เรื่องเล่าโดย ณัชชา ,โครงแต่งโดย อ. พูนอุดม

ดิฉันเกิดมาในครอบครัวที่ปานกลาง พ่อแม่เป็นคนที่ขี้บ่นปากร้าย จนดิฉันและพี่น้องต่างหงุดหงิดและรำคาญบ่อยครั้ง บางครั้งพ่อแม่ก็บ่นได้ไม่รู้จักหยุด บ่นได้โดยไม่ต้องมีสาเหตุ และทุกครั้งที่พ่อแม่บ่น ดิฉันต้องเถียงกลับไปทุกครั้ง บางครั้งแรงมาก มีอยู่ครั้งหนึ่ง ดิฉันไปตลาด เพื่อซื้อกับข้าวตามรายการที่แม่สั่งเพราะวันรุ่งขึ้นเป็นวันไหว้เจ้า ของที่แม่สั่งซื้อจึงมากมาย ดิฉันหิ้วของเหล่านี้เดินไปเดินมาหลายเที่ยว ทั้งเหนื่อยทั้งหนัก แต่พอกลับมาบ้าน แม่ก็บ่นดิฉันหนักขึ้นไปอีก เพราะของที่ซื้อมาราคาแพงเกินไป แม่หาว่าดิฉันซื้อของไม่เป็น หาว่าดิฉันอมเงินส่วนเกิน ดิฉันกำลังโกรธ กำลังโมโหเพราะเหนื่อย เพราะร้อน และเพราะหิว จึงตะโกนสวนกลับไปด้วยอารมณ์ที่ไม่นึกว่าจะทำอย่างนั้นไปได้

"ชั้นเหนื่อยนะ แม่เป็นแม่ยังงัย ไม่เห็นหัวอกลูกเลย ใช้เหมือนเป็นสัตว์ ก็ชั้นเกิดมาจากใครล่ะ มันก็เหมือนกัน" 
ดิฉันเลวมาก เลวเหมือนสัตว์จริง ๆ ที่กล้าตะคอกเอากับแม่อย่างนั้น 
มันออกมาได้อย่างไรก็ไม่รู้ มันต่ำทรามมาก 
ฉันจะยังไม่รู้สึกผิดเลยตอนนั้น ถ้าแม่จะด่าแล้วตวาดกลับมาเหมือนทุกครั้ง 
แต่คราวนี้แม่ดิฉันหันมามอง เหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเองว่า คนที่พูดออกมาเมื่อสักครู่นี่คือลูกสาวตัวเอง 
ดิฉันเห็นแม่นิ่งเงียบไป แล้วเดินมาหยิบของเอาไปในครัวอย่างเงียบ ๆ 
เงียบจริง ๆ ไม่มีแม้แต่เสียงบ่นเสียงด่าว่าสักคำ 
ดิฉันอึ้ง !!! 
แล้วสักครู่ก็เดินตามเข้าไปดูแม่ 
ภาพที่เห็นทำให้ดิฉันร้องไห้โฮ 
ภาพแม่กำลังนั่งร้องไห้เงียบๆ น้ำตาไหลรินเป็นทาง สะอื้น แต่ไม่มีเสียง 
แม่นั่งอยู่นาน นานจนดิฉันทนไม่ไหวต้องวิ่งเข้าไปหา 
แม้วันนั้น ดิฉันจะได้กราบแทบเท้าแม่แล้ว แต่มันก็เป็นภาพที่ติดตาฉันมาจนทุกวันนี้ 
จนฉันต้องมาสารภาพว่า "ฉันไม่น่าทำอย่างนั้นเลย" 

ยามที่แม่สั่งสอนพร่ำวอนลูก....เรื่องผิดถูกลูกก็ว่าแม่จู้จี้
ต่อเมื่อลูกเติบใหญ่จึงได้ดี......เพราะคำที่แม่พูดไว้ไม่ผิดคำ
เมื่อยังเด็กลูกไม่เห็นคุณค่าแม่....เป็นบาปแท้ที่ลูกเถียงแม่เช้าค่ำ
ลูกกระทำความผิดนี้ประจำ.....ขอกล่าวคำขอโทษโปรดอภัย