เรื่องเล่าขำๆ "จะรู้คุณค่าอาหารไทย ต้องไปอยู่ ณ ต่างแดน

วันนี้มีเรื่องเล่าขำๆ (รึเปล่า) มาเล่าสู่กันฟังครับเกี่ยวกับเพื่อนผมเอง

คือก่อนอื่นเลยต้องบอกก่อนว่า ตอนนี้ผมอยู่ที่แคลิฟอร์เนีย อเมริกาครับ อยู่มาได้จะ 5 ปีแล้ว แต่ก็ยังคงติดตามห้องก้นครัวอยู่เรื่อยๆ ผมพบว่าตอนนี้ "อาหารจากต่างประเทศ" มีอิทธิพลต่อคนไทยมากทั้ง อาหารฝรั่ง ญี่ปุ่น เกาหลีอาจจะด้วยเหตุใดก็ตามแต่ แต่ก็ได้ทำให้ หลายๆคน "ลืมคุณค่าของอาหารไทยไป" เหมือนเพื่อนผมคนนี้ครับ

คือเพื่อนผมคนนี้เนี่ยมัน "บ้า" อาหารต่างประเทศมาก อาหารฝรั่ง ญี่ปุ่น เกาหลี และอื่นๆ มันกินหมด น้อยครั้งมากที่จะกินอาหารไทย นอกจากคุณแม่มันทำให้กิน และเพื่อนผมคนนี้มักจะคุยกับผมอยู่เสมอเรื่องชีวิตความเป็นอยู่และ "อาหารการกิน" ที่อเมริกา

เพื่อนผมจะถามว่า "อยู่ที่เมกาเมริงกินไรวะ"

ผมตอบว่า "ตรูกินอาหารไทย ที่ร้านอาหารไทยบ้าง ทำเองบ้างถ้ามีเวลาและไม่ขี้เกียจ"

"โหหหหห ไรว้าาาาาาาา อยู่ตั้งเมกา จะ"ดอ-แ-ก" ไมว้า อาหารไทย"

"เป็นตรูนะ จะกิน เบอร์เกอร์ พิซซ่า ทั้งปีเลยเมริง"เพื่อนผมพูดใส่หน้าผม (ทางสไกป์)

ผมไม่ตอบได้แต่หัวเราะเบาๆ พลางคิดในใจว่า "ทั้งปีเหรอ ตรูให้เมริง 2 อาทิตย์"

และแล้ววันนั้นก็มาถึง เพื่อนผมมีโปรแกรมเรียนภาษา 6 เดือนที่อเมริกา โดยผมเป็นคนติดต่อจัดการทำเรื่องให้ และให้มันมาอยู่ที่บ้านเช่าของผมผมไปรับมันที่สนามบิน คำแรกที่มันบอกผมคือ "ตรูหิว พาไปกินเบอร์เกอร์หน่อย ไม่เอานะเว้ยอาหารไทย"

ผมก็ขับรถพามันไปว่าจะเอาร้านไหน เช่น คาล'ส จูเนียร์, แจ๊ค อิน เดอะ บ็อกซ, อิน แอนด์ เอ้าท์, ซับเวย์ และอีกหลายที่มันเห็นร้านเบอร์เกอร์มากมายขนาดนี้ มันหันหน้ามาบอกว่า "ตรูเกิดมาเพื่อสิ่งนี้" ผมคิดในใจ "เดี๋ยวเมริงก้อรู้ เหอ เหอ"

อาทิตย์แรกที่มันมาอยู่กับผม มันกิน เบอร์เกอร์ กับพิซซ่า ทุกวัน วันละ 5 มื้อ ครับ และมันถึงขนาด ไปซื้อพิซซ่าและเฟรน ฟรายน์แช่แข็งที่ "คอสโก้" (คล้ายๆ แมคโครเมืองไทย) มาตุนในห้อง "เป็นกระสอบ เยอะมากกก"และมันบอกกับผมว่า "ตรูว่ามันยังน้อยเกินไปนะ เพราะตรูกะจะกินตลอด 6 เดือนนี้"ที่สำคัญมันบอกผมว่า "ตรูไม่แบ่งเมริงนะเว้ย" ผมคิดในใจอีกว่า " อาทิตย์แรกมันแค่น้ำจิ้ม ต่อไปต่างหาก คือ ของจริง"

เหมือนฟ้าจะได้รับรู้ความคิดผม ผ่านไปประมาณวันที่ 10 ในขณะที่ผมทำต้มโคล้งปลากรอบอยู่ มันทำหน้าเบื่อๆ และถามผมว่า " ทำไรอะ " ผมตอบว่า "ต้มโคล้งปลากรอบ" และมันถามผมด้วยประโยค (ที่ไม่น่าเชื่อ) นี้ว่า "กลิ่นหอมดีนะ กินด้วยได้ป่ะ"

ผมแทบจะวางทัพพีและหัวเราะมันตรงนั้นเลยครับ แต่วางฟอร์มและตอบว่า "อะไร อาหารเมริงมีอยู่เต็มตู้ ไปกินของเมริงเลย" มันมองหน้าผมด้วยความเศร้า และเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบพิซซ่ามาเวฟกินด้วยสีหน้า "เบื่อโลก" อย่างเห็นได้ชัด

วันต่อมาประมาณวันที่ 12 ยังไม่ถึงสองอาทิตย์ ผมทำ "ต้มยำไก่น้ำใส กับ ผัดกะเพราหมูสับ" เพื่อเป็นอาหารเช้า เพื่อนผมมันตื่นขึ้นมา ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ เดินมาที่ครัว แทนที่มันจะไปเปิดตู้เย็นเพื่อนกินอาหารของมัน " มันกลับไปตักข้าวใส่ชามเบ้อเริ่ม แล้วมากินต้มยำกับผัดกะเพราของผม เหมือนตายอดตายอยากมานาน"

มันกินไปสักพัก มันอุทานออกมาว่า "อาหารไทยอร่อยที่สุดเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" "ตรูไม่ด่งไม่ดอ-แ-กมันแล้ว อาหารฝรั่ง ตรูเบื่ออออออออออออออออออออออออออออออ"

เชื่อมั้ยครับ ผมไม่ได้กินข้าวเลยตอนนั้น เพราะผมหัวเราะเยี่ยวเล็ดเลยครับผมบอกไปว่า "ตรูเคยผ่านประสบการณ์มาแล้ว ตรูกินเบอร์เกอร์ได้แค่ 4 วันก็เอียนจะแย่แล้ว"

เพื่อนผมมันสารภาพว่า "ตอนอยู่เมืองไทย เพราะอาหารไทยเป็นของหาง่าย ทำให้ตรูเบื่อ เมื่อมีอาหารต่างประเทศเข้ามา ตรูคิดว่ามันแปลกใหม่ก็เลยชอบกินน่ะ แต่พอมาตอนนี้ตรูรู้แล้วว่า อาหารไทยเจ๋งสุดแล้ว"

ผมฟังเสร็จผมก็เลยถามต่อว่า "แล้วอาหารในตู้เย็นเมริงจะทำไง" มันบอกว่า "ตรูจะไปเทให้หมากิน" ผมหัวเราะชักเลย