ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้สีเหงาเศร้าเปื้อนฝุ่น

ในความคุ้นเคยของความทรงจำที่อ่อนล้า

สร้างกำแพงรอบด้านที่หนาวเหน็บของน้ำตา

แขวนไว้บนฟากฟ้ามืดมิดหมอกปกคลุม

ถลำจมขมจิตถึงมิตรยามค่ำคืน

หัวใจดวงชื้นยังหยิบยื่นความเหว่ว้า

ตรงหลุมพรางความเหงาเงาของเวลา

เก้าอี้เปื้อนน้ำตามีฉันนั่งเพียงลำพัง

เก้าอี้สีเหงาเคล้าเปื้อนฝุ่น     สีขุ่นคล้ำย้ำอย่างเหว่ว้า

ตีกรอบขีดเส้นใต้วันเวลา      อ่อนล้าเย็นชามากเหลือเกิน

อยากรื้อฟื้นความทรงจำเก่า  ยามมีเราคู่อยู่ตรงนี้

พักดื่มด่ำรักที่เรามี              อ่านกวีเศร้าอย่างเลื่อนลอย

ฉันเป็นใครที่เธอเคยรู้จัก       เพียงมาทายทักแล้วจากหาย

ยังจับมือกุมอดีตให้มิคลาย    คงหายใจที่เก่าใต้เงาจันทร์

เธอคิดถึงฉันอยู่บ้างไหม       ยังคงจำกันได้สองเราเวลานี้

ยิ่งไขว่คว้ายิ่งอ่อนล้าลงทุกที ภาพแสนดีที่จดจำ...หัวใจกลับเลือนลาง