วันนี้ขอนำเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตชนบทของสังคมไทยมาเล่าสู่กันฟังนะคะ 

         ใครว่าสังคมเมืองมีความเจริญ แต่สำหรับเราเห็นจะขอบอกว่า เหนื่อยจัง (อาจเป็นเพราะอยู่แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ได้คะ)  เพราะอะไรนะหรือ  ก็สังคมเมืองมีความเจริญก็จริงแต่คนกลับไม่ค่อยเจริญ  สังเกตไหมคะว่าสังคมเมืองอยู่แบบตัวใครตัวมัน  แต่สังคมชนบทเดียวไปกินข้าวบ้านนู้นทีบ้านนี้ทีไม่เห็นเป็นไร  มีอะไรก็แบ่งปันกันเสมอ  ยามเจ็บป่วยแม้จะไกลจากโรงพยาบาลแต่น้ำใจเพื่อนบ้านมีอยู่เสมอไม่ว่าดึกแค่ไหนก็ช่วยเหลือกัน    นี้ล่ะหน่าคนบ้านเรา  อาจจะลำบากในการติดต่อสื่อสาร  การคมนาคม   อาจจะมีเทคโนโลยีน้อยหน่อย แต่ไม่เคยแล้งน้ำใจไมตรี

          สังคมชนบทในปัจจุบันถูกรุกรานจากนักท่องเที่ยว เพราะต้องการมาสูดอากาศที่บริสุทธิ์ก็มากัน ถึงแม้ว่าชนบทจะมีรายได้เพิ่มขึ้นแต่ สิ่งแวดล้อมก็เสื่อมโทรมไปไม่น้อยเช่นกัน  ถ้าจะพูดไปแล้วสังคมเมืองกำลังขยายตัวสู่สังคมชนบท  แต่เดิมวิถีชีวิตของชาวชนบทก็อยู่กันอย่างพอมีพอกิน  ทำนา  ทำไร่  เลี้ยงวัว เลี้ยงควาย  อาหารการกินก็อุดมสมบูรณ์หาปูหาปลากันพอกิน  ชีวิตเหล่านี้ส่งผลต่อวัฒนธรรมการเป็นอยู่ที่ดี  มีการไปมาหาสู่ของลูกหลาน สังเกตไหมคะทุกๆปีในช่วงเทศกาล เหล่าคนเมืองกลับบ้าน เพื่อเยี่ยมญาติสังสรรค์กัน  ทุกวันนี้สังคมโลกเปลี่ยนแปลงไปทุกวันถึงแม้สังคมชนบทจะเปลี่ยนไปก็คงเล็กน้อย 

          แต่ก็ อย่าคิดนะคะว่าสังคมเมืองจะไม่มีอะไรดี เห็นจำนวนแรงงานที่เพิ่มขึ้นทุกวันเพราะต่างเข้ามาหางานทำ และ เข้ามาเรียนหนังสือ  จบไปจะได้มีงานการทำ มีการคมนาคมที่สะดวก  แหล่งบันเทิงที่หลากหลาย  แต่ผลกระทบที่ได้รับจากการเข้ามาอยู่สังคมเมือง  คือการเจอกับเทคโนโลยีที่ทันสมัยซึ่งจะเป็นประโยชน์หรือไม่นั้นขึ้นกับทัศนะของผู้ใช้  การเจริญของสังคมก็มีรับเอาวัฒนธรรมตะวันตกเข้ามาแทรกแซงวัฒนธรรมไทย  

      ดั้งนั้นสิ่งที่อยากจะฝากไว้คือไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็ขึ้นอยู่กับการรู้จักปรับตัวเองให้เข้ากับสภาพแวดล้อมนั้นๆ เรียนรู้ในสิ่งที่ถูกต้องเลือกสิ่งที่ดีและเป็นประโยชน์มาใช้ให้เหมาะสมกับตนเองในการดำเนินชีวิต  

ถึงอยู่แสนไกล ไม่สุขสำราญ เหมือนอยู่บ้านเรา

ดื่มด่ำค่ำเช้า สุขทวี ทรัพย์จากพื้นดิน สินจากนที มีสุขเสรี....