เรื่องราวที่กล่าวมาข้างต้นเป็นเรื่องจริงของสุนัขพันธ์ อากิตะ ชื่อว่า ฮาชิโกะ ที่มีเจ้าของชื่อ ฮิเดะซะบุโร อุเอะโนะ ศาสตราจารย์ประจำภาควิชาการเกษตรกรรมแห่งมหาวิทยาลัยโตเกียว

ฮาจิโกะ (ภาพจากวิกิพีเดีย)

ความน่ารักและซื่อสัตย์ของฮาชิคือ ทุกวันฮาชิจะเดินไปรออุเอะโนะที่สถานีชิบูยาเพื่อรอรับเจ้านายกลับบ้าน ทำให้เจ้าฮาชิเป็นที่รู้จักของเจ้าหน้าที่สถานีทุกคน แต่เรื่องเศร้าก็เกิดขึ้นเมื่อ ศาสตราจารย์อุเอะโนะ เสียชีวิตลงอย่างกระทันหันด้วยภาวะเลือดออกในสมอง ทำให้ในวันนั้นฮาชิที่ไปรออยู่ไม่เจอกับเจ้านายของมัน

 ภาพสุดท้ายเกี่ยวกับฮะชิโก ในวันที่ฮะชิโกตายลง

แต่เจ้าฮาชิก็ไม่ละความพยายาม มันไปนั่งรอที่สถานีทุกวัน จนมีผู้นำเรื่องราวของมันไปเขียนเป็นบทความลงหนังสือพิมพ์ ทำให้ผู้คนเริ่มนำขนมและอาหารไปให้กับเจ้าฮาชิ เป็นเวลายาวนานถึง 9 ปี ที่ฮาชิรอคอยเจ้านายที่ไม่มีวันกลับให้กลับมาหา วันที่ 8 มีนาคม ปี 2478 ฮาชิจากโลกนี้ไป

เรื่องราวของฮาจิโกะที่ยังคงมารอรับเจ้านายทุกวันเป็นเวลากว่า 9 ปี ภายหลังการเสียชีวิตของท่านศาสตราจารย์ กลายเป็นเรื่องโด่งดังไปทั่วประเทศญี่ปุ่น ความสัตย์ซื่อและความทรงจำต่อเจ้านายของมัน เป็นที่ประทับใจของชาวญี่ปุ่น จิตใจที่เปี่ยมด้วยความรักความผูกพันนี้ เป็นแรงบันดาลใจให้ ครูและผู้ปกครองจำนวนมากได้เล่าเรื่องนี้แก่ลูกหลาน เพื่อเป็นตัวอย่างสำหรับเด็กควรจะปฏิบัติตาม ในเรื่องความจงรักภักดีและรู้คุณ
       
ในที่สุดความซื่อสัตย์และตำนานของฮาจิโกะ กลายเป็นสัญลักษณ์ประจำชาติในด้านความจงรักภักดี 

ปัจจุบัน รูปปั้นฮาชิโกะตั้งอยู่ในเมืองชิบูยา เพื่อแสดงให้เห็นถึงความซื่อสัตย์ และการรอคอย แต่ก็มีคนต้องการให้ฮาชิและศาสตราจารย์อุเอะโนะได้กลับมาเจอกันในวันครบรอบ 90 ปีการเสียชีวิตของอุเอะโนะ และครบรอบ 80 ปี การจากไปของฮาชิ จึงสร้างรูปปั้นขึ้นมาใหม่ให้เจ้านายและสุนัขได้เจอกับ ด้วยในหน้าที่ยิ้มแย้ม และฮาชิดูมีความสุขมาก ในที่สุดทั้งสองก็ได้กลับมาเจอกันสักที