เมื่อฉันยังเล็กๆ พ่อเป็นเหมือนแสงไฟในตู้เย็น แต่ละบ้านมีพ่อ 
แต่ไม่มีใครรู้จริงๆสักคนว่า พ่อแต่ละคนทำอะไรหลังจากปิดประตูออกไปจากบ้านแล้ว 

พ่อของฉันออกจากบ้านทุกเช้าและกลับมาตอนเย็นทุกวัน 
พ่อคนเดียวที่สามารถเปิดขวดแยมได้ ในขณะที่คนอื่นๆทำไม่สำเร็จ 

พ่อคนเดียวที่สามารถลงไปห้องใต้ดินคนเดียวได้โดยไม่ต้องให้ใครลงไปเป็นเพื่อน 

มีบางครั้งที่พ่อโดนมีดโกนหนวดบาด แต่ก็ไม่ต้องมีใครคอยปลอบ 

เวลาฝนตกพ่อเป็นคนที่ต้องออกไปเอารถและขับมาจอดไว้ใกล้ๆประตูบ้านคอยรับเรา 

เวลาใครไม่สบาย ก็พ่ออีกนั่นแหละที่ไปซื้อยามาให้ 
พ่อคอยวางกับดักหนู ตัดกิ่งกุหลาบไม่ให้มาทิ่มแทงเรา 

เมื่อฉันได้รับจักรยานคันใหม่ พ่อก็คอยถีบไปข้างๆฉันหลายต่อหลายกิโลเมตร... 
จนกว่าฉันจะสามารถขี่คนเดียวได้ ฉันกลัวพ่อของคนอื่น แต่ไม่เคยกลัวพ่อของฉัน 

วันหนึ่งฉันชงชาให้พ่อ แต่มันหวานเกินไป 
พ่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ ค่อยๆจิบชา และบอกว่า "อร่อยจัง" 


เวลาที่ฉันเล่นตุ๊กตาแม่ ฉันมักเล่นอะไรต่ออะไรได้เยอะแยะ 
แต่สำหรับตุ๊กตาพ่อ ฉันกลับไม่รู้ว่าจะเล่นอย่างไร 
ฉันได้แต่เพียงพูดว่า 

"เอาละ พ่อไปทำงานนะ" 
แล้วฉันก็โยนตุ๊กตาพ่อไว้ใต้เตียง 

.................... 

เช้าวันหนึ่ง ตอนฉันอายุเก้าขวบ 
พ่อไม่ตื่นไปทำงาน 
เราพาพ่อไปโรงพยาบาล ... 
พ่อสิ้นใจ... 


วันรุ่งขึ้น ฉันเข้าไปในห้องนอน 
หาตุ๊กตาพ่อ ที่อยู่ใต้เตียง 
ปัดฝุ่น และวางไว้บนเตียง... 

พ่อของฉันไม่เคยทำอะไรเลยหรือ ... 
ฉันไม่คาดคิดเลยว่าการจากไปของพ่อ 
จะทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดได้มากขนาดนี้ 
และทุกวันนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าทำไม...