หลังวาเลนไทน์ วันที่ 14 กุมภาพันธ์ ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่เหมือนคนทั่วไป ?กุหลาบ ช็อคโกแลต คำบอกรัก" สามสิ่งนี้ต้องเวียนเข้ามาหาชีวิตผม เพื่อให้คนคนหนึ่งใน ทุก ๆ ปีของวันนี้ . . . ก่อนวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ผมเดินออกจากบ้าน ในมือมีผ้าเช็ดหน้าสีชมพูที่ต้องการเอาให้แฟนของผม เธอเป็นหญิงสวยมาก เป็นดาวคณะของมหาลัยของเรา ก่อนผมจะออกไปพบเธอ เธอโทรมาหาผม ผมจึงวางผ้าเช็ดหน้าที่ผมบรรจงพับไว้บนโต๊ะ หลังจากการพร่ำบอกรักกันด้วยถ้อยคำหวานหูเป็นเวลานานทีเดียว ผมปรี่ออกจากบ้านไปหาเธอ โดยไม่ลืมผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น แต่แล้ว!! ผมก็เห็นพ่อของผมถือมันออกมา ในผ้าผืนนั้นมีรอยเลือด "พ่อ ทำอะไรหนะ" ผมโพล่งถามด้วยความโมโห พ่อหน้าซีดทันที "ไอ้เหมียวหนะ มันโดนกัด พ่อเลยเอาผ้าไปเช็ดเลือด" "พ่อรู้ไหม ผมกำลังจะเอาไปให้แฟน" พ่อเงียบ . . . ผมเกลียดจริงๆ เวลาพ่อเงียบเมื่อจนกับปัญหา ความโหโหสั่งผมให้ทำได้แม้กระทั่งจะตบหน้าพ่อ พ่อเบือนหน้า "พ่อขอโทษ มานี่ . . . " พ่อยื่นมือมารับผ้าเช็ดหน้า "พ่อจะเอาไปซักให้เอง" ผมงอนพ่อถึงกับไม่ยอมคุยกับพ่อเป็นเวลานานพอควร ไม่ยอมลงจากบ้าน เป็นเวลาเกือบทั้งสองวันที่ผมไม่เจอหน้าใคร หมกตัวอยู่กับห้อง มีเพียงแม่เท่านั้นที่คอยส่งข้าวให้ผม ยามเมื่อผมมองตาแม่ครั้งใดทุกครั้ง ดวงตาแม่จะแดงปรี่ด้วยน้ำตา ผมเริ่มรู้สึกว่า บางทีผมอาจจะทำเกินไป . . . 14 กุมภาพันธ์ ตั้งแต่ครั้งที่ผมเห็นแม่เสียใจ ผมก็รู้สึกว่าผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ผมยอมออกมาจากห้อง ผมไม่เห็นพ่อ เดินออกมาที่บริเวณลานซักผ้า กาละมังยังมีผ้าที่ยังไม่ซักหลายผืน ข้างๆ มีกองเลือดอยู่ และที่ราวตากผ้ามี ผ้าเช็ดหน้าของผม ถึงจะล้างรอยเลือดไม่หมด ก็ยังดีที่พ่อยังห่วงใยผม ยังแคร์ผมอยู่ "พ่อ ผมอยากขอโทษครับ" พอผมหันหน้าจะกลับเข้าบ้าน ก็พบกับแม่ แม่ร้องไห้มาแต่ไกล แม่วิ่งมากอดผม "พ่อเสียแล้วนะ" ผมอึ้ง!! แม่ลำดับเหตุการณ์ และทำให้ผมทราบว่า พ่อป่วยเป็นโรคทางเดินหายใจติดเชื้อ รอยเลือดที่เห็นนั้นคือเลือดที่พ่อจามออกมา พ่อมองไม่เห็น "พ่อกำชับแม่มาตอนที่ลูกโกรธว่า อย่าบอกลูกเด็ดขาดว่าพ่อป่วย " "ทำไมล่ะครับ" "พ่อกลัวเราจะเสียใจ แล้วไม่ได้ออกไปเที่ยวกับแฟน" ผมอึ้งเป็นครั้งที่สอง! "พ่อบอกแม่ด้วยว่า ถ้าพ่อเสียวันนี้ อย่าเพิ่งบอกลูก ให้ลูกไปเที่ยวกับแฟนก่อน พ่อไม่อยากให้ลูกเป็นทุกข์ พลาดโอกาสอย่างนี้เพราะพ่อคนเดียว พ่อบอกด้วยว่าพ่อซักผ้าเช็ดหน้าให้แล้ว มันไม่สะอาดหรอก แต่พ่อบอกว่าพ่อของลูกทำดีที่สุดแล้ว" ผมกอดแม่ ร้องไห้ วันนี้จะเป็นวันวาเลนไทน์ที่อยู่ในความทรงจำตลอดไป "พ่อครับ ผมขอโทษ . . . "