เผอิญไปเจอบทความนี้มาเห็นว่าน่าสนใจดีเลยนำมาโพสต์เพื่อที่จะเป็นอุทาหรณ์ให้กับคนบางคนที่ขาดจิตสำนึกไม่ใช่ว่าทุกคนจะเป็นแบบเรื่องราวที่นำมาให้ชมนะคะคนที่ดีมีจิตสำนึกก็มีอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน...

โปรดหันกลับมามอง

ดูแลและเอาใจใส่ต่อผู้ที่รักคุณมากกว่าใครด้วยค่ะ

เรื่องราวของคุณยายที่มีอายุ70 ชื่อคุณยายสง่า สังข์ทอง พิการ เดินไม่ได้ ต้องนั่งรถเข็น เป็นคนอยุธยา มีลูกทั้งหมด 4 คน...ได้เข้ามาอยู่อาศัยกับลูกคนแล้วคนเล่า ในจำนวนสี่คน ที่เมื่อก่อนแม่ได้เลี้ยงดูฟูมฟักมากับมือจนเติบใหญ่ทั้ง 4 คน แต่บัดนี้แม่หาประโยชน์มิได้แล้วรังแต่จะเป็นภาระให้กับลูกๆ

ลูกชายลูกสาวนั้นก็พยายามหาทางผลักไสให้แม่หนีไป ยายแกก็ไม่รู้จะไปไหนสุดท้ายมาขออยู่กับลูกชาย ชื่อสุเทพ ก็เจอลูกสะใภ้ด่าว่าเข้าให้อีก กินข้าวแต่ละมื้อกับน้ำพริก แม่ก็ต้องกินข้าวเคล้าน้ำตา ในที่สุดทั้งลูกชายและลูกสะใภ้ก็เรียกรถแท๊กซี่พาแม่ไปทิ้งที่ซอยอ่อนนุช 46 พร้อมกับหมาอีกตัวหนึ่งที่คุณยายแกเหลืออยู่...

คนที่ช่วยเอาไว้ก่อนจะนำคุณยายไปส่งที่สถานสงเคราะห์เล่าให้ฟังว่า คุณยายแกไม่กล้ากลับไปอยู่กับลูก กลัวจะถูกด่าว่ารังแก เอาแต่ร้องไห้และบอกว่า

"ถ้าลูกสำนึกได้แกก็ให้อภัยเสมอ" โธ่เอ๋ย....

ไม่ทราบว่าท่านได้อ่านข่าวเรื่องราวแบบนี้จะคิดอย่างไรกัน เทคโนโลยีได้ก้าวหน้าไปไกล คนไทยช่างทันสมัยๆไม่นึกถึงพระคุณผู้ให้กำเนิดแม้แต่น้อย ใจโหดร้ายพอที่จะทิ้งแม่ไว้ข้างถนนพร้อมกับหมาหนึ่งตัวได้อย่างไม่อายฟ้าไม่อายดิน...

คนไทยคะ...เราเป็นอะไรไปแล้วหรือ??

อีกความเห็นหนึ่ง คนเราทุกวันนี้ก็แปลก มองเห็นเพื่อนๆที่ทำงานหลายคนมุ่งมั่นที่จะมีคู่ครองกันมาก ไม่ค่อยเคยเห็นใครที่จะมุ่งมั่นเพื่อ พ่อ-แม่ บ้างเลย (คนที่มุ่งมั่นก็มีนะคะ) ทุกคนอยากทำงานเก็บเงิน ซื้อบ้าน ซื้อรถ เพื่อจะได้มีบ้านสวยๆ มีรถขับไปทำงานอย่างสบาย อยากซื้อบ้านเพราะต้องการแยกตัวออกไปจากพ่อ-แม่ อยากแต่งงานเพื่อเหตุผลแห่งการสืบพันธุ์อันเป็นธรรมชาติแห่งสัตว์โลก...

~ ทำงานหนักเพื่อความฟุ่มเฟือยของตนเอง ไม่ว่างานหนักแค่ไหนก็ทนได้(เป็นสิ่งดี)...แต่ไม่เคยทำงานบ้านเพราะอ้างว่าเหนื่อยมากพอแล้ว...(เป็นสิ่งแย่)

~ ทุกสิ่งในเนื้องานจำได้หมด...แต่ไม่เคยจำว่าพ่อ-แม่ ชอบกินอะไร...

~ เจ้านายอยากได้อะไรทำให้หมด...แต่ไม่เคยทำอะไรให้พ่อ-แม่...

~ พาคู่รักไปท่องเที่ยว หาของอร่อยกินได้ทุกที่...แต่ไม่เคยแม้แต่จะซื้อกับข้าวกลับบ้าน...

โปรดอย่ามองข้ามคนที่รักเรามากที่สุด

(ฝากแชร์เพื่อเป็นอุทาหรณ์ด้วยนะคะ)