ชายคนหนึ่งมีภรรยาอยู่ 4 คน

ภรรยาคนที่ 1 เขารักที่สุด ไปไหนมาไหนด้วยกัน ตามใจตลอด อยากได้อะไร เขาหาให้ทุกอย่าง

ภรรยาคนที่ 2 เขารักมากเช่นกัน เขาจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อภรรยาคนนี้ และจะไปหาภรรยาคนนี้เสมอ

ภรรยาคนที่ 3 เขารักรองลงมา ดูแลเอาใจใส่พอควร แวะไปหาบ้างเป็นครั้งคราว

ภรรยาคนที่ 4 เขาไม่เคยสนใจ ไม่เคยดูแลเอาใจใส่ ไม่เคยไปหา ไม่คิดถึงเลยด้วยซ้ำ

ต่อมาชายคนนี้ไปกระทำความผิดร้ายแรง และถูกจับ ต้องถูกประหารชีวิตก่อนที่จะถูกประหาร เขาขอร้องว่า เขาขอกลับบ้าน เพื่อไปร่ำลาภรรยาสุดที่รักซักครั้ง ผู้คุมเห็นใจจึงอนุญาต

เมื่อกลับมาถึงบ้าน เขารีบตรงไปหาภรรยาคนที่ 1 เล่าเหตุการณ์ต่าง ๆ ให้ฟัง และถามภรรยาทุกคนว่า “ถ้าผมต้องตาย คุณจะทำอย่างไร?”

ภรรยาคนที่ 1 ตอบน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ถ้าเธอตาย เราก็จบกัน”

คำตอบที่ได้รับ เหมือนสายฟ้าที่ผ่าเปรี้ยง!! ลงมาที่เขาอย่างจัง เขารู้สึกเจ็บปวดและเสียใจเป็นอย่างยิ่ง นึกเสียดายว่าเขาคิดผิด

จากนั้นเขาก็ไปหาภรรยาคนที่ 2 ด้วยอาการเศร้าโศก เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟัง และถามคำถามเดิมกับภรรยาคนที่ 2 

ภรรยาคนที่ 2 ก็ตอบอย่างหน้าตาเฉยว่า “ถ้าเธอตาย ฉันจะมีใหม่”

เหมือนสายฟ้า!! ผ่าลงมาซ้ำที่เขาอย่างจัง เขารู้สึกเสียใจมาก และนึกเสียดายว่า ที่ผ่านมาเขาไม่ควรทุ่มเทให้ภรรยาคนนี้เช่นกัน 

เขาเดินคอตกมาหาภรรยาคนที่ 3 เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟัง และถามภรรยาคนที่ 3 

ภรรยาคนที่ 3 ตอบว่า “ถ้าเธอตาย ฉันจะไปส่ง”

ทำให้เขาคลายความเศร้าโศกขึ้นมาได้บ้าง อย่างน้อยก็ยังมีภรรยาที่จริงใจกับเขา ก่อนกลับไปรับโทษ เขานึกขึ้นมาได้ว่า มีภรรยาอีกคนซึ่งไม่เคยไปหาเลย จึงไปหาภรรยาคนที่ 4 

ภรรยาคนที่ 4 ตอบว่า “ถ้าเธอตาย ฉันจะตามไปด้วย”
แทนที่เขาจะดีใจ กลับนึกเสียใจหนักขึ้นไปอีก เพราะ...มันสายเกินไปเสียแล้ว ช่วงที่เขามีชีวิตอยู่ เขาไม่เคยเห็นค่าของภรรยาคนนี้ แต่ภรรยาคนนี้ไม่คิดที่จะทิ้งเขา จะติดตามเขาไปอยู่ด้วย แล้วชายคนนี้ก็กลับไปรับโทษประหาร และเมื่อเขาตาย ภรรยาคนที่ 4 ก็ตายตามไปด้วย

เราทุกคนต่างมีโทษประหาร ซึ่งก็คือ ความตาย รอเราอยู่ทุกคน และเราทุกคนต่างก็มีภรรยา 4 คน

ภรรยาคนที่ 1 คือ ร่างกายของเรา

เพราะเวลาเรามีชีวิตอยู่ เราจะบำรุงบำเรอด้วยสิ่งของทุกอย่าง อยากได้อะไรก็หาให้ แต่พอเราตายมันกลับไม่ไปกับเรา เมื่อเราตาย ร่างกายมันก็มีค่าเท่ากับท่อนไม้ท่อนหนึ่งเท่านั้น 

ภรรยาคนที่ 2 คือ ทรัพย์สมบัติ

เพราะเวลาเรามีชีวิตอยู่ เราจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมา แต่พอเราตาย มันกลับไม่ไปกับเรา แต่ไปเป็นของคนอื่น

ภรรยาคนที่ 3 คือ พ่อแม่ ลูกเมีย ญาติพี่น้อง

เพราะพอเราตาย เขาจะทำศพให้เรา ทำบุญไปให้ แปลว่า เขาแค่ไปส่งเราเท่านั้น

ภรรยาคนที่ 4 คือ จิตของเรา

เมื่อเราตายไป เราไม่สามารถเอาอะไรไปด้วยได้ มีเพียงแค่ดวงจิตที่จะติดตามเราไปทุกภพชาติ แต่คนเราส่วนมากจะละเลย ไม่เคยอบรมข่มจิต ไม่เคยฝึกสมาธิ สร้างบุญกุศล และกว่าจะรู้ก็ตอนวาระสุดท้ายก่อนตาย รู้เมื่อสายเกินไป

แล้วคุณล่ะ จะให้ความสำคัญกับภรรยาคนไหนมากกว่ากันครับ?