เล่ามั่งนะเห็นคนอื่นโม้เเล้วอยากโม้มั่ง หุหุ เเม่เราเปนคนโคราชไทยเเท้ ป๊า(พ่อ)เปนจีนเเท้

เราครึ่งลูก ตามเทรนด์เเต่ลูกเเม่หว่ะออกดำๆ พี่สาวเค้าขาวกันหมด

(เเต่ก้นขาวจั๊วะ 555+) เราลูกคนที่สี่ สุดท้องเลย

พี่สาวสามคน เราเลยถูกตีน้อยกว่าคนอื่นเพราะลูกชายคนเดียว ตั้งเเต่เด็กเราเห็นเเม่ทำงานตลอดเลย

พ่อเราเค้าถูกตามใจเเต่ยังเล็กเพราะขี้โรค ปู่ย่าเลย สปอยล์ ตลอด (บ้านพ่อเราค่อนข้างมีเงิน)

เลยทำให้พ่อเราเป็นคนขาดความรับผิดชอบ ไปโดยปริยาย ที่สำคัญติดการพนัน มีเเสนหมดเเสน

มีบ้านขายบ้าน เงินจากฝั่งปู่ย่าเลย ไม่เคยมาถึงลูก เเต่เเม่เราก็รักพ่อเรามาก

เเม่เลยต้องหาเงินเลี้ยงลูกเอง เเม่ขายข้าวเเกงครับ จำความ

ได้ก็เจอข้าวเเกงของเเม่เเล้ว เเม่เป็นคนดุมาก ตีพี่สาวทีหัวเเตกเลยคิดดู

เเต่เราได้รับสิทธิคุ้มครองเป็นพิเศษ โหะๆๆ

นานถึงจะโดนซะที เเม่ตัวใหญ่ครับ เสียงดัง ลูกๆกลัวเเม่ทุกคน เเม่ทำงานหนักมาก

มือหยาบกร้าน ขาเป็นเส้นเลือดขอด เเต่เพื่อลูกสี่คน เเม่ไม่เคยบ่นเเละไม่เคยหยุดขาย

จนเราเริ่มโตพ่อเราถูกพี่ชายโกงค่าบ้านทำให้ต้องย้ายออกจากบ้านหลังเก่า มาอยู่บ้านปู่ย่า

ทำให้เเม่ต้องหยุดค้าขายไปดื้อๆ เเต่บ้านปู่ย่ามีกิจการทำเสื้อส่งอยู่เเล้วพ่อเราเลยทำต่อ

ช่วงนี้เเม่ก็มาช่วยพ่อทำสารพัด ส่งของไปรับผ้า เยอะมากๆ เเต่เงินรายได้ก็หายไปกับการพนันเหมือนเดิมเป๊ะ 

 เเม่เราเลยต้องขอเสื้อเหลือๆจากการส่งไปนั่งเเบกะดิน เราเคยไปช่วยนั่งขายด้วย 

เลยทำให้หนังหน้าเราเเข็งเเกร่ง 555+

ไปนั่งขายตามป้ายรถเมล์ เพื่อมาเป็นค่าใช้จ่าย สุดยอดเนอะ

ขอข้ามมาช่วงเราโตเลยนะเด๋วยาวไป เเต่ก่อนรู้เเค่เป็นวันหยุดเราไม่เคยสนใจหรอกว่าวันเเม่อะไร

ทำไม ยังไง จนตอนนี้เราก็ไม่เคยสนใจ

 ทำงาน.ติดเพื่อน.เล่นไพ่ ออกจากบ้านไม่กลับมั่ง ติดเเฟนมั่ง

จนวันนึง เเม่เราหอบมากเลยเพราะความอ้วน มีน้ำท่วมปอด ต้องส่ง รพ.ฉุกเฉิน 

อยู่ศิริราชร่วม 40 วันเกือบตาย โดยพวกเราพี่น้องไปผลัดกันดูเเล

เช็ดอึ เช็ดก้น ให้เเม่ ลูกทุกคนทำได้โดยไม่มีเกี่ยงกัน

จนอาการดีขึ้นทุกวันๆ เเต่ตอนนอนโรงบาลก็เกือบๆ นะเสียวอยู่

ทุกวันเราจะไปอยู่กับเเม่จนกว่า พยาบาลจะไล่นะเเระ กลายเป็น

จุดเปลี่ยนครับวันที่เเม่ออกมาจาก รพ.กลับบ้านมา ภาพในความทรงจำสมัยเด็ก

 เเม่เราที่เคยตัวใหญ่น่ากลัวดูยิ่งใหญ่ น่าเกรงขาม ในสายตาเราสมัยยังเล็ก 

ตอนนี้เเม่ตัวเล็กลงมากๆ ผมหงอกเริ่มเเซม เมื่อเรามองดีๆ 

เพราะเราลืมมองเเม่ไง เรามองเเต่เพื่องมองหาเเฟน มองเเต่ความสุขส่วนตัว

เรายอมรับว่าเราลืมมองเเม่เเบบจริงๆจังลืมใส่ใจเเม่ครับ เเต่โชคดีที่เรามีโอกาสอยู่

ตั้งเเต่วันนั้นทุกวันของเราคือวันของเเม่ 

ทุกอย่างที่ดีๆ ของกินเเพงๆ มีให้เเม่ตลอด เเฟนเราเหรอ กินถูกๆไปก่อน 55555+

ไปเที่ยวทะเลมั่ง เดินห้าง ช็อปปิ้ง กินสุกี้ กินข้าวทุกเย็น นวดขาเเขนก่อนนอน ล้างเท้าให้

ทุกอย่างที่กำลังเงินเราจะอำนวย เเต่ช่วงนี้เศรษฐกิจฝืด นานๆไปเที่ยวห้างที หุหุหุ

เเต่กินข้าวกันทุกวัน บางทีเเกหิวก็เเอบกินก่อน มะว่ากัน ตอนนี้ชักอ้วนเเระ

ตอนนี้เเม่เราเรียกว่าสบายตอนเเก่เลย ลูกเเม่สี่คนวนเวียนมาดูเเลตลอด

ลูกหลานเหลน เต็มบ้าน ไม่เคยห่าง

 

 จนเเม่บ่นขำๆ "พวกเอ็งปล่อยข้าอยู่เงียบๆบ้างก็ได้ 55555+

โชคดีเนอะที่เราคิดได้ก่อนสายมานั่งครวญครางข้างศพ

เอาหูฉลามมาไหว้ เอาของที่เเพงมาวางหน้าโลง

ถามหน่อย? เเม่...จะเเหล็กล่ายหรา 

อ่านเรื่องของเราจบเเล้ว ปะวิ่งไปถาม เเม่มั่ง พ่อมั่ง อยากกินอะไรมั้ย

ไปนวดบีบขาบีบเเขน พาไปเที่ยว เหมือนตอนที่เรายังเด็กๆ ท่านทำอะไรให้เรามั่ง

 อย่าให้สายไป ตัวอย่างเยอะเเยะไปหมด คิดเลย เเม่-พ่อ ไม่มีขายนะ

เสียไปซ่อมไม่ได้อีกต่างหาก ไม่มีอะไหล่เปลี่ยนอีกด้วย

 พอเเระจบเรื่องโม้ของเราดีกว่า เห็นคนตื่นเต้นวันเเม่

เเหม๊เอาดอกมะลิไปกราบทำซึ้ง เเต่วันอื่นไม่เคยใส่ใจ ขำอะ เลยขอคุยมั่งเฉยๆหว่ะวันเเม่