เมื่อวันที่ 6 กันยายนที่ผ่านมา เว็บไซต์เดลิเมลของอังกฤษ เปิดเผยเรื่องราวของคุณแม่ชาวอเมริกันใจแกร่ง เกิดมาร่างกายผิดปกติต้องตัดลำตัวท่อนล่างออกตั้งแต่ 2 ขวบ แต่กลับได้พบรักแท้ และสามารถมีลูกที่น่ารักได้สำเร็จ แม้แพทย์จะเตือนว่าเสี่ยงและไม่น่าเป็นไปได้

          นาง โรส หรือ โรสแมรี่ ซิกกินส์ คุณแม่ลูกสองวัย 39 ปี จากรัฐโคโลราโดของสหรัฐฯ น่าจะเป็นคุณแม่ที่ตัวเตี้ยที่สุดในโลกก็ว่าได้ ด้วยความสูงเพียง 75 เซนติเมตรเท่านั้น เธอไม่ได้เกิดมาด้วยความผิดปกติที่ทำให้ร่างกายแคระ แกร็น ร่างกายท่อนบนของเธอปกติสมบูรณ์ดีทุกประการ แต่ความผิดปกติของเธอนั้นเกิดที่ช่วงล่าง ซึ่งเป็นภาวะที่เซลล์ร่างกายท่อนล่างตั้งแต่ช่วงกระเบนเหน็บลงมา มีการแบ่งตัวน้อยกว่าปกติตั้งแต่อยู่ในครรภ์ ทำให้เธอมีร่างกายท่อนล่างลีบเล็กแคระแกร็น และเข้ารับการผ่าตัดนำร่างกายท่อนล่างทั้งหมดออกไปตั้งแต่อายุเพียง 2 ขวบ

          เมื่อไม่มีขา โรส จึงต้องเรียนรู้ที่จะเคลื่อนไหวโดยใช้ส่วนอื่น ๆ ของร่างกายแทน อุปกรณ์แรกของเธอคือขาเทียม แต่โรสรู้สึกเจ็บปวดมากยามสวมใส่มัน เธอจึงมักถอดขาเทียมกองทิ้งไว้ แล้วเคลื่อนตัวไปบนแผ่นสเก็ตบอร์ดเสียมากกว่า จากนั้นมาสเก็ตบอร์ดก็กลายเป็นเหมือนอวัยวะทดแทนขาที่จะพาเธอไปไหนมาไหนได้ ดังใจ มันทำให้เธอรู้สึกอิสระเสรี ไม่เจ็บปวดเหมือนการใส่ขาเทียม และไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนกับการต้องนั่งอยู่บนวีลแชร์

          ใน ยามเด็ก โรสไม่เคยกังวลเกี่ยวกับความผิดปกติของร่างกายตัวเองเลย กระทั่งเธอย่างเข้าสู่วัยรุ่น ความมั่นใจในตัวเองก็เริ่มถดถอยลง เธอเริ่มกังวลว่าจะต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต ไม่มีทางได้มีคนรักหรือสร้างครอบครัวที่อบอุ่นสมบูรณ์ได้เหมือนคนอื่น ๆ
 

          แต่แล้วสิ่งที่เธอไม่คาดคิดว่าจะเกิดก็เกิดขึ้น หลังจากที่เธอได้ศึกษาด้านการเป็นช่างซ่อมรถยนต์จนสำเร็จ และได้ใบรับรองมาเมื่ออายุ 22 ปี เธอก็เข้าทำงานเป็นช่างซ่อมรถยนต์ และในช่วงนั้นเองที่ทำให้ชีวิตเปลี่ยนไปในทางที่เธอปรารถนา ในปี 2540 โร ส ได้พบกับ เดฟ ซิกกินส์ ชายซึ่งทำงานอยู่ที่ร้านขายชิ้นส่วนเครื่องยนต์ที่เธอใช้บริการเป็นประจำ โดยโรสได้เปิดเผยว่า "เขาปฏิบัติต่อฉันเหมือนผู้หญิงปกติคนอื่น ๆ และยังบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่สวยมากด้วย" และหลังจากได้พบกันครั้งนั้น ทั้งคู่เริ่มคบหาดูใจกันในอีก 8 เดือนให้หลัง และหลังจากนั้น 1 ปี โรสก็ตั้งท้องลูกคนแรก (ทั้งคู่ยืนยันว่าชีวิตรักและเรื่องบนเตียงของพวกเขาก็ปกติเหมือนกับคนทั่ว ๆ ไป)
 

          การตั้งท้อง เป็นสิ่งที่เกิดความคาดหมายสำหรับโรส เพราะปกติแล้วผู้ที่มีความผิดปกติในการพัฒนาร่างกายช่วงล่างเช่นเธอมักจะมี ระบบสืบพันธุ์ที่ไม่สมบูรณ์ โรสจึงเข้าพบแพทย์และได้คำวินิจฉัยที่บั่นทอนกำลังใจกลับมา เนื่องจากแพทย์แนะนำให้เธอทำแท้ง ด้วยที่ผ่านมายังไม่เคยพบว่าหญิงซึ่งมีอาการเช่นเดียวกับเธอคนไหนสามารถตั้ง ครรภ์ได้อย่างสมบูรณ์ นอกจากนี้ อวัยวะภายในของเธอก็ยังเสี่ยงต่อการถูกลูกในครรภ์เบียดทับอีกด้วย

          แต่อย่างไรก็ดี โรสยังคงฟูมฟักลูกน้อยในครรภ์ของเธออย่างดีที่สุด กระทั่งในเดือนมกราคม ปี 2542 เด็กชายลุค ลูกชายคนแรกก็ได้ลืมตาดูโลกด้วยกระบวนการผ่าตัด และปรากฏว่า เด็กชายสมบูรณ์แข็งแรงดีทุกประการ หลังจากนั้น 6 ปีต่อมา เธอก็ตั้งครรภ์อีกครั้ง แต่คราวนี้เธอกลับพบอุปสรรคมากกว่าเก่า โรสมีอาการเลือดออก มีปัญหาเรื่องการหายใจ และปวดหลังเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังอุ้มท้องมาได้จนครบ 9 เดือน และคลอดเชลบี้ ลูกสาวตัวน้อยออกมา แต่ก็ต้องผ่าตัดเอาไส้ติ่งและถุงน้ำดีออกไปด้วยพร้อม ๆ กัน เนื่องจากปัญหาเรื่องระบบภายในร่างกาย
 

          ปัจจุบัน ลุค อายุได้ 13 ปี และ เชลบี้ ก็อายุได้ 6 ขวบแล้ว ลูก ๆ ทั้งสองรักโรสมาก ไม่เคยรู้สึกว่าการที่มีแม่ตัวเตี้ยวกว่าคนอื่น ๆ มีลำตัวเพียงครึ่งท่อนเป็นเรื่องน่าอายเลย ทั้งนี้ในช่วงเวลาที่ผ่านมา โรสต้องไปพบกับเพื่อน ๆ ของลูก เพื่ออธิบายให้เด็ก ๆ เข้าใจถึงสภาพของเธอ เพื่อป้องกันไม่ให้ลูกรักของเธอทั้งสองคนถูกเพื่อนที่โรงเรียนล้อ แต่เพื่อน ๆ ของลูกก็กลับคิดว่า เธอช่างเป็นแม่ที่เจ๋งและวิเศษมาก ๆ ที่สามารถไปไหนมาไหนได้ด้วยสเก็ตบอร์ดอยู่ตลอดเวลา

          อย่างไรก็ตามในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมานี้ โรสรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเริ่มย่ำแย่ลง มือและแขนของเธอเริ่มล้า และเธอก็กังวลว่าชีวิตจากนี้ไปอาจต้องนั่งอยู่แต่บนรถเข็น
 

          "ฉันผ่านเรื่องราวท้าทายในชีวิตมาเยอะแยะ แล้วก็รู้สึกดีใจเป็นที่สุดที่ได้มีครอบครัวที่ดี มีสามีที่รักฉัน และมีลูก ๆ ที่น่ารัก แต่ตอนนี้ฉันก็เริ่มจะเข้าใจแล้วว่า ฉันไม่ได้เป็นซูเปอร์วูแมน"

          แม้สุขภาพอาจจะแข็งแรงน้อยลง แต่ก็ขออวยพรให้คุณแม่ โรสแมรี่ ผู้เป็นนักสู้และไม่ย่อท้อต่อความบกพร่องทางร่างกายคนนี้ มีความสุขกับครอบครัวที่น่ารักของเธอตลอดไป และขอให้เรื่องราวดี ๆ แบบนี้เป็นกำลังใจให้กับคุณผู้อ่านด้วยนะคะ ถ้าฮึดสู้ไม่ยอมแพ้เสียอย่าง ต้องมีความสุขรออยู่ข้างหน้าแน่ ๆ ค่ะ ^^