ไม้คมแฝก เป็นอาวุธของนักเลงสมัยก่อน ลักษณะของคมแฝกจะทำจากไม้เนื้อแข็ง เหลาเป็น 4 เหลี่ยมขนมเปียกปูน ตรงเอวจะคอด ประวัติความเป็นมาน่าจะมาจากจีนจับกังสมัยก่อนที่นิยมตีกันด้วยไม้คานหาบของ พอใช้ไปใช้มาไม้คานเกิดหัก ที่นี้เลยเข้ามือกว่าเก่าเลย ก็เลยทำตามๆกันมา หนุ่มสมัยก่อนไปจีบสาวหมู่บ้านอื่นถ้ามามือเปล่าเค้าจะถือว่ามันแน่ อาจจะมีการลองกันขึ้น คนสมัยก่อนใจดีตีกันพอสั่งสอน แล้วเค้าไม่ตีหัวกันด้วยเพราะถือว่าลูกผู้ชายต้องบวชเค้าจะไม่ตีหัวกันให้ เป็นแผลให้อายเวลาโกนผม

ไม้คมแฝก ใช้ไม้เนื้อแข็ง พวก ชิงชัน เหลาให้เป็นเหลี่ยมคม จะคมเหมือนขอบไม้บรรทัดเหล็ก ตีตรงไหนก็แตกตรงนั้น ไม้คมแฝกส่วนใหญ่จะมีลักษณะคล้ายสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน แต่แบบนี้ตียากเพราะต้องจับให้เหมาะเหลี่ยม บางทีก็เจอที่เหลารูปหกเหลี่ยม แปดเหลี่ยมเหมือนกัน แบบหลายเหลี่ยมตีแตกง่าย โดนตรงไหนก็แตกแต่แผลไม่ลึกเท่าแบบขนมเปียกปูน

คมแฝกใช้ดักตีให้อาย หรือใช้ตีเชือดไก่ให้ลิงดู พอมีคนแตกสักคนมักจะวงแตก น้อยครั้งจะใช้ตีให้ตายโดยตรง (แต่ก็ทำได้ถ้าจำเป็น) ตรงปลายใช้ทิ่มได้มีผลคล้ายสนับ เนื่องจากเป็นไม้เนื้อแข็ง จังหวะทิ่มใช้รับจังหวะตีของฝ่ายตรงข้าม ถ้าใช้ชำนาญทิ่มไปที่ช่วงท้องแขน จะเจ้บชาหมดแรงคล้ายเจาะยาง เป็นเทคนิคที่ทำให้จบการต่อสู้ได้ไว โดยไม่บาดเจ็บมาก


การเหลาเหลี่ยมพวกนี้เน้นการกระทำตีให้แตก เป็นอาวุธของนักเลงรุ่นโบราณ ตีพอบาดเจ็บไม่ถึงตาย เอาแพ้ชนะที่แผลแตก เพราะต่างก็มีคมแฝกทั้งคู่ ต้องมีชั้นเชิง ลีลาฝีมือในการใช้ ปัด ตี เสย ทิ่ม สะบัดขวาง ดีด คนที่ใช้ชำนาญสามารถเลือกน้ำหนักและจุดตีได้ เพราะคมแฝกไม่ต้องใช้แรงตีเยอะ

คมแฝกสามารถใช้อย่างอื่นมาทำได้ เช่น โลหะ บางที่มีถ่วงปรอทข้างในด้วย แต่อาวุธพวกนี้นักเลงจริงไม่นิยมใช้ เพราะอันตรายถึงตายได้ง่าย

นักเลงสมัยก่อน น้อยครั้งจะเลือกใช้ปืน เพราะการปะทะกันของนักเลงต่างบ้านมีบ่อยๆ ลูกเขาเมียเขามี ต่างบ้านต่างถิ่นกันก็จริง ไม่ถึงต้องมาฆ่ากันตาย ตีพออาย เท่านั้น แล้วก็ไม่ยุ่งกัน ถือว่ารู้มือกันแล้ว