“เรื่องของความรักและผูกพัน ที่ไม่ใช่เพราะความเป็นสายโลหิต ไม่ใช่เพราะความเป็นคู่ชีวิต ไม่เพราะบุญคุณหรือสัญญาที่พันผูก แต่เพราะสายใยที่เกิดเมื่อจิตที่อาทรอ่อนเอื้อ มาพบกับใจที่ละเอียดอ่อนไม่เลือนลืมความอบอุ่นงดงามทางใจที่ตนได้สัมผัส...” ป้าศรี
………
(แปลโดย : Rita Chanviriyavuth)
มีเรื่องเล่ากันว่า มีครูประจำชั้นประถม 5 ท่านหนึ่งชื่อ ครูทอมป์สัน วันหนึ่งขณะที่สอนอยู่ในห้องเรียน ครูทอมป์สันก็เหมือนกับครูทั่ว ๆ ไป ที่ชอบหลอกเด็กนักเรียนในชั้นว่าครูมีความรักให้นักเรียนทุกคนเท่ากันหมด

มีเด็กชายคนหนึ่งชื่อ เด็กชายเท็ดดี้ สต๊อดดาร์ด ซึ่งจะนั่งประจำอยู่แถวหน้าสุดในชั้นเรียน ก่อนหน้านี้ครูทอมป์สันคอยสังเกตุพฤติกรรมของเท็ดดี้ และพบว่าเท็ดดี้เป็นเด็กไม่ค่อยมีเพื่อนเล่นด้วย เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ไม่สะอาดเรียบร้อยและเหมือนไม่ค่อยได้อาบน้ำ ซึ่งอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กชายเท็ดดี้เป็นเด็กไม่ค่อยร่าเริง

ถ้าเป็นไปได้ ครูทอมป์สันต้องการให้คะแนนเด็กชายเท็ดดี้ในการสอบโดยให้กากบาท X สีแดงตัวใหญ่ และให้คะแนน “F” บนกระดาษสอบ ปกติถ้าครูทอมป์สันจะตรวจข้อสอบของเด็กนักเรียน ครูทอมป์สันจะพยายามเก็บกระดาษคำตอบของเด็กชายเท็ดดี้ไว้ตรวจเป็นคนสุดท้าย

แต่เมื่อครูทอมป์สันได้มาย้อนอ่านประวัติการเรียนของเด็กชายเท็ดดี้ที่ผ่าน มา ครูทอมป์สันก็ต้องแปลกใจ เมื่อพบบันทึกของครูประจำชั้นประถม 1 ว่า “เด็กชายเท็ดดี้เป็นเด็กฉลาดและร่าเริงอยู่เป็นนิจ เป็นเด็กขยันเรียนและมีมารยาทเรียบร้อย ทุกคนรักใคร่เท็ดดี้”

ครูประจำชั้นประถม 2 บันทึกว่า “เด็กชายเท็ดดี้มีผลการเรียนดีเยี่ยม เป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนร่วมชั้น แต่แม่ของเด็กชายป่วยมากและอยู่ในระยะสุดท้าย และจะทำให้ชีวิตครอบครัวมีปัญหา”

ครูประจำชั้นประถม 3 บันทึกว่า “การตายของแม่ของเด็กชายเท็ดดี้นำความเศร้าใจมาสู่เท็ดดี้มาก และพ่อของเท็ดดี้ก็ไม่ใส่ใจ ซึ่งไม่นานจะเป็นปัญหาต่อเด็กชายเท็ดดี้มากถ้าไม่ได้รับการเยียวยาโดยทันที”

คุณครูประจำชั้นประถม 4 บันทึกว่า “เด็กชายเท็ดดี้เป็นเด็กเก็บตัวและไม่สนใจการเรียน ไม่มีเพื่อนเล่นและบางครั้งก็แอบนอนหลับในห้องเรียน” หลังจากอ่านบันทึกเสร็จ ครูทอมป์สันรู้สึกละอายแก่ใจและรู้สึกผิดมาก

ในช่วงคริสต์มาส ขณะนักเรียนนำของขวัญคริสต์มาสมาให้เธอโดยทุกคนห่อกระดาษและผูกโบว์อย่างสวย งาม แต่ของขวัญของเด็กชายเท็ดดี้ถูกห่อด้วยกระดาษสีน้ำตาลหนา ๆ ที่เป็นถุงกระดาษมาจากร้านขายของชำ ครูทอมป์สันค่อย ๆ แกะห่อของขวัญของเด็กทีละคน รวมทั้งของเท็ดดี้ด้วย

เมื่อเปิดออกมาพบว่ามีกำไลทำจากพลอยใสขาวคล้ายเพชรซึ่งมีไม่ครบทุกเม็ดและ ขวดน้ำหอมค่อนขวด ท่ามกลางการหัวเราะเยาะของเด็กนักเรียนในชั้น ครูทอมป์สันได้นำกำไลออกมาใส่ พร้อมทั้งแตะน้ำหอมลงบนที่ข้อมือ

ในตอนเย็นวันนั้นเด็กชายเท็ดดี้รอพบครูทอมป์สันในชั้นเรียนและกล่าวกับครู ว่า “วันนี้กลิ่นของคุณครูเหมือนกลิ่นแม่ผมจังครับ” หลังจากเด็กนักเรียนกลับหมดแล้ว ครูทอมป์สันนั่งร้องไห้กับตัวเองเป็นชั่วโมง ครูทอมป์สันเริ่มการสอนเด็ก ๆ ในชั้นโดยให้ความสนใจเป็นพิเศษต่อเด็กชายเท็ดดี้ 

ยิ่งครูทอมป์สันได้ใกล้ชิดกับเด็กชาย ยิ่งสร้างความเชื่อมั่นให้เด็กชายมากขึ้น เมื่อถึงปลายปีครูทอมป์สันพบว่าเด็กชายเท็ดดี้เป็นเด็กคนหนึ่งในชั้นเรียน ที่มีผลการเรียนดีเยี่ยม ไม่นานเด็กชายทอมป์สันก็กลายเป็นนักเรียนที่โปรดปรานของครูทอมป์สัน

ปีต่อมา ครูทอมป์สันพบจดหมายสอดไว้ใต้ประตู จากเด็กชายเท็ดดี้ โดยเขียนว่าครูทอมป์สันเป็นครูที่ดีที่สุดในชีวิตผม

หกปีต่อมา ครูทอมป์สันได้รับจดหมายอีกหนึ่งฉบับ โดยเด็กชายเขียนว่าผมจบการศึกษาระดับมัธยมและสอบได้เป็นที่ 3 ของชั้นเรียน ครูทอมป์สันก็ยังเป็นครูที่ดีที่สุดในชีวิตของผม

สี่ปีต่อมา ครูทอมป์สันได้รับจดหมายอีกหนึ่งฉบับ มีใจความว่า ระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาชีวิตผมอาจไม่ราบรื่นนัก แต่อีกไม่นานผมก็จะสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีด้วยเกียรตินิยม คุณครูยังคงเป็นครูที่ดีและผมชื่นชอบที่สุดในชีวิตครับ

อีกสี่ปีต่อมา จดหมายอีกหนึ่งฉบับมาถึงครูทอมป์สัน หลังจากจบปริญญาตรี เท็ดดี้ตัดสินใจทำอะไรเพิ่มเติม โดยไม่ได้เล่ารายละเอียดมากนัก ครูทอมป์สันยังคงเป็นครูที่ดีที่สุดในชีวิตของผม แต่คราวนี้ท้ายจดหมายลงท้ายชื่อยาวกว่าปกติ โดยมีลายเซ็น ทีโอดอ เอฟ. สต๊อดดาร์ด เอ็ม.ดี.

เรื่องไม่ได้จบที่ตรงนี้ ในช่วงฤดูใบไม้ผลิมีจดหมายอีกหนึ่งฉบับถึงครูทอมป์สัน เท็ดดี้บอกกับครูว่าได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่งและกำลังจะเข้าสู่พิธีวิวาห์ โดยอธิบายเพิ่มเติมว่าพ่อของเท็ดดี้ได้จากไปเมื่อสองปีที่แล้ว และผมขอเรียนเชิญครูทอมป์สันเป็นเกียรติในพิธีแต่งงาน โดยขอเชิญครูทอมป์สันมานั่งตำแหน่งที่นั่งในฐานะแม่ของเจ้าบ่าว

แน่นอนครูทอมป์สันตอบตกลง โดยครูทอมป์สันได้ใส่กำไลและใช้น้ำหอมที่เด็กชายเคยให้เมื่อหลายปีก่อนในช่วงคริสต์มาส มาในงานแต่งงาน

เมื่อพวกเขาได้พบกัน ต่างโผเข้ากอดซึ่งกันและกัน ดร. สต๊อดดาร์ดได้กระซิบข้างหูครูทอมป์สัน “ผมขอขอบคุณคุณครูที่เชื่อมั่นในตัวผม ขอบคุณมากครับที่เอาใจใส่ผมและทำให้ผมมีความเชื่อมั่นในการดำรงชีวิต และกล้าที่จะทำในสิ่งที่แตกต่างจากคนอื่น” 

ครูทอมป์สันได้กระซิบตอบกลับพร้อมทั้งน้ำตาว่า “เท็ดดี้ เธอเข้าใจผิดแล้ว เธอนั่นแหละที่สอนฉันให้เรียนรู้ว่าฉันกล้าทำในสิ่งที่แตกต่าง ฉันไม่เคยรู้เลยว่าจะสอนอย่างไร จนกระทั่งฉันได้พบเธอ”