เคยคิดว่าตัวเองนั้น ไม่มีทางที่จะถูก "ปล่อยทิ้งให้อยู่คนเดียว"
แต่จริง ๆ ไม่ใช่เลย คนเราเกิดมาคนเดียว
ก็ต้องเดินคนเดียว และต้องตายคนเดียว
แต่บางครั้งการที่ได้อยู่คนเดียว กลับฟุ้งซ่าน คิดนู่น ห่วงนี้ สารพัด
แต่บางครั้งการที่อยู่คนเดียว ก็ได้ค้นพบตัวตนที่แท้จริง
ว่าเรา รักเค้าจริง ๆ หรือป่าวหล่ะ
ไม่มีเขาอยู่ข้าง ๆ ไม่มีใครคอยจูงมือ
ให้รู้ไว้ว่าความเหงามันเดียวดาย ในฝูงชน มันเหงา
ในความเฮฮา มันมืด ในความสว่างขนาดไหน
กลับได้ไปคิดทบทวนว่าเขา คือส่วนเติมเติมเหล่านี้ไหม
ความรักมันสั้น แต่มันก็หวานพอที่จะทดแทนความสั้น
ความหลงมันยาว แต่มันก็ขมพอที่จะทดแทนความยาว
แล้วเราหลงหรือรักเขากันแน่
แล้วเขาเป็นแค่เพื่อนหรือคนที่เรารักกันแน่
ช่วงเวลาที่ตอบได้ก็ต้องมีเวลาที่เปรียบเทียบตอนที่เราได้อยู่กับเขา
และเราถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว
ความรู้สึกมันแตกต่างกันขนาดไหน บอกตัวเองเถิด
และถ้ามันอ้างว้าง เหงา มืด ก็จงอย่าปล่อยให้แสงสว่างผ่านชีวิตคุณไปเลย....ขอร้อง
เพราะคุณคงต้องเผชิญโลกมืดอีกยาวไกลกว่าที่จะพ้นความมืด
และสุดท้าย คุณจะต้องอยู่กับสิ่งที่คุณหนีมาตลอด
นั่นก็คือ "ตัวคุณเอง"