ที่มา: ประชาชาติธุรกิจ 

มีอีเมล์ฉบับหนึ่งส่งมา บอกสังกัดชัดเจน  อ่านแล้วก็รื้นขึ้นมาทันทีในสถานการณ์น้ำท่วม จึงหยิบมาให้อ่านกัน 

"ผมพักอยู่ประตูน้ำพระอินทร์ อยุธยา แต่ที่ทำงานอยู่ลาดพร้าว 80 ผมต้องเดินทางไปกลับทุก วัน (บริษัทฯ มีรถรับ-ส่งแค่สะพานใหม่) ตอนเช้าผมจะตื่นตีสี่ครึ่ง ทำธุระส่วนตัวแล้วออกมารอรถประมาณตีห้ากว่าๆ โดยผมจะนั่งรถเมล์ มาลงที่รังสิต แล้วต่อรถตู้มาลาดพร้าว 80
 
 
ภาพที่ผมเห็นจนชินตาก็คือ ทุกคนที่รอรถตรงหน้าเมเจอร์รังสิตต่าง รีบวิ่งลงไปบนพื้นถนนโดยไม่นึกกลัว ว่ารถจะชนหรือกีดขวางทางจราจร เมื่อเห็นรถตู้แล่นเข้ามาเทียบท่า ต่างแย่งชิง ทั้ง เบียดเสียด บางครั้งก็มีถ้อยคำด่าทอเสียๆ หายๆ ตามมาไม่ว่าหญิงหรือชาย

คนขับบางคนก็พูดจาไม่สุภาพ ขับรถเหมือนแม่ป่วยต้องนำส่งโรง พยาบาลก็ไม่ปาน ปกติรถตู้สามารถนั่งได้ 14-15 คน แต่นี่มีการเสริมเบาะนั่งให้ได้ 20 คน แออัด ยัดเยียด เบียดเสียดจนแทบจะเป็นผัวเมียกัน ทั้งคันรถ พอรถออกตัว หน่วยคอลเซ็นเตอร์ก็เริ่มทำงานทันที คือต่างควักมือถือออกมาแล้วก็คุยๆๆ คุยๆๆ อย่างออกรสออกชาด ประหนึ่งว่ากรูนั่งมาในรถคนเดียวไม่ ต้องเกรงใจคนรอบข้าง คนขับก็ไม่ยอมน้อยหน้า โทรด่ากับเมียด้วยถ้อยคำที่ไม่รู้ไปขุดมาจากไหน บางครั้งยังแถม"แจก กล้วย"ให้ รถคันที่วิ่งแซงไปด้วย นี่เป็นชีวิตประจำวันตลอด 3 ปีที่ผ่านมา

แต่....เมื่อ วานนี้เอง ผมรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง แน่นอนครับ

" น้ำท่วม " หลายคนบอกน้ำท่วมมันดีตรงไหน ใช่ ครับน้ำท่วมไม่ใช่สิ่งที่ผู้คน ปรารถนา แต่น้ำท่วมทำให้ผมได้เห็นชีวิตในอีก แง่มุมหนึ่งของผู้คนในเมืองฟ้าผ่อง อำไพแห่งนี้

วันนั้นผมเลิกงาน 5 โมง เย็น จึงนั่งรถบริษัทมาลงสะพานใหม่

แล้ว นั่งรถเมล์สาย 39 ต่อ เพราะน้ำท่วมรถตู้วิ่งไม่ได้ รถเมล์วิ่งลุยน้ำมาถึง กม.25 ก็ต้องหยุดเนื่องจากน้ำ ลึกไปต่อไม่ไหว กระเป๋าจึงแจ้งให้ผู้โดยสารลงจากรถ เพื่อไปต่อรถทหาร(ซึ่งไม่รู้ว่าจะมาตอนไหน) ผมเดินลุยน้ำมารอบริเวณเกาะกลางถนน ซึ่งมีผู้คนยืนรออยู่ประมาณ 30 คน ผู้คนเหล่านั้นต่างมีสีหน้ากังวล
 
บ้างก็หันมาพูดคุยสอบถามกันว่าจะไปไหน จะมีรถหรือเปล่า คุณหนุ่มนักศึกษาถามป้าจะไปไหน มาผมช่วยถือของให้ พี่ผู้ชายไว้หนวดช่วยอุ้มเด็ก3ขวบ ที่มากับแม่ที่หิ้วของพะรุงพะรัง แฟนสาวของคุณหนุ่มนักศึกษาช่วยแม่ เด็กหิ้วกระเป๋า อีกมือใช้กระดาษพัดไล่ยุงให้เด็ก น้อย ลุงแก่ๆ สองคนที่นั่งบนราวเกาะกลางถนนเขยิบ ที่พร้อมเอ่ยปากเชิญชวนชายแก่อีกคน ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ มานั่งด้วยกัน

มีรถ ผ่านมาเรื่อยๆ และสิ่งที่ผมเห็นคือรถเกือบทุกคันจะ ลดกระจกลงแล้วโผล่หน้าออกมาถามว่าจะ ไปไหน ถ้ารถเขาผ่านรายนั้นๆ ก็จะได้ติดรถไปด้วย คน ที่อยู่ไม่ไกลไปกันเกือบหมดแล้ว จะ เหลือก็พวกที่อยู่แถวประทาน พร บางขัน นวนคร และก็ตัวผม ประตูน้ำพระอินทร์ รวมแล้วน่าจะประมาณ 17 คน เรารออยู่ประมาณสองชั่วโมงจึงมีรถ โฟร์วีลคันหนึ่งผ่านมา คนขับหน้าตายังวัยรุ่นเปิดกระจกออก มาถามพวกเราว่า "มีใครไปนวนครไหม๊?" เท่านั้นแหละทุกคนต่าง ยิ้มแก้มแทบปริ พวกเรารีบทยอยขึ้นรถ บ้างก็ช่วยดึงกันขึ้น บ้างก็ช่วยถือของโดยไม่ต้องเอ่ยปาก ขอ แต่สิ่งที่พวกเราลืมคิดกันตอนนั้นคือ จำนวนคนกับรถมันไม่เหมาะสมกัน เนื่อง จากโฟร์วีลกระบะมันเล็ก จุได้แค่ 12 คน ที่ เหลืออีก 5 คนคือ คุณหนุ่มนักศึกษากับแฟน ลุงแก่ทั้งสอง และผม

พวกเรามองหน้ากัน พี่ ผู้ชายมีหนวดเอ่ยปากขึ้นว่าพวกคุณไป กันก่อน เดี๋ยวผมรอคันหลัง ว่าแล้วก็โดดผลุงลงมาเพื่อให้แฟนสาว ของคุณหนุ่มนักศึกษาขึ้นไปแทน แฟนคุณหนุ่มนักศึกษาบอกไม่เป็นไรให้ ลุงไปก่อนดีกว่าเดี๋ยวหนูกับแฟนรอไป คันหลัง และอีกหลายคนก็แสดงเจตจำนงที่จะเสีย สละ

แต่แล้วสิ่งที่ทำให้ผมแทบกลั้นน้ำตาไว้ ไม่อยู่ก็คือ ป้าที่นั่งอยู่ลุกขึ้นแล้วพูดว่า"ถ้า ไปก็ต้องไปด้วยกันหมด" ให้พวกเราทุกคนยืนขึ้นก็จะมีที่พอ สำหรับทุกคน จริง อย่างที่แกพูด พวก เราที่เหลือขึ้นมาบนรถได้ จากนั้นพวกเราก็ยืนกอดเอวกันไว้เป็น รูปวงกลมแน่นกระชับ จะได้ไม่ล้มเวลารถวิ่ง จากนั้น รถก็เริ่มวิ่งลุยน้ำไปเรื่อยๆ ช้าๆ
 
ในขณะนั้น สิ่งที่ผมสังเกตเห็นก็คือ รอยยิ้มจากมุมปากของทุกคน บางคนก็มีมุขให้พวกเราได้หัวเราะกัน สนุกสนาน ดูแล้วแทบไม่น่าเชื่อ ว่ากลุ่มคนเหล่านี้ไม่เคยรู้จักมัก จี่กันมาก่อนเลย และเมื่อถึงจุดที่มีคนลงรถ พวกเราก็จะล่ำลาและอวยพรให้กันและ กันเหมือนประหนึ่งกับญาติตัวเองไม่มีผิด
 
จนในที่สุดรถก็วิ่งมาถึงนวนครซึ่งเป็น จุดสุดท้าย พวกเราที่เหลือลงจากรถแล้วก็เดินไป ไหว้ขอบคุณเจ้าของรถ แล้วผมก็โบกมือลาคุณหนุ่มนักศึกษากับแฟนเพื่อเดินต่อจากนวนครไปประตูน้ำพระอินทร์

ผมเดินไปยิ้มไป ฮัมเพลงบ้าง ผิวปาก บ้างอย่างอารมณ์ดี แบบที่ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้ผมรู้ว่า "แสงสว่างนั้น ซ่อนอยู่หลังความมืดมิดเสมอ"

นายหงส์แก่