มีใครบางคนบอกว่า

ในความรัก ของคนสองคน สุดท้ายเวลาที่เลิกกัน

เราจะรู้ว่าใครคือ "ผู้ให้" และใครคือ "ผู้รับ"

 

ผู้ให้ คือ คนที่หยิบยื่นความเจ็บปวดให้อีกฝ่าย

จะโดยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม แต่เขาได้ให้มันไปแล้ว



ผู้รับ คือ คนที่ยอมรับความเจ็บปวดนั้นมา

โดยที่ไม่อยากได้มันเลยแม้แต่น้อย...แต่ก็ต้องรับมัน



ความหมาย แบบนี้ ไม่มีใครอยากเป็นผู้รับแน่นอน

และบางคน... คงไม่อยากจะเป็นผู้ให้ ...เหมือนกัน

เพราะกลัวว่าซักวันอาจจะเปลี่ยนมาเป็นผู้รับบ้าง



ใครคนนั้นบอกอีกว่า

บางสิ่งที่เขาหยิบยื่นให้ คนรับ... เต็มใจรับมันเสียด้วย

บางคนรับมันมา... รู้ว่าหนัก วางมันลง ...เพราะกลัวเหนื่อย



บางคนรับมัน... แบกไว้จนหนัก เหนื่อย ...ถึงวางมันลง

บางคน... รู้ว่าหนัก ...กลับยิ่งแบก รับมันเพิ่ม ...มันยิ่งหนัก

ยิ่งเหนื่อย ...แต่ไม่วางมันลง

มันขึ้นอยู่กับว่าคนรับ..ตั้งใจจะเก็บ 

จะแบกมันไว้กับตัวนานแค่ไหน




ความทุกข์ ความเสียใจ ความผิดหวัง ความเจ็บปวด

เราจะวางมันลง ครั้งเดียวทีเดียวเลยคงไม่ได้และไม่ง่าย

แต่เมื่อไหร่ ที่รู้สึกว่าแบกมันไว้ 

จนหลังไหล่ลู่ล้า อ่อนแรงไปหมด

ขอแค่ค่อยๆวางมันลงทีละนิด ...ทีละนิด 

เท่าที่จะวางได้เป็นพอ



ซักวัน...มันจะเบาบาง

ผ่อนคลายความหนักหน่วงนั้นเองตามกาลเวลา

แม้อาจจะไม่มีวันหมดเลยก็ตาม ...แต่ยังไง

ก็ดีกว่าที่จะเก็บมันไว้แบบนั้น

....ตลอดไป....