รถบรรทุกคันนี้ ขับมานานมากเวลาผ่านไป

ความคิดถึงก็มากขึ้นตามลำดับ………มากขึ้น….มากขึ้น และมากขึ้น

จนเต็มคันรถ เลยหลังคาหน้ารถออกมา

ถึงแม้หนทางจะยาวไกล ฝนจะตก ฟ้าจะร้องหนัก ถึงจะหนัก

แต่เจ้าของไม่เคยเลย ที่จะปล่อยให้ความคิดถึง

ร่วงหล่นเลยสักความคิดถึง……

จนรถบรรทุกคันนี้ได้มาเจออุโมงใหญ่

แต่เพดานต่ำแค่ผ่านอุโมงค์

 เจ้าของรถก็จะได้ไปส่งเอาความคิดถึงอันมหาศาลให้กับเธอคนนั้น ……

แต่อุโมงค์มันต่ำ............

ต่ำกว่ากองแห่งความคิดถึง เพียง 1 นิ้วแค่หยิบเอาเศษเสี้ยว

ความคิดถึงนั้น ออกไป…….ออกไปสัก 1 นิ้ว

 เจ้าของรถก็จะได้เจอเธอคนนั้นดังใจหมาย

แต่เขาไม่ยอม ไม่ยอมแม้แต่จะเอาความคิดถึงออกไปสักนิดเดียว

เพราะเขารู้ดีว่า มันมีค่ามากแค่ไหน……..

หนทางอีกแค่ ระยะ 300 เมตร

แต่เขากลับไปไม่ได้เขาจะทำยังไง จะขน 2 รอบหรือ

แล้วมันหล่นไประหว่างทางหรือไม่ ???

 เขาจะทำยังไงที่จะเอาความคิดถึงไปให้เธออันเป็นที่รัก

โดยที่ไม่เอากองแห่งความคิดถึงออกไป

..เขาคนนั้นได้ตัดสินใจที่จะปล่อยยางของรถลงล้อละ 1 นิ้ว

ถึงแม้ว่าจะวิ่งช้าลง……. ทำให้ถึงช้าขึ้นแต่ความมั่นคง……

ที่มีจุดหมายปลายทาง.ถึงแม้ว่าจะใช้เวลานาน…

เขาก็พร้อมที่จะเผชิญที่จะรอจนกว่า เจอเธอ…….

ดีกว่าที่จะทิ้งความคิดถึงที่มีต่อเธอคนนั้นออกไป

แม้แตเสี้ยวหนึ่งก็ตาม...