อวัยวะที่สำคัญที่สุดของมนุษย์

ครั้งหนึ่ง.....แม่ของผมเคยถามผมว่า......
"ส่วนไหนของร่างกายที่สำคัญที่สุด?"

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมได้ทายสิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นคำตอบที่ถูก

เมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็กเล็กผมเคยคิดว่า "การได้ยินเสียง" เป็นสิ่งที่สำคัญมากที่สุด

สำหรับเรา ในฐานะที่เป็นมนุษย์

ดังนั้น ผมจึงบอกแม่ไปว่า..."แม่... มันคือหู"

แต่แม่บอกว่า...

"ไม่ใช่จ๊ะ... คนจำนวนมากหูหนวก แต่ก็ยังอยู่ได้ ลูกลองคิดดูไปก่อนนะ แล้วเร็วๆนี้แม่จะมาถามลูกใหม่นะ..."

หลายปีผ่านไป.....

ก่อนที่แม่จะมาถามผมเรื่องนี้อีกครั้ง

ตั้งแต่ที่ผมทายผิดครั้งแรก ผมก็พยายามครุ่นคิดหาคำตอบที่ถูกต้องเสมอมา

และในตอนนี้ ผมก็บอกกับแม่ว่า....

"แม่... การมองเห็นสำคัญมากสำหรับทุก ๆ คน ดังนั้นมันตองเป็นดวงตาของเราแน่เลย ที่สำคัญที่สุด"

แม่มองมาที่ผมและบอกกับผมว่า.....

"ลูกเรียนรู้ได้เร็วมาก แต่ว่าคำตอบยังไม่ถูกจ๊ะ เพราะว่ามีคนมากมายที่ตาบอด แต่ก็ยังอยู่ได้"

ผมอึ้งไปอีกครั้ง แต่ผมก็ยังคงพยายามค้นคว้าหาความรู้ต่อมาอีกหลายปี

และแม่ก็ยังถามผมอีกหลายครั้ง

ทุกครั้งคำตอบของแม่ก็คือ...

"ไม่ใช่จ๊ะ... แต่ลูกก็ฉลาดขึ้นทุก ๆ ครั้งนะจ๊ะ... ลูกรัก"

จนเมื่อปีที่แล้ว....

ปู่ของผมตายลง ทุกคนในบ้านเศร้าใจกันมากทุกคนร้องไห้ แม้แต่พ่อผมก็ร้องด้วย

ผมจำได้ดี เพราะว่ามันเป็นเพียงครั้งที่สองที่ผมเห็นพ่อร้องไห้

แม่มองมาที่ผม

ตอนที่เรากล่าคำอำลาครั้งสุดท้ายต่อคุณปู่แล้วแม่ก็ถามผมว่า...

"ลูกรู้หรือยัง?? ส่วนไหนของร่างกายเราสำคัญที่สุด?? ลูกรัก"

ผมรู้สึกงุนงงที่แม่ถามผมตอนนี้

ผมคิดมาตลอดว่า

"คำถามนี้เป็นเกมระหว่างผมกับแม่"

แม่มองเห็นสีหน้ามึนงงของผม

และก็บอกว่า...

"คำถานี้สำคัญมากลูก มันแสดงให้เห็นความจริงในชีวิตของเรา สำหรับอวัยวะต่างๆ ที่ลูกเคยบอกกับแม่ว่าสำคัญในอดีตที่ผ่านมา และแม่ได้บอกกับลูกว่ามันผิดมาตลอด พร้อมกันนั้น แม่ก็ได้ยกตัวอย่างให้ลูกฟังว่า ทำไมมันถึงผิด แต่ว่าวันนี้เป็นวันที่ลูกจะได้เรียนบทเรียนที่สำคัญที่สุด"

แม่ก้มลงมามองที่ผม ด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง

อย่างที่แม่คนหนึ่ง พึงจะทำได้

ผมเห็นในดวงตาของแม่เอ่อล้นด้วยน้ำตา

และแม่ก็พูดว่า...

"ลูกรัก... ส่วนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของลูก ก็คือ ~ บ่า ~ จ๊ะ"

เมื่อผมได้ฟังคำตอบจากแม่ ผมจึงถามต่อมาว่า...

"เป็นเพราะว่า มันคอยรองรับหัวของเราไว้ใช่มั้ยครับ???"

แม่ตอบว่า...

"ไม่ใช่จ๊ะ... แต่เป็นเพราะว่ามันสามารถรองรับศรีษะเพื่อนของเรา หรือคนที่เรารักเมื่อยามที่เขาร้องไห้ คนเราทุกคนต้องการบ่าใครสักคนไว้คอยซบยามร้องไห้ ในบางช่วงเวลาของชีวิต ลูกรัก แม่เพียงแต่หวังว่า ลูกจะมีเพื่อน และคนรักที่จะมีบ่า พร้อมที่จะให้ลูกซบตอนร้องไห้ เมื่อยามที่ลูกต้องการ"

ตรงนั้นเอง...

ที่ผมได้รับรู้ว่า...

สิ่งที่สำคัญที่สุดของร่างการเรา คือ...

"การไม่เห็นแก่ตัว"

และมันคือ...

"ความรู้สึกร่วมรับรู้กับความเจ็บปวดของคนอื่น"

คนเราอาจจะลืมสิ่งที่คุณพูด...

คนเราอาจจะลืมสิ่งที่คุณทำ...

แต่ไม่มีใครลืมสิ่งที่ทำให้เขา "รู้สึก" ได้...

เพื่อนที่ดีก็เหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า...

คุณไม่ได้เห็นมันตลอดเวลาหรอก

แต่คุณรู้ว่า...