บทพิสูจน์ความแกร่ง แห่งเพชรแท้
ความแน่วแน่ที่จะไป...ให้ถึงฝัน
จะย่อท้อหวั่นไหว ทำไมกัน...?
หวังและวันแห่งเส้นชัย...ไม่ไกลเกิน
อย่าไปจองเวรกับใคร ให้แผ่เมตตาแล้วก็ไม่ผูกเวรกับใครทั้งสิ้น
เมื่อยังไม่เริ่มต้นเดินทาง ก็จะยังไม่เห็นจุดหมายปลายทาง
ความล้มเหลวที่แท้จริงคือความล้มเลิก
ให้คำติเตียนเป็นบทเรียนเพื่อแก้ไข ให้คำชมเป็นพลัง เพื่อทำสิ่งใดๆ ให้ดีกว่าเดิม
เสียอะไรก็เสียไป แต่อย่าเสียความสงบของใจ
อย่าเสียกำลังจี่จะต่อสู้ กับอุปสรรคนั้น
ยามใดที่เราท้อแท้ จงสู้ชีวิตด้วยสติปัญญา และกำลังใจอันสูงส่ง
อย่าท้อ เมื่อพลาดพลั้ง
สร้างความหวังขึ้นมาใหม่
เนิ่นนาน สักปานใด
หกล้มไป เพียงชั่วคราว
มีเม็ดทรายนับไม่ถ้วนจำนวนทราย
คนทั้งหลายนับไม่ถ้วนในคุณค่า
ทรายจะแกร่งก็เพราะผ่านกาลเวลา
คนจะกล้าก็เพราะผ่านความอดทน
เพราะแสวงหา มิใช่เพราะรอคอย
เพราะเชี่ยวชาญ มิใช่เพราะโอกาส
เพราะสามารถ มิใช่เพราะโชคช่วย
ดังนี้แล้ว ลิขิตฟ้าหรือจะสู่มานะตน
หนึ่งก้าวที่ยาวไป อาจหวั่นไหวและล้มลง
หนึ่งก้าวที่มั่นคง แม้จะสั้นแต่มั่นใจ
หนทางแม้แสนไกล สู่เป้าหมายอย่างมั่นคง
คนที่มองโลกในแง่ดี
ย่อมเห็นโอกาสในทุกยามที่เกิดวิกฤต
คนที่มองโลกในแง่ร้าย
ย่อมเห็นแต่วิกฤตในทุกโอกาส
ความทุกข์...กลัวรอยยิ้ม
เพียงเรายิ้มน้อยๆ ความทุกข์ก็หนีจากเราไปแล้ว
ปริมาณของ “ความสุข”
ไม่ได้ขึ้นอยู่กับจำนวนของ “สิ่งดีๆ” ที่เราได้รับ
แต่อยู่ที่ “มุมมอง” ของเราที่มีต่อสิ่งเหล่านั้น
เมื่อยังมีลมหายใจ
ไม่ควรไร้ความหวัง
ชีวิตต้องดำเนินต่อไป
ด้วยพลังที่สร้างสรรค์
อย่างมุ่งมั่นด้วยศรัทธา
ถ้ากลัวเหงื่ออก จะเสียโอกาส
ถ้ากลัวผิดพลาด จะเสียเวลา
ถ้ากลัวปัญหา จะเสียทุกอย่าง
การทำผิด เป็นเรื่องของทุกคน แต่การสำนึกผิด เป็นเรื่องของคนบางคน
คนเราเคยผิดพลาดขนาดไหน ขอเพียงมีความสุขที่จะสำนึก
เสียอย่างเดียว ก็แปลว่ายังไม่ใช่ คนชั่วช้าโดยกมลสันดาน
การสูญเสีย เป็นส่วนหนึ่งของวัฏจักร
ไม่มีอะไรอยู่กับเราตลอดไป
ไม่มีอะไรจากเราไปตลอดกาล