โรคประหลาด



โรคประหลาด

วอนช่วยหนูน้อย 8 เดือน ผิดปกติตั้งแต่เกิด (ข่าวสด)

          เมื่อ วันที่ 5 สิงหาคม ผู้สื่อข่าวได้รับแจ้งจากชาวบ้านว่า มีครอบครัวฐานะยากจน มีลูก 3 คน  2 คนปกติ แต่คนสุดท้องอายุ 8 เดือน ผิดปกติตั้งแต่เกิด  เพราะมีผิวหนังเหี่ยวย่น  ร่างกายไม่เติบโตตามวัย อยู่บ้านเลขที่ 249 ถ.เพชรเกษม  ต.ท้ายช้าง อ.เมือง จ.พังงา จึงเดินทางไปตรวจสอบ พบนางขนิษฐา ไตรบุญ  อายุ 43 ปี กำลัง อุ้มลูกคนสุดท้องชื่อ ด.ช. รชานนท์ ไตรบุญ หรือ น้องอานัด  ซึ่งมีสภาพร่างกายผิดปกติ คือ มีลักษณะลำตัวเล็ก ศีรษะค่อนข้างโต ตาโปน พุงป่อง ผิวหนังเหี่ยวย่น มือ - เท้าผอม มีแต่ผิวหนังหุ้มกระดูก ตรงหน้าท้องมีร่องรอยผ่าตัด ทราบว่าเพื่อเอาลำไส้ใหญ่โผล่มาอยู่ด้านนอก สำหรับใช้ขับถ่ายแทนทวารหนัก

          นางขนิษฐา ผู้เป็นแม่ เปิดเผยว่า ตนเองกับสามี ชื่อ นายชาญวุฒิ ผลร้อย อายุ 42 ปี มีอาชีพเข็นรถขายไก่ทอด ปัจจุบันอาศัยอยู่บ้านแม่ของตนเอง มีลูกทั้งหมด 3 คน คนโตเป็นผู้หญิงอายุ 22 ปี คนรองผู้ชายอายุ 16 ปี ซึ่งทั้ง 2 คนปกติดี  ส่วนคนเล็ก คือ น้องอานัด อายุ 8 เดือน น้ำหนัก 3.5 กิโลกรัม เกิด ที่โรงพยาบาลมิชชั่นภูเก็ต จ.ภูเก็ต ด้วยการผ่าตัด ตอนแรกเกิดแพทย์ต้องนำไปรักษาอยู่ในตู้อบระยะเวลานานเป็นเดือน ก่อนที่จะอนุญาตให้นำมาดูแลอยู่ที่โรงพยาบาลพังงา จ.พังงา ต่อมาเมื่ออายุ 7 เดือนพบว่า ลำไส้ใหญ่ดูดซับอาหารผิดปกติ มีอาการถ่ายออกมาเป็นเลือด โดยการแนะนำของหมอจึงได้นำน้องอานัดไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลสุราษฎร์ธานี จ. สุราษฎร์ธานี หมอได้ผ่าตัดลำไส้ส่วนที่เสียออกไปและทำการให้ปลายลำไส้ใหญ่โผล่ออกมาตรง หน้าท้อง เพื่อให้เด็กสะดวกในการขับถ่ายด้านนอก โดยต้องคอยดูแลความสะอาดและป้องกันไม่ให้ผิวถลอก ด้วยการทาวาสลีนอยู่ตลอดเวลา และต่อมาพบว่าเด็กหัวใจเต้นเร็ว ตรวจพบมีปัญหาผนังหัวใจรั่ว จึงนำมาตรวจรักษาที่โรงพยาบาลรามาธิบดี กรุงเทพฯ เพื่อตรวจอาการเกี่ยวกับหัวใจ จากนั้นหมอให้กลับบ้านและรอสังเกตดูอาการ ซึ่งขณะนี้เด็กกินได้เฉพาะนมเท่านั้น และมีพัฒนาการทางด้านสมองช้ากว่าเด็กปกติทั่วไป

          นางขนิษฐา กล่าวต่อว่า จากการที่ตนเองและสามีต้องคอยผลัดกันเฝ้าดูแลน้องอานัด อีกทั้งต้องนำลูกไปโรงพยาบาลตลอดเวลา โดยปล่อยให้ลูกสาวคนโตออกไปขายไก่ทอดและมีน้องคนรองได้คอยช่วยเหลืออยู่บ้าง จึงทำให้รายจ่ายเพิ่มมากขึ้น ขณะที่รายได้ที่จะมาจุนเจือครอบครัวน้อยลงไปมาก จึงทำให้ครอบครัวตนเองมีความลำบากมาก การที่ต้องพบกับสภาพเหตุการณ์เช่นนี้ ซึ่งในช่วงแรกๆ ตนเองต้องนอนร้องไห้อยู่ตลอดเวลา จนมาถึงขณะนี้ค่อยทำใจรับกับสภาพที่เป็นอยู่ได้บ้างแล้ว แต่ก็อดสงสารลูกๆ โดยเฉพาะน้องอานัดไม่ได้