... เพื่อนสนิท  ในความคิดของผม... ก็ คือ
เพื่อนธรรมดาๆคนนึง     ที่ดันสนิทกัน มากกว่าเพื่อนธรรมดาๆทั่วๆไป  
... ซึ่ง มันก็ต้องมีอะไรหลายๆอย่าง 
ที่คล้ายๆกับเรามากกว่าเพื่อนคนอื่น
... ถึง จะมาสนิทกันได้
... บาง ที   อาจ ไม่ใช่นิสัย
... บาง ที   อาจ ไม่ใช่หน้าตา
... บาง ที   อาจ ไม่ใช่ฐานะ
... บาง ที   อาจ ไม่ใช่ระดับความรู้
  ... แต่ มันอาจจะมีอะไรบางอย่าง   ที่ต้องเป็น     มั น ค น นี้ เ ท่ า นั้ น ที่   มี
... บาง ครั้ง
... เรา ก็ไม่ไป   ที่ ที่เราอยากไป
.. เพียง เพราะว่า   มัน ไม่ไปด้วย
... บาง ครั้ง
... นั่ง เงียบอยู่ได้ตั้งนาน   แต่ แค่เห็นหน้ามัน
... น้ำตา ที่กลั้นไว้แทบตาย   กลับ ทะลักออกมาได้จนหมด
.. บาง ครั้ง
... ถ้า มีเสียงหัวเราะของมันด้วย
... เรา จะหัวเราะได้ดังกว่านี้
... บาง ครั้ง
... ร้อย คำปลอบใจของใครก็ไม่รู้
... ยัง อุ่นใจไม่เท่ามือมันที่แค่ตบเบาๆที่หัวไหล่
บอกเป็นนัยๆว่า
กรูอยู่ตรงนี้
ชอบคำๆนึงที่บอกว่า
. . . . . เ ร า ไ ม่ ไ ด้   เ ป็ น แ ค่ เ พื่ อ น . .
. . . แ ต่ เ ร า เ ป็   น ตั้ ง เ พื่ อ  น ต่ า ง ห า ก . .
... เพราะ เพื่อนมีความสำคัญมากๆ
... มาก จนบางคนแยกไม่ออก   เอา ไปเปรียบเทียบกะแฟน
ว่าอะไรสำคัญกว่ากัน
.. ทั้งๆ ที่มันคนละเรื่องกันเลย
... แต่ เมื่อเวลาที่เราอยู่ในห้วงของความรัก
... เพื่อน  ... จะ กลายเป็นส่วนเกินของโลกส่วนตัวเราทันที
... ไอ่ เพื่อนสนิทผม   มัน คงจะชินแล้ว
... ที่ เวลาผมมีรักทีไร   ผม ก็จะห่างๆมันไปทุกที
... เวลา ที่จะกลับมานึกถึงมันได้อีกที
..   ก็ ตอนอกหักนู่นแหละ
... ก็ เคยคิดเหมือนกันนะ
... ถ้า เราเป็นมัน   จะ รู้สึกยังไง
... คง จะประมาณว่า
... ' แม่ง  ... พอ มีแฟนก็ลืมเพื่อน '
... นี่   กะกรูไม่เคยช่วยห่ าไรเลย   ที กะแฟนแมร่งแทบถวายหัว '
... ' ต้อง เลิกกะแฟนก่อนถึงจะจำเบอร์โทรกรูได้ใช่ไหม   สราดดด '
... คิดๆ ดูแล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
... เพราะ เวลาที่กำลังมีความสุขในห้วงของความรัก
... ก็ แทบไม่ได้จะไปเที่ยวไหนกับมันเลย
... นานๆ ถึงจะได้คุยกันที
.. แต่ พอผิดหวัง   พอ เจ็บตัวขึ้นมา
... นาที นั้นอยากกดโทรศัพท์ไปหามันก่อน
...   อยาก ให้มันรับโทรศัพท์ก่อน
... ซึ่ง บางทีมันนอนไปแล้วผมก็จะไล่มันกลับไปนอน
... ไม่ ต้องตื่นขึ้นมาฟังเรื่องราวใดๆทั้งนั้น
... ไม่ รู้ทำไมเหมือนกัน   แค่มันรับโทรศัพท์ ก็พอแล้ว
... แบบ นี้ละมั้งที่เค้าว่า
...  เพื่อน
คือคนที่สามารถนั่งอยู่ด้วยกันโดยไม่พูดอะไร สักคำ '
... ' แต่ ลุกจากกันไปได้เหมือนคุยกันไปนับล้านคำ   '
... เพื่อน '
... ' คือ คนที่เมื่อเราสุข   เรา ไม่เห็นมันอยู่ในสายตา   '
. . . ' แ ต่ เ ป็ น ค   น ไ ม่ มี วั น ป   ล่ อ ย ใ ห้ เ ร า ล้ ม ลง
ไ ม่ ว่ า เ ร า จ ะ ไ ป
เ จ็ บ ม าจ า ก ไ ห น . . .