ผมไม่แน่ใจว่าระหว่างคำว่า “เขี้ยว” ที่ต่อมาขยายคุณศัพท์เป็น “เขี้ยวลากดิน” กับคำว่า “เสือสิงห์กระทิงแรด” นั้นคำไหนมาก่อนกัน  แต่เดิมนั้นคำว่าเขี้ยวคงจะหมายถึงคนประเภทรอบจัด คนที่มีประสบการณ์ในเรื่องนั้น ๆ มามาก หรือไม่ก็มีลูกเล่นเยอะจนมีปฏิสัมพันธ์ด้วยได้ยาก อย่างไรก็ตามมีแต่สัตว์ประเภทเสือสิงห์เท่านั้นแหละครับที่จะมีเขี้ยวเล็บเป็นอาวุธส่วนกระทิงกับแรดนั้นเป็นคำใส่เข้ามาเพื่อความคล้องจอง แต่ไป ๆ มา ๆ ทั้งคำว่าเขี้ยวและเสือสิงห์กระทิงแรดก็มีความหมายหนักไปในทางลบ

 

            ถ้าถามว่าคนไทยแต่เดิมมีความรู้สึกนึกคิดต่อสัตว์ประเภทนี้อย่างไร ผมคิดว่าคนไทยสมัยก่อนนั้นมีความเข้าใจธรรมชาติและอุปนิสัยของสัตว์เป็นอย่างดี และนำคุณลักษณะของสัตว์ต่าง ๆ มาใช้เป็นเครื่องเตือนสติคนด้วยกันเอง อย่าง...็จะได้รับการยกย่องว่าเป็นสัตว์ที่มีศักดิ์ศรี ดังโคลงโลกนิติ ที่ว่า “ถึงจนทนสู้กัด กินเกลือ  อย่าเที่ยวแล่เนื้อเถือ พวงพ้อง อดอยากเยี่ยงอย่างเสือ สงวนศักดิ์  โซก็เสาะใส่ท้อง จับเนื้อกินเอง” สำหรับสิงโตนั้นถือกันว่าเป็นเจ้าป่าหรือราชาแห่งสรรพสัตว์มีราชทินนามสีหราชเดโช สำหรับขุนนางที่มีความชอบในการรบทัพจับศึก ฝรั่งเองก็มีนิทานหลายเรื่องที่กล่าวถึงความยิ่งใหญ่ของสิงโต ส่วนกระทิงก็ได้ชื่อในเรื่องความเป็นนักสู้ที่เข้มแข็งทรงพลัง สุดท้ายก็คือแรดซึ่งเป็นสัญลักษณ์แห่งความบึกบึนทดทาน  

 

 

 

เมื่อเสือสิงห์กระทิงแรดมาพบกัน 

คงห้ำหันชิงกับความเป็นใหญ่

คงไมแคล้วสัตว์น้อยจะต้องภัย 

ทำอย่างไรจึงจะได้รอดพ้น

 

...็ใหญ่สิงห์ก็ยิ่งใหญ่กว่า 

ใครจะมาใหญ่เท่าพี่ช้างได้

ข้าก็แรดงวงแหลมเจ้าเห็นไหม 

จะมีใครกล้าสู้ต่อกรเรา

 

เรากระทิงเขาใหญ่เจ้ากลัวไหม 

จงหลีกไปอย่าขวางทางของข้า

พูดไปแล้วก็แสนหนักในอุรา 

ก็ตัวข้าผู้น้อยต้องคอยหนี

 

ต่างคนต่างยิ่งใหญ่ข้าน้อยกลัว

ใจระรัวสั่นสั่นพล่านพล่านหนี

ใจจะขาดน่ากลัวสิ้นชีวี

จะหลีกหนีให้พ้นไปให้ไกล

Credit: http://board.postjung.com/698805.html