เดิมทีชาวดายัคจะถ่วงหูกันทั้งหญิงและชาย ก่อนที่ต่อมาจะกลายเป็นค่านิยมของผู้หญิงแต่ฝ่ายเดียว โดยการถ่วงหูนับเป็นสัญลักษณ์ของความงาม การมีฐานะ กินดีอยู่ดี และเป็นการแบ่งแยกชนชั้นของตนออกจากพวกเชลยหรือพวกทาส ซึ่งได้มาจากต่อสู้ชนะชนท้องถิ่นเผ่าอื่นๆ

 

          จุดเริ่มต้นของการถ่วงหูก็คือการเจาะหู ซึ่งจะทำตั้งแต่ยังเป็นเด็กอ่อนอายุเพียงไม่กี่เดือน โดยใส่ต่างหูแบบห่วงที่มาจากทองแดงและถ่วงไว้ด้วยลูกเม็ดปัด เมื่อโตขึ้นจึงเปลี่ยนจากลูกปัดที่ถ่วงออกเป็นการเพิ่มจำนวนห่วงเข้าไปตามอายุของผู้ใส่ เมื่ออายุผ่านพ้นไปอีกหนึ่งปีจำนวนห่วงก็จะเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งวง หากอยากรู้อายุของใครจึงสามารถดูเอาได้จากจำนวนห่วงที่ถ่วงหูเอาไว้ และ แน่นอนว่าห่วงทองแดงจำนวนนับสิบๆห่วงนั้นนับว่าหนักไม่ใช่น้อยสำหรับติ่งหูเล็กๆของมนุษย์ ซึ่งชาวดายัคบอกว่ามันเป็นวัฒนธรรมของการฝึกความอดทนให้คนในเผ่าได้ ยิ่งถ่วงหูได้ยาวนานและยาวยานเท่าไหร่ ก็แสดงว่ามีจิตใจที่เข้มแข็งมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งถ่วงไว้นานกระทั่งเป็นแรมปี ผ่านล่วงไปปีแล้วปีเล่าติ่งหูที่ถูกถ่วงรั้งก็ค่อยๆยืดและยาวขึ้น โดยเฉพาะในวัยผู้เฒ่าผู้แก่ขึ้นไป ล้วนแต่มีติ่งหูยาวยานเลยไหล่ลงไปทั้งสิ้น

 

          ภาพสตรีสูงวัยชาวดายัคที่มีติ่งหูยาวยานพร้อมกับห่วงทองแดง หรือห่วงโลหะวงใหญ่นับสิบๆวงคล้องห้อยอยู่ กลายเป็นภาพแปลกตาที่นักท่องเที่ยวซึ่งมีทั้งชาวต่างชาติและชาวอินโดนีเซียเอง ไม่พลาดที่จะต้องถ่ายภาพเอาไว้เมื่อมีโอกาสได้มาท่องเที่ยวเพื่อชมวิถีชีวิตพื้นบ้านแบบชาวดายัค อย่างไรก็ดีวันเวลาที่เปลี่ยนแปลงไปก็ได้นำความเจริญมาสู่วิถีชีวิตของชาวเผ่า ชาวเผ่ารุ่นใหม่มีความคิดความอ่านที่ทันยุคทันสมัยมากขึ้น ซึ่งนั่นหมายถึงค่านิยมแบบสังคมสมัยใหม่ที่ค่อยๆแทรกซึมเข้ามาด้วย ชาวดายัครุ่นใหม่จึงปฏิเสธที่จะเจาะหูของตนเอง มันไม่ใช่ลักษณะของความงาม การกินดีอยู่ดี หรือเป็นผู้มีความอดทนอีกต่อไป ไม่มีใครอยากทนความเจ็บปวด และไม่ว่าเด็กหรือคนวัยสาวคนไหนก็ไม่อยากมีติ่งหูยาวยาน ทุกคนล้วนอยากจะมีใบหูที่ดูปกติเหมือนกับ "คนอื่นๆ" ทั้งนั้น