ตราบฟ้าดินสลาย

ตราบฟ้าสิ้นดินสลายหรือคลายรัก
เมื่อประจักษ์ใจแล้วยากแคล้วเคลื่อน
ล่ามสายใยเสน่หาไม่ลาเลือน
เหมือนผูกเงื่อนชาติภพบรรจบกัน


แต่เหมือนบาปทาบผ่านและมารขวาง
สิ้นหนทางชื่นชิด..เพียงจิตฝัน
กี่ร้อยชาติขาดช่วงเข้าพ่วงพัน
เลื่อนคืนวันบรรจบได้พบจริง

เป็นเพียงรูปเงาร่างกลางสมัย
ที่ถูกรอยอาลัยแห่งใจสิง
สิ้นเสรีเมื่อรักเข้าพักอิง
และแอบนิ่งเนิ่นนานในมานนี้

ยังเวียนวนหม่นหมองและร้องไห้
กับทีท่าอาลัยจากนัยที่
ได้เพียรสื่อเนื้อความ..ทุก “ความ”มี
ผ่านวจีเรียงร้อยถ้อยคำครวญ

ไม่รู้ว่าเพรงกาลที่ผ่านพ้น
สร้างรอยหม่นหมองช้ำโศกกำสรวล-
ต่อเราสองเพียงไร?..เยื่อใยควร-
จึงเพียงส่วน เสี้ยว-เศษ บน เขต-กาล

เสน่หาอาวรณ์ ก่อน จำหลัก
เหมือนตรึงปักผูกพ่วงบ่วงสงสาร
กี่วัฏฏะหมุนรอ..ทรมาน
กี่สังขารแหลกป่น..จะพ้นตรวน?

ขอร่ำพากย์ฝากแถนถึงแดนสรวง
ร่ายบำบวงให้ขวัญนั้นคืนหวน
ข้ามขอบฟ้าเหตุการณ์..ย้อนผ่าน, ทวน
พาทุกส่วนเสี้ยวพบบรรจบกัน

ฝากกรองคำรำบายลงป่ายเปื้อน
ตอกตรึงเตือนรูปหนึ่งซึ่งดังขวัญ
รับรู้ถ้วนเสน่หามาแต่บรรพ์
เพื่อร่นฟ้าฝั่งฝัน..ที่คั่นภพ

ข้ามฝ่าทุกนิยามที่ล่ามรัด
เวียน รอบวัฏฏ์เบื้องบรรพ์..มาบรรจบ
เคลื่อนรูปรอยใฝ่ฝัน..อย่างครันครบ
จะขอซบ ทรวงถวิล ตราบสิ้นปราณ!


ตราบฟ้าดินสลาย โดย วลีลักษณา: