พูดถึงเจ้านายของเขา  นายหลิวพูดอย่างกระหยิ่มใจว่า : “เจ้านายฉันแซ่หลี่  บ้านคนอื่นเขาอย่างมากก็มีพุทธะเดินดินแค่องค์เดียว  แต่บ้านเขามีถึงสององค์  อยู่ที่นี่ได้รับการบูชานักหนา  ใครๆ ก็ฟังเขา  เพียงแค่มีปัญหา  พี่ชายเขาที่เป็นทั้งพุทธะเดินดินและเป็นนักการเมืองก็จะออกหน้าช่วยเหลือ

ภายใต้การนำทางของนายหลิว  พวกเราไปถึงร้านอาหารที่ดูธรรมดา  การตกแต่งก็เรียบง่าย ชื่อว่า “เทียนเป่าจิ่วเตี้ยน”  ร้านอาหารร้านนี้ก็คือร้านของนายหลี่ ที่นายหลิวพูดถึง  ที่น่าแดกดันก็คือ  ข้างๆ ร้านที่ฆ่าลิงกินลิงนี้  เป็นสถานีตำรวจที่คอยจับผู้ร้ายลักลอบล่าสัตว์  นายหลี่ยังพูดอย่างเย้าหยอกว่า : “สถานที่อันตรายที่สุด ก็คือที่ๆ ปลอดภัยที่สุด  ต้องอยู่ใต้เปลือกตาเขา  เขาจึงจะไม่เห็น จึงจะไม่เป็นไร”

เมื่อเห็นนายจางที่ดูเหมือนเป็นคนมีความสามารถ  นายหลี่ก็บอกอย่างกันเองว่า : “มาแล้วเหรอ ! ฉันเพิ่งจะต้อนรับผู้กองของหน่วยรักษาความสงบของปักกิ่ง  ยังมีคนฮ่องกงวานให้ฉันช่วยหาตัวกินมดอีก”

จากนั้น  นายหลี่ก็นำเราเข้าไปด้านหลังครัวที่เหนียวเหนอะ  เขามองอย่างระมัดระวัง  แน่ใจว่าไม่มีใครเดินตามมา  จึงเปิดห้องเก็บของอย่างลึกลับ  ภายในนั้นอึมครึม  ยังพอมองเห็นสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆ ลางๆ  ถูกมัดติดกับท่อน้ำด้วยเชือกไนล่อน  ขยับไม้กระดานข้างๆ อย่างไม่หยุด  เหมือนกับหวังว่าจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น  เพียงแค่ยกไม้กระดานขึ้นมา  ก็สามารถพบทางกลับบ้านได้

นายหลี่อธิบายให้พวกเราฟังอย่างมีประสบการณ์ว่า : “ลิงแสมตัวนี้มีอายุแล้ว  นิสัยสัตว์ป่าจึงหนักหน่อย  ครึ่งชั่วโมงก่อนที่พวกเธอจะมาถึง  นายพรานเพิ่งจะจับมาได้  คุ้มครองส่งมาถึงที่นี่  นายพราน 5 คนนั้น ขับรถเร่งมาจากสวีซันตั้งแต่เช้าตรู่  มาถึงที่นี่ แม้แต่น้ำลายก็ยังไม่ได้กลืน  ก็ต้องรีบไปแล้ว”  นายหลี่ว่า  เดือนที่แล้วก็มีนายพรานสองคนโดนจับ เนื่องจากล่าลิงโกล์เด้น  ถูกขัง 6 ปี  เพราะฉะนั้นตอนนี้นายพรานทั้งหลายก็ระมัดระวังตัวกัน  จะได้ไม่เป็นการหาเหาใส่หัว

เสี่ยวอูแต่เดิมทำงานอยู่ที่กวางเจา เขาฆ่าสัตว์อย่างเลือดเย็นมานับไม่ถ้วน สมองลิงเพียงไม่กี่ช้อนสามารถตอบสนองความอยากทางปากของคน  แต่ต้องชดเชยกันด้วยชีวิตลิง



หลังจากนั้น  นายหลี่เจ้าของโรงอาหารก็แนะนะกุ๊กของร้านให้เราอย่างกระหยิ่มใจ : “คนๆ นี้แซ่อู  แต่ก่อนคอยจัดการลิงอยู่ที่กวางเจาเป็นประจำ  เดี๋ยวนี้ทางนั้นจับกันหนักขึ้น  ฉันจึงจ้างเขามาช่วยงานที่นี่เป็นพิเศษ  สัตว์ป่าอย่างเช่น ตัวกินมด จางจื่อ (กวางชนิดหนึ่ง)  เขาก็จัดการได้สบาย”  นักข่าวแอบถามเสี่ยวอูเบาๆ ว่า  เคย ”จัดการ” ลิงมาแล้วกี่ราย  เสี่ยวอูยิ้มอย่างแปลกๆ แล้วส่ายหน้าตอบกว่า : “เรื่องนี้บอกไม่ได้”

มองๆ ดูนาฬิกาข้อมือ  นายหลี่ใช้สายตาส่งซิกเสี่ยวอูที่รออยู่ช้านาน  เสี่ยวอูจึงถือไม้กระบองด้ามยาวที่มีห่วงผูกอยู่  เดินเข้าไปห้องเก็บของมืดๆ นั่น  คล้องคอลิงไว้  ลิงตัวน้อยอาจจะรู้ว่าถึงเวลาตายแล้ว  หันตัวกลับมาเกาะขากุ๊กซะแน่น  พยายามปีนป่ายขึ้นที่สูง  เหมือนกับจะใช้กำลังเฮือกสุดท้ายเพื่อชีวิตตัวเอง  อ้อนวอนให้เสี่ยวอูปล่อยชีวิตเขา  ยังส่งเสียงร้องเหมือนเด็กทารกเป็นระยะๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ  เพียงแต่เสี่ยวอูคุ้นเคยกับฉากนี้แล้ว  เขามองห่วงในมือด้วยสายตาเย็นชา  ใช้กำลังที่ไม่ได้ออมเลยซักนิด  เหมือนกับเกรงว่า  เพียงเสี้ยวเดียวของการละสายตา  ลิงตัวนั้นก็จะหนีออกจากมือเขาไป

เมื่อห่วงในคอลิงตัวน้อยค่อยๆ รัดแน่นขึ้น  กำลัง และความถี่ที่ลิงจะดิ้นรน  ก็ค่อยๆ ลดตามลงไป  เมื่อเห็นว่าได้เวลาพอสมควร  พ่อครัวก็ปล่อยกระบองในมือ  ทิ้งเจ้าลิงลงพื้นอย่างแรง  เขาหยิบกระบองสั้นขึ้นมาอีกอัน  คล้องไว้ที่คอของลิงก่อน  แล้วใช้ขาเหยียบกระบองไว้อย่างหนัก  นายหลีที่อยู่ข้างๆ  ก็ไม่ได้อยู่เฉย  ยังจะพูดใส่อย่างเติมน้ำมันลงบนไฟว่า : “เอาอีก ! เอาอีกที ! “   ลิงที่น่าสงสาร  ถึงแม้จะได้รับการทารุณเช่นนี้  แต่ก็ยังไม่หมดลมหายใจ  ถึงแม้มือทั้งสองข้างจะจับห่วงไว้แน่น  แต่ก็ไม่มีแรงกำลังเหลืออยู่แล้ว

พ่อครัวใช้ห่วงคล้องรัดคอลิงอย่างชำนาญ แล้วก็ทุ่มตัวลิงลงบนพื้นห้องครัว กลัวว่าลิงจะตื่นขึ้นมา พ่อครัวยังใช้กระบองดันลิงเอาไว้ แล้วเหยียบมัน  นายหลี่ที่อยู่ข้างๆ ก็คอยเตือนว่า : “เอาอีกครั้ง อีกซักครั้ง”


คนที่ไม่ค่อยมีความอดทนอย่างเสี่ยวอู  ไม่รอให้ลิงสิ้นลมหายใจ  ก็นำตัวลิงที่ยังสั่นเครืออยู่ขึ้นเตา  ใช้มีดปาดที่คอให้ขาด  เมื่อเห็นว่าคมมีดไม่อาจตัดหัวลิงให้ขาดได้  เสี่ยวอูจึงดึงหัวลิงไว้ ให้ตัวห้อยลงมา   ทั้งแกว่ง  ทั้งเขย่า  เพื่อให้เนื้อและกระดูกที่ยังติดกันอยู่หลุดจากกัน  ได้ยินแค่เสียงของตกลงพื้น  ร่างกายของลิงก็ตกลงพื้นอย่างหนักหน่วง  เลือดไหลนองออกมาจากรอยแผล  กระเซ็นจนทั้งพื้นเต็มไปด้วยเลือด  พวกเราได้เห็นก็ถึงกับขนลุกขนพอง  สมองว่างเปล่าไปหมด

ลิงน้อยที่ยังไม่สิ้นลมหายใจ  ยังคงชักกระตุก ก็โดนพ่อครัวตัดหัวทั้งเป็น ! พ่อครัวใช้มือนึงกำหัวลิง อีกมือนึงหิ้วตัวลิง ฉากอันน่าสยดสยองก็มีให้เห็นจนขนหัวลุก
หน้าตาและอารมณ์เสี่ยวอูไม่เปลี่ยนเลยซักนิด  เหมือนกับผู้ได้ชัยชนะ  มือนึ่งกำหัวลิง อีกมือนึงหิ้วตัวลิง  หันกลับมาพูดกับนายจางว่า : “เหมือนเดิม ใช้น้ำมันแดง กินดิบๆ ใช่มั้ย?”  หลังจากนั้น  เขาตักสมองลิงที่ยังกระตุกอยู่มาใส่ในชามอย่างชำนาญ  นายจางรับชามมา  ใช้ช้อนแบ่งสมองออกเป็นสองชิ้น  เหมือนกับกินเต้าฮวยยังไงยังงั้น  กลืนสมองลิงที่ยังอุ่นๆ ลงท้อง

นักข่าวเห็นนายจางกลืนสมองลิงลงไป  ถามว่ารสชาติเป็นยังไง  นายจางได้แต่ตอบเบาๆ ว่า : “อันที่จริงไม่มีรสชาติอะไรเลย  หากจะบอกว่าอร่อย  มันก็ไม่เชิง !”อีกด้านนึง  เสี่ยวอูโยนตัวลิงที่ไม่มีหัวไปข้างนึง  แล้วพูดว่า : “เนื้อลิงมีรสชาติออกเปรี้ยว  ไม่ค่อยจะมีใครเอามากิน”  แต่เขาย้ำว่า : “ถึงแม้พวกเราไม่กินเนื้อลิง  แต่จะเอากระดูกมาโขลกละเอียดเป็นผง  เห็นว่าเอามาดองเหล้ากิน  จะช่วยบรรเทาอาการข้ออักเสบ  กระตุ้นทางชีพจร”

ณ ข้างๆ  ตลาดขายยาจีนกวางเจาที่ห่างออกไปประมาณพันลี้  นักข่าวเห็นมีการวางขายเขากวางอย่างเปิดเผย  ที่อยู่ข้างๆ กัน  ก็มีกระโหลกที่โดนเจาะรูตรงกลาง  สมองถูกควักออกหมด  มันเป็นซากของลิงนั่นเอง  เป็นโครงกระดูกของลิงโกล์เด้น  เรียกราคากันถึงสามพันเหรินหมินปี้

ณ ตลาดขายยาชิงผิงที่กวางเจา  ประชากรนำซากลิงที่ทำเป็นยาสมุนไพรได้มาวางขาย  รูใหญ่บนหัวกระโหลก แสดงให้เห็นว่า ก่อนตายลิงตัวนั้นรับทุกข์ทรมานมากเพียงใจ คนขายตบหน้าอกตัวเองบอกด้วยความมั่นใจว่า  ที่อยู่ในมือตนนั้นคือโครงกระดูกลิงโกล์เด้น  ราคาสามพันเหรินหมินปี้


ที่จริงแล้ว  ไม่เพียงแค่ในประเทศจีน ที่นิยมอาหารที่ไร้มโนธรรมเช่นนี้  เมื่อปีที่แล้ว  เมื่อรัฐบาลเปิดให้ล่าสัตว์ได้ในสถานที่ละแวกหนึ่ง  มีประชากรพื้นดินที่ราบจำนวนไม่น้อย  ติดท้ายรถของคนในละแวกนั้น  การล่าสัตว์อย่างหลามก็ยิ่งนับวันจะสาหัสกว่าเดิม  เสี่ยวจง ผู้ที่อาศัยอยู่ในละแวกนั้นบอกว่า : “นายพรานหนึ่งคน  ส่วนใหญ่จะพาผู้ช่วยมา 3-5 คน  นายพรานจะพกปืนล่าที่ดำด้วยดินเผา  มีดคว้าน  คันธนูกากบาท  มีดเล็ก  คีมดักสัตว์  เป็นต้น  ค่านำทางต่อหนึ่งคืนคิด 2,500-4,000 เหรียญ”

เสี่ยวจงกล่าวว่า : “ลิงแสมที่ไต้หวันนับว่ายังเยอะกว่าประชากรไต้หวันอีก  มาขโมยผลไม้ที่เราปลูกกันไว้บ่อยๆ  พวกเราใช้แค่คีมดักสัตว์มาจับ  จับมาได้ก็ไม่ให้มันเสียเปล่า ปรุงมากินทันที  ไม่งั้นจะโดนตำรวจจับ”

นอกจากกินเองแล้ว  เสี่ยวจงยังยอมรับว่า : “บางครั้งเจ้าของโรงอาบน้ำแร่ที่ไท่อัน  จะช่วยเราสั่งซื้อลิงจากพวกเราให้คนที่พื้นที่ราบ  พวกเราขายให้เขาตัวละสองพันเหรียญ  แต่ไม่รู้ว่าพวกเขาเอาไปขายต่อเท่าไหร่”

คนในพื้นที่นั้นขึ้นเขาล่าสัตว์  แต่ไหนแต่ไรมา แม้ ตำรวจที่นี่จะตั้งกฏไว้ว่า  สัตว์ชนิดไหนที่ล่าได้  ชนิดไหนล่าไม่ได้  คีมดักสัตว์ที่ตั้งไว้  ก็แยกไม่เป็นว่าสัตว์ชนิดไหนเป็นสัตว์อนุรักษ์ ห้ามจับ  จะจับตัวกินมด ลิงแสม ที่เป็นสัตว์อนุรักษ์ ได้เสมอ  อีกทั้งยังมีคนที่ชอบขึ้นเขาล่าพรานมากขึ้นทุกวัน  ใช้ปืนยิงสัตว์ป่าทุกชนิดในป่านั้น  แล้วก็นำมาปรุงกิน  เพียงแต่ว่า  เพื่อตอบสนองความต้องการทางการบริโภคของคนจำนวนน้อย  ความสมดุลย์ทางสภาพแวดล้อมของไต้หวัน  กำลังเผชิญหน้ากับการกวาดล้างครั้งใหญ่

นายพรานที่เตรียมอาวุธเพียบพร้อมรอการออกเดินทาง  ในไต้หวัน  มีสัตว์อนุรักษ์จำนวนไม่น้อย  ต้องตกสูท้องของมนุษย์ หนึ่งในสัตว์อนุรักษ์เช่น ซันเชียง  กำลังเผชิญหน้ากับปัญหาที่หนักกว่าเดิม  หลังจากที่รัฐบาลได้เปิดอิสระให้ล่าสัตว์


การกินสมองลิง ได้ถูกสืบทอดมาช้านานตั้งแต่สมัยโบราณ  วารสาร “เปิ่นฉาวกังมู่” ในรัชสมัยหมิง บันทึกไว้ว่า : “ใน “อี้อู้จื้อ” มีบันทึกไว้ว่า  ลิงแสมนับว่าเป็นสิ่งแปลกใหม่  ในบันทึก ”หลินไห่จื้อ” กล่าวว่า  คนกวางตุ้งชื่นชอบการกินสมองลิง”  บันทึกอี้อู้จื้อ ที่พูดถึง คือ บทประพันธ์ของ หยางฝู ในรัชสมัย ฮั่น  จะเห็นได้ว่า การกินสมองลิงนั้น มีมาแต่ช้านาน  แต่เหตุผลที่ว่า ทำไมถึงกินกัน  เคยมีพูดกันว่า เป็นเพราะขันทีสมัยก่อน เชื่องมงายว่า กินสมองทารกดิบๆ  สามารถช่วยให้อวัยวะทางเพศเขางอกคืนกลับมาได้  แต่สมองเด็กไม่ใช่ได้มาง่ายๆ  จึงได้ใช้สมองลิงชดเชย

ในปัจจุบันนี้  ความเชื่อเรื่องการบำรุงของคนจีนที่สืบทอดกันมา  คิดว่า “ใช้ร่างบำรุงร่าง” “ใช้สมองบำรุงสมอง”  บวกกับนิยายเรื่อง ซุนหงอคง  ตัวเอกในเรื่องมีกำลังวัาและอภินิหารมากมาย ติดตรึงอยู่ในใจคนดู  ทำให้มีคนเชื่อว่ากินสมองลิงมีผลประโยชน์มากมาย