บุญจวน กับ สายรุจี แต่งงานกันมายี่สิบปีแล้ว คนทั้งสองต่างทำงานมีตำแหน่งสูงและมีรายได้ดี บุญจวนเป็นคนนุ่มนวลพูดจามีเหตุมีผลและเอาอกเอาใจเก่ง ยิ่งเขาดีกับภรรยาของเขามากเท่าใดสายรุจีก็ยิ่งรู้สึกหึงหวงเขามากเท่านั้น คืนหนึ่งก่อนนอน

สายรุจี : ถ้าสมมติฉันเกิดตายกระทันหันขึ้นมา คุณจะแต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่หรือเปล่า ?

บุญจวน : โอ๊ย ถามอะไรอย่างนี้มันเป็นไปไม่ได้หรอก คุณก็รู้ว่าผมรักคุณ อย่ามาแกล้งหลอกถามผมเลย

สายรุจี : ไม่ได้แกล้งหลอกถาม แต่อยากรู้จริงๆ

บุญจวน : อืม์.. ถ้าเป็นอย่างนั้นผมคงจะต้องแต่ง เพราะตามเหตุและผลแล้วผมเพิ่งจะมีอายุ 45 เท่านั้นเอง

สายรุจี : แล้วคุณจะให้หล่อนอยู่บ้านของเราหลังนี้หรือเปล่า ?

บุญจวน : ก็คงจะต้องอยู่เพราะบ้านหลังนี้เราผ่อนจนจะหมดอยู่แล้ว คุณคงไม่คิดให้ผมไปสร้างภาระใหม่
ไม่ใช่หรอ ?

สายรุจี : แล้วคุณจะให้หล่อนใส่แหวนเพชรสีชมพูจากเดอเบียร์วงนั้นของฉันหรือเปล่า ?

บุญจวน : ก็คงต้องใส่ เพราะคุณคงไม่ให้ผมขายมันทิ้งด้วยราคาที่ขาดทุนใช่ไหม ?

สายรุจี : แล้วคุณจะให้หล่อนใช้รถเมอร์ซีเดสเบนซ์สปอร์ตคันนั้นของฉันด้วย หรือเปล่า ?

บุญจวน : โอ้ ไม่แน่นอน เพราะหล่อนไม่ชอบขับรถเกียร์กระปุกน่ะ