เคยคิดว่าเมืองที่มีเทคโนโลยีก้าวหน้ามักจะสูญเสียความเอื้ออาทรต่อกัน

 ต่างคนต่างอยู่ ไม่มีน้ำใจอะไรเทือกนั้นเอาจริงๆแล้ว

พอกลับจากญี่ปุ่นผมตาสว่างทันที เมืองไทยที่เราคุยโวหนักหนาเรื่อง รอยยิ้ม

น้ำจิตน้ำใจ ความซื่อ ความเป็นกันเอง...บอกเลย แพ้ทุกอย่าง

คนญี่ปุ่น ผมเดินผ่านป้าๆ ชาวญี่ปุ่นซึ่งไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ยิ้มให้

โค้งหลังแทบหัก หลายต่อหลายคน คนไทยยิ้มเหมือนกัน ยิ้มเรียกเงิน.

.  

คนญี่ปุ่นแค่เดินไปถามทาง ถึงจะพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่โอ้โห

แทบจะพาเราไปส่งถึงที่ ยังกับว่าถ้าเราไปไม่ถึงจุดหมายเป็นเรื่องผิด

ถามคนไทยนะไม่เดินหนีก็ตอบส่งๆ

พนักงานเซเว่น แฟมิลี่มาร์ททั้งหลาย บริการเราอย่างกะราชา

ไม่ปล่อยลูกค้ายืนรอพี่ๆยืนเกาตูด หรือยืนเมาท์กันร้านค้าทุกร้านเห็นเราสำคัญเสมอ 

โดยเฉพาะเวลาทอนตังค์ เงินทอนทุกบาททุกสตางค์ให้เราเห็น

กุมมือยื่นให้เลยทีเดียว คนไทยหรอ...มีเหรียญป่าวเพ่

 
 ที่ญี่ปุ่นถังขยะหายาก แต่ทุกคนก็พร้อมใจกันเก็บขยะไว้กับตัวไปทิ้งตามที่ที่มี

แถมแยกขยะชัดเจน คนไทยให้แยกแม่มก็รวม
ทางม้าลายคือทางม้าลายจริงๆ ถ้ามีคนรอข้ามเค้าจะหยุดรถเสมอ

เมืองไทยแม่มทางหมาลายมากกว่า

ร้านข้าว เด็กเสริฟทุกกันยิ้มแย้ม ใส่ใจเราว่าอยากกินอะไร

ตั้งใจทำให้เรา เมืองไทยเจอป้าตักแกงเจอไก่ แหม่ มีเขย่าจนไก่ร่วง เหลือแต่มะเขือ

 
 ในรถโดยสาร บัส หรือว่า รถไฟ ทุกคนรักษาสิทธิของผู้อื่นไม่มีคุยกันโหวกเหวด

หรือเอาตูดหนีบเสาเหมือนคนไทย

กล้องถ่ายรูปเผลอวางไว้ ลุกไปเข้าห้องน้ำ ในห้าง

นานพอสมควรนึกได้กลับมา กล้องยังอยู่ ถ้าเป็นที่ไทยคงเหลือแต่วิญญาณ

พนักงานขับรถโดยสาร คอยบอกตลอดว่าที่นี่สถานีไหน ขับรถปลอดภัย สุภาพทุกคน

แต่งตัวดี สะอาด ในไทยนี่อยากจะถรุ๊ยย
รถเมล์ รถไฟ ตรงเวลาเสมอ ไม่มีเบี้ยว

ไม่ต้องเสียความรู้สึกว่าต้องจอดเลยป้าย ก่อนป้าย หรือโบกไม่จอด
ที่ญี่ปุ่น ไฟ แดง คือ ไฟแดงจริงๆ

คนไทยไฟแดงแม่มยังพุ่ง สงสัยตาบอดสี


 ......นี่แค่ส่วนหนึ่ง ขี้เกียจพิมพ์ละ เลิกหลอกตัวเองเถอะครับ

ว่าจิตใจของคนไทยดีเลิศประเสริฐศรี เหอๆ

ทคคิว 
22 ชั่วโมงที่แล้ว