หากย้อนไปกว่าสองพันปีก่อนหน้ากษัตริย์ 'อเล็กซานเดอร์มหาราช' ผู้ปราดเปรื่องสงครามแห่งกรีก

คนที่ดังที่สุดตอนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากปราชญ์ผู้ทรนงนามว่า 'โซเครตีส'(Socrates) นักคิด

นักปรัชญาสำคัญคนหนึ่งของกรีกและโลก เขามีความประสงค์ให้ผู้คนมุ่งแสวงหาปัญญา

      มีเรื่องเล่ากันว่า วันหนึ่ง ขณะที่โซเครตีสกำลังเพิ่งแล้วเสร็จจากการก่อรากฐานบ้านเล็กๆ ของตน

มีคนๆ หนึ่งผ่านมาทางนั้นเห็นเป็นการแปลกจึงร้องถามว่า "ทำไมนะ ท่านเป็นคนมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่ว

แต่กลับสร้างบ้านหลังเล็กนัก"

      โซเครตีส ตอบว่า "ข้าพเจ้าปรารถนาแต่เพียงว่า ตนเองจะสามารถใช้มันเพื่อต้อนรับเพื่อนแท้ทั้งหลาย

ได้อย่างเพียงพอ"

                                 ดารามีมากร้อย        ถึงพัน

                              บ่เปรียบกับดวงจันทร์    หนึ่งได้

                              คนพาลมากอนันต์        ในโลก

                              จะเทียบเท่าปราชญ์ไซร้  ยากแท้ ฤาถึง

      วลีเด็ดของโซเครตีส ก็คือ "สิ่งเดียวที่ข้าพเจ้ารู้ คือ รู้ว่าข้าพเจ้าไม่รู้อะไรเลย" อันนี้อย่าเพิ่งไปตำหนิว่า

ท่านเป็นคนโอหังหรืออะไร เป็นวิสัยของผู้แสวงหาความรู้ ท่านเมื่อต้องการรู้อะไรไปถามคนรู้เรื่องนั้นๆ ก็รู้

เพิ่มขึ้น ถามอีกคนทีรู้เรื่องนั้นๆ ก็ได้รู้อีกจึงเห็นว่าความรู้มันมีอีกมาก คนรู้กว่าตนยังมีอีก การที่สำนึกว่ายัง

ไม่รู้เป็นเหตุให้ค้นคว้าไม่นิ่งเฉยหลงว่าตนรู้หมดแล้ว

      สำคัญนักกับคนที่เป็นผู้นำหรือมีอำนาจบริหาร หากสำคัญว่าตนว่ารู้ดีรู้หมดแล้ว การใดๆ คงสำเร็จเป็น

ประโยชน์แก่ส่วนรวมยาก การเปิดใจกว้าง ยอมรับฟัง ใคร่ครวญอย่างถี่ถ้วน ตัดสินใจด้วยสติ ปราศจากการ

เอียนเอียงด้วยชอบ ไม่ชอบ กลัว หรือแม้แต่ด้วยความไม่เข้าใจ จึงเป็นการดี ซึ่งนั่นแหละยากที่สุด

      ส่วน"เพื่อนแท้"นั้นยากนักจักหาที่เจอๆ คือ"เพื่อนแทะ"