สิบตรี แกรี่ โคลแมน และโจแอน โคลแมน

เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก  คุณ howtodothingsbetter สมาชิกเว็บไซต์ยูทูบดอทคอม 

           แกรี่ โคลแมน นายทหารอังกฤษ ที่ป่วยมะเร็งปรารถนาสุดท้าย คือการได้อุ้มลูก และภรรยาก็คลอดลูกทัน 7 วันก่อนเขาจากไป 

          วันที่ 14 กันยายน 2556 เว็บไซต์เดลี่เมลของอังกฤษ ได้บอกเล่าเรื่องราวสุดซึ้ง ของนายทหารที่ป่วยเป็นโรคมะเร็งรายหนึ่ง ที่มีความปรารถนาสุดท้ายคือการได้อุ้มลูกก่อนตาย และมันก็เป็นจริงเมื่อภรรยาของเขาคลอดลูกให้แก่เขาทันก่อนที่จะจากโลกนี้ไป เพียง 7 วันเท่านั้น

          ก่อนหน้านี้เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 2554 สิบตรี แกรี่ โคลแมน วัย 34 ปี ซึ่งมีตำแหน่งเป็นวิศวกรหลวง ได้รับการวินิจฉัยว่าเขาเป็นโรคมะเร็งหลอดอาหาร ซึ่งทำให้เขามีอาการกลืนอาหารได้ลำบาก และต้องรับการรักษาด้วยเคมีบำบัด ก่อนจะเข้ารับการผ่าตัดเนื้อร้ายออกไป แต่ผลข้างเคียงจากการรักษากลับทำให้เขามีบุตรได้ยาก และถึงแม้ว่า แกรี่ และ โจแอน โคลแมน ภรรยาของเขาจะปรึกษาแพทย์เกี่ยวกับการแช่แข็งสเปิร์มของเขาไว้ แพทย์ก็ยังคงกังวลว่าพวกเขาอาจจะมีเวลาไม่เพียงพอ

อย่างไรก็ตาม หลังจากการรักษาด้วยเคมีบำบัดนาน 12 สัปดาห์ เนื้อร้ายของเขาก็มีขนาดเล็กลงจนสามารถทำการผ่าตัดได้ และจากนั้นแกรี่และภรรยา ซึ่งมีความปรารถนาร่วมกันคือการได้มีลูก ก็เริ่มมองหาการรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมแทน เพราะทั้งคู่คิดว่าแกรี่คงไม่สามารถมีลูกได้อีกแล้ว แต่ในสุดที่สุดปาฏิหาริย์ก็มาถึง เมื่อแกรี่มีอาการดีขึ้นหลังจากผ่าตัด ก่อนที่พวกเขาจะได้ออกฮันนีมูนกันที่โปรตุเกสในเดือนกรกฎาคม 2555 และเมื่อพวกเขากลับมาจากการฮันนีมูน โจแอนก็พบว่าเธอได้ตั้งครรภ์แล้ว และนั่นทำให้แกรี่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก 

          ทว่าช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นแสนสั้น เมื่อไม่กี่วันหลังจากนั้น แกรี่ก็เริ่มมีอาหารปวดหัวอย่างรุนแรง เพราะมะเร็งได้แพร่กระจายไปยังสมองของเขาแล้ว และมันก็เป็นสิ่งที่เลวร้ายมาก เพราะแม้ว่าเขาได้รับการผ่าตัดสมองและ รังสีรักษา แต่มะเร็งก็ได้แพร่กระจายมาสู่ผิวหนังของเขา จนในที่สุดอาการของเขาก็เลวร้ายลงจนต้องรับอาหารผ่านทางสายยาง

ขณะที่โจแอน เล่าว่า อาการที่ทรุดลงของแกรี่เป็นสิ่งที่ทำให้เธอกับเขาใจสลาย เพราะพวกเธอต่างรู้ดีว่าทุกสิ่งนั้นขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น และเพียงสิ่งเดียวที่แกรี่ปรารถนาก็คือการได้เป็นพ่อคน แต่มันกลับเหมือนตลกร้ายเพราะในขณะที่อาการของแกรี่เลวร้ายลงเรื่อย ๆ ลูกน้อยของพวกเธอก็ยิ่งเติบโตขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นการได้มีชีวิตเล็ก ๆ อยู่ในท้องก็ทำให้พวกเธอมีสภาพจิตใจที่ดี และมุ่งคิดแต่เรื่องของเด็กคนนี้แทน สิ่งที่พวกเธอกลัวมากที่สุดก็คือ แกรี่อาจจะไม่มีเวลานานพอที่จะได้เห็นหน้าลูก

          อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นโจแอนก็ได้เข้าไปสแกนดูเพศของลูกในครรภ์ เพื่อให้เธอและแกรี่สามารถตัดสินใจเลือกซื้อเสื้อผ้า ต่าง ๆ และวางแผนการเลี้ยงดูลูกน้อยของพวกเขาด้วยกันได้ จากนั้นพวกเขาก็ได้เลือกชื่อ เอมบา ซึ่งแปลว่ามีค่า ให้แก่ลูกสาวอันมีค่าของพวกเขา ขณะที่แกรี่ซึ่งรู้ตัวดีว่าเขาไม่มีวันจะ ได้อยู่ร่วมกับลูกสาวตัวน้อยในวันครบรอบวันเกิดปีแรกของเธอและในปีถัด ๆ ไป ก็เริ่มเขียนการ์ดวันเกิดล่วงหน้า ให้แก่วันเกิดปีแรก และปีที่ 13 16 และ 18 แก่เอมบา

          "ในตอนที่แกรี่เริ่มเขียนการ์ดใบแรก ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ใกล้ถึงกำหนดวันคลอด อาการของเขาก็ยิ่งเลวร้ายลงจนถึงที่สุด  และความคิดที่เขาอาจจะตายก่อนที่เธอจะคลอดนั้นเป็นสิ่งที่พวกเธอไม่สามารถทน ได้ อาการของเขาทรุดลงอย่างรวดเร็ว ถึงอย่างนั้นแกรี่ก็ยังพยายามฝืนตัวเองไว้จนกว่าจะถึงวันคลอด แต่พวกเธอก็ไม่รู้ว่าเขาจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน" โจแอน กล่าว

          จากนั้น แกรี่ซึ่งต้องการใช้ช่วงเวลาสุดท้ายที่เหลือกลับมาใช้ชีวิตตามปกติอยู่ที่ บ้าน ก็ออกจากโรงพยาบาล และในวันที่ 2 เมษายน 2556 น้องสาวของแกรี่ก็พาโจแอนที่เจ็บท้องมายังโรงพยาบาล ซึ่งแม้ว่าแกรี่จะมีอาการแย่จนไม่สามารถเดินทางมาอยู่กับเธอที่โรงพยาบาลได้ แต่เขาก็ยังส่งข้อความมาหาเธอตลอดทั้งคืน จนกระทั่งการผ่าคลอดสิ้นสุดลงในวันถัดมา เธอก็แทบรอไม่ได้ที่จะอุ้มลูกกลับไปให้แกรี่

และในตอนนั้น โจแอน เล่าว่า ตอนที่เธอส่งลูกสู่อ้อมแขนของสามี มันเป็นช่วงเวลาที่สะเทือนใจอย่างถึงที่สุด แต่มันก็เป็นความทรงจำที่ล้ำค่าที่สุดสำหรับเธอ แม้ว่าจะเป็นเวลาเพียงไม่กี่วัน แต่พวกเขาก็ได้ใช้ชีวิตครอบครัวเล็ก ๆ ร่วมกันแล้ว แกรี่มีความสุขมากที่ได้เป็นพ่อคน และลูกก็หน้าตาคล้ายกับเขาด้วย ความปรารถนาสุดท้ายที่จะได้อุ้มลูกของเขาเป็นจริงแล้ว

          ในอีก 3 วันต่อมา แกรี่ก็บอกกับทุกคนว่าเขาพอแล้ว และไม่ต้องการรับอาหารทางสายยางอีก เขารู้ดีว่าจากนี้แอมบาจะอยู่ได้อย่างปลอดภัย และเขาก็วางใจพอที่จะจากไปได้แล้ว ก่อนที่แกรี่จะจากโลกนี้ไปอย่างสงบ โดยมีครอบครัวและภรรยาอยู่เคียงข้างจนถึงนาทีสุดท้ายของชีวิต

          แม้ช่วงเวลาต่อจากนั้นจะเป็นช่วงเวลาที่แสนเจ็บปวดและยากลำบากสำหรับโจแอน แต่เธอก็ยังรู้สึกโชคดีที่ลูกสาวของเธอมีพ่อที่แสนวิเศษ และรู้สึกว่าโชคดีอย่างมากที่สามีของเธอได้รู้ว่าเขาเป็นพ่อคนแล้วก่อนตาย สำหรับเขาที่มอบลูกน้อยให้แก่เธอนั้น ทำให้เธอเข้มแข็งพอที่จะยืนอยู่ได้หลังจากนี้ แม้ว่าแกรี่จะไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอหลังจากนี้แล้วก็ตาม