเต็มไปด้วย กิ่งไม้ เศษแก้วต่างๆ ที่จะทิ่มแทงเท้าอันบอบบางของเธอ

เด็กหญิง ความรักยังมีความสุขกับการเดินทางด้วยเท้าเปล่า เธอยังคงเดิน เดิน และเดินไปเรื่อยๆ อย่างเดียวดาย…..

แต่ แล้ววันหนึ่งระหว่างเดินทางตามปกติของเด็กหญิงความรัก เธอรู้สึกเจ็บปวดที่เท้าทั้งสองข้างจนไม่อยากเดินทางต่อไป ความรู้สึกเหงา และ ว้าเหว่ ก็เข้ามาหาเธอทันที

ทันใดนั้นเอง เด็กหญิงความรักก็ได้พบกับ “นายรองเท้า” ซึ่งเป็นรองเท้าเก่าๆ คู่หนึ่งไม่ได้สวยสะดุดตาอะไรเลย นายรองเท้าก็ทักเด็กหญิงความรักอย่างเป็นมิตร

“เท้าเธอ คงจะเจ็บมาก ถ้าไม่รังเกียจ ให้ฉันเดินทางไปพร้อมๆ กับเธอได้มั๊ย
ฉัน สัญญาว่าจะปกป้องเธอเอง”

เด็กหญิงความรัก ได้ยินเพียงเท่านั้น ความรู้สึกอ้างว้าง เดียวดายที่เคยมี ก็มลายหายไปในทันที
เธอเองจึงตัดสินใจที่จะเดินทางไปในทุกที่พร้อมกับ นายรองเท้า

…แต่ต่อมาไม่นาน เด็กหญิงความรักก็ได้พบกับรองเท้าคู่ใหม่โดยบังเอิญ
รองเท้าคู่นี้แตก ต่างจากนายรองเท้ามากนัก
เพราะเขาทั้งใหม่ สะอาด สีสันสะดุดตา และดีไซน์นำสมัย อีกทั้งยังเป็นรองเท้าแบรนด์เนมที่มีราคาแพงอีกด้วย
เด็ก หญิงความรักจึงตัดสินใจที่จะทิ้ง “นายรองเท้า” แม้ว่า เขาจะสวมใส่สบายและพร้อมที่จะก้าวเดินไปกับเธอทุกที่

เด็กหญิงความรักได้สวมรองเท้าคู่ใหม่ที่สุดแสนจะ PERFECT
ถึง แม้ว่ามันอาจไม่พอดีกับเท้าของเธอก็ตาม
เพียงเพื่อต้องการให้ตนเองดูดี ขึ้นในสายตาของผู้อื่น
เด็กหญิงความรักถึงกับยอมให้รองเท้าใหม่กัดจนเธอ เจ็บปวด
ทรมาน แต่เธอก็อดทน และพยายามเดินไปข้างหน้าต่อไป
ทั้งที่ ในใจเธอนั้นไม่มีความสุขเลย

เพียงไม่กี่วัน เด็กหญิงความรักก็รู้ดีว่าเธอกับรองเท้าคู่ใหม่
เข้ากันไม่ได้เลย เพราะหลายครั้งที่เขาทำให้เธอเสียใจ
เขาไม่พร้อมที่จะเดินทางไปกับเธอใน ทุกๆที่ เขากลัวลำบาก
เขากลัวการถูกแปดเปื้อนจากพื้นดิน โคลนที่สกปรก

เด็กหญิงความรัก กลับมานั่นทบทวนดูเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา
เธอพบว่าระหว่างเธอกับ รองเท้าคู่ใหม่นั้น ยังขาดความเข้าใจ
ทำให้ตลอดระยะเวลาการเดินทางทั้ง คู่ต้องพบกับปัญญาเสมอๆ
ถึงแม้ว่าใครๆ ต่างก็พากันอิจฉาเธอที่ได้ครอบครองรองเท้าใหม่
แต่เธอ…ก็เลือกที่จะถอด ออก และกลับมาเดินเท้าเปล่าดังเดิม
มันอาจจะเจ็บเท้าบ้างในบางครั้ง แต่เธอก็สบายใจ
เพราะเธอสามารถเดินทางไปได้ทุกๆ ที่ ที่เธอต้องการ

เด็กหญิงความรัก เดินทางลำพังมาเป็นเวลานานพอสมควร
เธอ เริ่มรู้สึกกลัว เหงา และโดดเดี่ยว เธออยากมีเพื่อนสักคน
ที่เข้าใจเธอ และพร้อมจะเดินทางไปกับเธอในทุกๆ ที่

ทันใดนั้นเอง เธอก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยตะโกนถามเธอว่า

“อยากมี เพื่อนร่วมทางสักคนมั๊ย”

ใช่แล้ว! มันเป็นเสียงของเขา …นายรองเท้า…

เด็กหญิงความรัก ดีใจมากจนไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้
เพราะเธอคิดว่าคงไม่มีโอกาสได้เจอเขา อีก
หลังจากที่เธอได้ตัดสินใจทิ้งเขาไปในวันนั้น

นายรองเท้ายังคง พูดประโยคเดิมๆ กับเธออีกครั้งว่า

“ฉันสัญญา ว่าจะปกป้องเธอเอง”

เด็กหญิงความรัก ยิ้มและตอบกลับไปว่า

“ขอบใจนะ..ฉัน สัญญาว่าเราจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป”

นายรองเท้า ตอบกลับอย่างอ่อนโยนว่า

“เธอไม่จำเป็น ต้องสัญญาหรอก เพราะเมื่อไรที่เธอรู้สึกเบื่อ
และอยากเป็นอิสระจากฉัน ฉันก็พร้อมที่จะให้เธอไป”

เด็กหญิงความรัก รู้ในทันทีว่า “นี่แหละคือความเข้าใจ”
ที่เธอรอคอยมาแสนนาน แต่เธอเจอแล้วและจะดูแลรักษา
อย่างดี ถึงแม้ว่านายรองเท้าจะเป็นแค่รองเท้าธรรมดาๆ คู่หนึ่ง
ไม่ได้น่าชื่นชม ในสายตาของคนอื่น
แต่สำหรับเด็กหญิงความรักแล้ว เขาสำคัญต่อเธอมาก
เขา เข้าใจและห่วงใยเธอ เธอรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่กับเขา
แค่นั้นมันก็เพียง พอแล้วสำหรับเธอ

ตั้งแต่วันนั้น เป็นต้นมา
เด็กหญิงความรักและนายรองเท้าก็อยู่เคียงข้างกันตลอดไป

ในบางครั้ง เราอาจจะเห็นเด็กหญิงความรักไม่ได้สวมรองเท้า
แต่อย่าเพิ่งตกใจ!! ลองมองดูในมือเธอสิ
นายรองเท้าอาจอยู่ในมือเธอก็ได้
เขาอาจต้องการ ให้เท้าของเธอเป็นอิสระจากการผูกมัดบ้าง
หรือเธออาจจะซักรองเท้าแล้ว แห้งไม่ทันก็ได้ อย่าคิดมาก !!!

นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า
1. คนที่ดีอาจไม่ใช่ และคนที่ใช่อาจไม่ดี
2. คนที่ใช่สำหรับคนอื่นอาจไม่ใช่สำหรับเรา ส่วนคนที่ใช่สำหรับเราอาจไม่ใช่สำหรับคนอื่น
3. รักแท้มักมาถูกที่ถูกเวลาเสมอ
4. ความรักไม่ใช่การผูกมัด เพื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
5. สิ่งที่ความรักต้องการมากที่สุด คือ “ความเข้าใจ”