บ่อยครั้งที่ชีวิตผิดพลาด...ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็แล้วแต่  เรามักจะเอาสมาธิไปจดจ่ออยู่กับความผิดพลาดนั้นซ้ำเติมตัวเองให้ทุกข์...ให้เสียใจและพยายามจะสร้างคำถามเพื่อค้นหาคำตอบให้ตัวเองอยู่เสมอ      ทั้งๆที่เราก็รู้ว่าคำตอบที่สร้างขึ้นมานั้นมัน  "ไม่ใช่ความจริง "  ที่จะทำให้เราหลุดพ้นจากความเสียใจนั้นได้เลย  เราจึงยอมติดกับดักความเสียใจอย่างถอนตัวไม่ขึ้น  และกลายเป็นทาสของมันอย่างรู้ตัว   รู้ว่าเสียใจแต่ก็ไม่ทำอะไรให้มันดีขึ้นมา  และเราก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตได้  แต่ทำไมเรายังเป็นทุกข์กับการเลือกที่จะเสียใจ  และทำให้ชีวิตมันแย่ลงกว่าเดิมทุกๆวัน   ทั้งๆที่รู้ว่ารสชาติของมันสุดแสนจะขมขื่นมากมายเพียงใดเพราะ  " เราเริ่มต้นใหม่ไม่เป็น "  เราเลยยังทุกข์ระทมไปกับความผิดพลาด  สิ้นสุดแล้วแต่ก็เริ่มต้นใหม่ไม่ได้...ไม่เป็น...เหมือนจะมองเห็นทางแต่ก็เลือกที่จะปิดหู  ปิดตา  และไม่พยายามที่จะเปิดใจ  เราจึงต้องอยู่กับความเศร้าเสียใจอยู่ทุกคืนทุกวัน  ตอกย้ำความผิดพลาดให้กับตัวเองอยู่อย่างนั้น   ลองมองดูวิถีดอกทานตะวันบ้างสิ  ชีวิตมีแต่ความเบิกบาน  เพราะรู้จักที่จะใช้ชีวิตไปพร้อมๆกับแสงตะวัน  แสงสว่างที่ส่องนำทางให้ชีวิตทุกชีวิต... " ยังคงมีชีวิต "  แม้ยามที่ดอกทานตะวันร่วงโรย  ก็ยังคงเมล็ดพันธุ์ให้เจริญเติบโตงอกงามและรับแสงตะวันได้ใหม่อีกครั้ง   เพราะฉะนั้นเราต้องไม่ปิดตัวเอง  แล้วจมอยู่กับความคิดที่ว่าชีวิตต้องเริ่มต้นใหม่ไม่ได้  อย่าทำร้ายตัวเองด้วยการเศร้าเสียใจ  แล้วปล่อยให้ชีวิตมันไหลไปเรื่อยๆอย่างไม่มีคุณค่าและไร้จุดมุ่งหมาย   จงใช้ชีวิตให้เป็นดั่งเช่นดอกทานตะวัน  แม้ยามผิดพลาด  เสียใจ  ก็จะมีทางออกของชีวิตเสมอ  อับจนหนทางอย่างไรแสงสว่างจากดวงตะวันก็จะคอยส่องทางให้เราได้พบเจอทางออก  " ชีวิตเราจึงมีทางออก  ตราบใดที่บนโลกใบนี้ยังมีทิศตะวันออก "  แม้ว่าชีวิตจะยังคงมืดมน  จะยังคงจมอยู่กับความผิดพลาด  เศร้าใจก็จงเศร้าให้ถึงที่สุด  เสียใจก็จงเสียใจเสียให้พอ  หากยังร้องไห้ขอให้ระบายออกมา  อย่ากักเก็บมันไว้  เมื่อเราเสียใจอย่างถึงที่สุดแล้วเราต้องกล้าลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเองและพร้อมที่จะเป็นคนใหม่  ที่ใช้บทเรียนจากอดีต  เป็นเหมือนเข็มทิศคอยช่วยบอกทางแก่ชีวิตเพราะ......." ความเศร้านั้นมีข้อดีและข้อเสียอยู่ในตัวมันเอง  ข้อเสียคือทำให้เราโศกาอาดูร  แต่มีข้อดีของมันคือ...สอนให้เรารู้ว่าเราจะไม่ผิดพลาดตรงนี้อีก  เราจะต้องไม่ร้องไห้ให้กับมันอีก "   ใครบางคนเคยบอกเอาไว้ตอนที่เสียใจกับความผิดพลาดของชีวิต  เพราะฉะนั้นแล้วเกิดเป็นคนมีความรู้สึกเหมือนกันหมด  สามารถเศร้าเสียใจกับอดีตที่ผิดพลาดได้เหมือนกันหมด  และก็เริ่มต้นใหม่เหมือนกันหมดเช่นเดียวกัน   ขอเพียงกล้าที่จะเป็นนกปีกหักที่พร้อมจะรักษาตัวเอง  และออกเดินทางได้โดยไม่กลัวหนทางข้างหน้า  จะผิดพลาดซ้ำสองอย่าลืมนะว่า...เรามีโอกาสผิดพลาดได้บ่อยครั้งเท่าไหร่  เราก็เดินถูกทางมากขึ้นเท่านั้น  .....สิ่งสำคัญจึงไม่ได้อยู่ที่ว่า...วันนี้เขาอยู่หรือจากไป...สิ่งสำคัญที่ว่า...ช่วงเวลาที่เรามีเวลาอยู่ด้วยกัน...ขอให้มีความทรงจำที่ดี...ก็เพียงพอแล้ว...อย่างน้อยเราก็ยังมีอะไรดีๆให้นึกถึง...แล้วยิ้มให้กับความทรงจำนั้นได้...  *** กรอบใดกักขังแต่กาย   แต่ใจอย่าหมายกั้นได้   โซ่ตรวนรัดรึงตรึงไว้  แต่ใจนั้นใฝ่เสรี ***