มัน เป็นเรื่องธรรมดาที่บางครั้งคุณมีอารมณ์ศิลปิน ไม่อยากคุยกับใคร อยากไปไหนมาไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว ช้อปปิ้งคนเดียว ดูหนังเรื่องโปรดคนเดียว อ่านหนังสือเงียบ ๆ อยู่ภายในห้อง ฯลฯ ซึ่งก็จริงอยู่ว่าทุกคนต้องการมีพื้นที่ส่วนตัวเล็ก ๆ ของตัวเอง ในการคิด การตัดสินใจ หรือแม้กระทั่งการใช้ชีวิต แต่บางครั้งมันอาจดูมากเกินไป โดยเฉพาะกับ "ความรัก" 

บางคนแค่โดนถามว่า...ทำอะไร กินข้าวหรือยัง อยู่ไหน กับใคร เมื่อไหร่กลับ ไม่เห็นบอกเลยว่าจะไปไหน ฯลฯ ก็รู้สึกหงุดหงิด รำคาญ ที่โดนจู้จี้ ถามนี่นั่น ถึงขณะต้องปิดโทรศัพท์หนี แต่รู้บ้างไหมว่าช่วงเวลาที่คุณกั้นโลก เข้าไปอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง...

อีก คนกลับ...รู้สึกกระวนกระวายใจ 
อีก คนกลับ...เป็นห่วงเป็นใย
อีก คนกลับ...ทรมาน เสียใจ
อีก คนกลับ...เศร้า เสียใจ
อีก คนกลับ...คิดไปเองต่าง ๆ นานา
อีก คนกลับ...รอคอย

รอ คอย...ให้คุณก้าวออกมาจากโลกใบนั้น โลกที่เขาหรือเธอเข้าไปไม่ถึง ซึ่งนี่อาจเป็นปัญหาที่ทำให้ความรักของคุณ เดินทางไปไม่ถึงฝั่งฝันก็เป็นได้ เพราะฉะนั้น ถ้าคุณอยากทำความรู้จัก หรือคิดที่จะมี "ความรัก" นั่นเท่ากับว่าคุณยอมเปิดรับใครคนหนึ่งเข้ามาในพื้นที่นั้น ๆ 

ดัง นั้น คุณก็ต้องลดความเป็นตนเองลงมาบ้าง อย่ากั้นโลกจนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกอึดอัด หรือรู้สึกเข้าไปไม่ถึงตัวคุณ เพราะ "ความรัก" คือการเรียนรู้ เข้าใจ และยอมรับในซึ่งกันและกัน

ลองเปิดประตูใจออกมาเปิดรับสิ่งใหม่ ๆ มองโลกให้สดใสขึ้น เพราะอีกคนอาจมาช่วยเติมเต็มสิ่งต่าง ๆ ให้ใจคุณรู้สึกอิ่มเอมแบบที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนก็เป็นได้ แต่ในที่นี้ไม่ได้หมายความว่าให้คุณเปลี่ยนแปลงตัวเอง อย่างน้อยก็อย่าสูญเสียความเป็นตัวเอง ควรจะยึดมั่นในพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง แต่ไม่ใช่ทั้งหมด เอาแบบพอประมาณ ไม่ขาด ไม่เกิน เชื่อเถอะว่ารักของคุณจะงดงามกว่าเคย