หนึ่ง ในสิ่งที่ มนุษย์ เพียรพยายามค้นหา ใน อวกาศ ก็คือสิ่งมีชีวิตอื่น แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะมองเห็นมันจากโลก มนุษย์จึงมองหาสิ่งอื่นที่ใหญ่กว่า และเป็นพื้นฐานสำหรับสิ่งมีชีวิตบนโลกก็คือ น้ำ แทน และในที่สุดพวกเราก็ตรวจพบแหล่งน้ำขนาดมหึมาในอวกาศ ที่มีขนาดใหญ่กว่า ดวงอาทิตย์ 1 แสนเท่า 

 เมื่อมองไปยัง ควอซาร์(quasar คือวัตถุสุกสว่างที่เกิดจากการที่หลุมดำมวลมหาศาล ณ ใจกลางกาแลกซี ดูดกลืนเอาก๊าซในอวกาศเข้าจนทำให้ก๊าซ นั้นร้อนขึ้นจนเปล่งแสงสุกสกาว) หนึ่งในวัตถุสิ่งที่สว่างไสวที่สุด และเกรี้ยวกราดที่สุดในอวกาศ นักดาราศาสตร์ได้พบ มวลน้ำขนาดมหึมา

 

แหล่งน้ำ นี้ อยู่ในสถานะของ ไอน้ำ ที่มีจำนวนเทียบได้กับน้ำจากมหาสมุทรทั้ง 7 ในโลกรวมกัน ประมาณ 140 แสนล้านเท่า(trillion) แหล่งน้ำนี้ใหญ่ยังไม่พอมันยังอยู่ไกลแสนไกลอีกต่างหาก โดยมันมีระยะทางห่างจากโลก 1.2 หมื่นล้านปีแสง จากโลก

 การ ค้นพบนี้เป็นผลงานของทีมนักดาราศาสตร์จาก มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ที่ ทำการศึกษา ควอซาร์ ที่ชื่อว่า APM 08279+5255 ที่มีหลุมดำที่มีมวลมากกว่าดวงอาทิตย์ 2 หมื่นล้านเท่า เป็นแกนกลาง การค้นพบนี้ใช้กล้องโทรทรรศน์ขนาด 10 เมตร ที่เรียกว่า Z-spce ที่หอ The Caltech Submillimetre Observatory (CSO) ในฮาวาย

 

แต่ เป็นที่รู้ว่าในครั้งที่จักรวาลถือกำนเนิดขึ้น ก็มีไอน้ำจำนวนมากในจักรวาลด้วย การค้นพบนี้จึงไม่เป็นที่ประหลาดใจต่อนักดาราศาสตร์ แต่ ไอน้ำที่พบในควอซาร์ นี้เป็นแบะแสสำคัญที่จะเปิดเผย ธรรมชาติ ของ ควอซาร์ กล่าวคือ ไอน้ำที่กระจายตัวอยู่รอบๆ หลุมดำ แสดง ให้เห็นว่า ก๊าซเหล่านั้นอุ่น และหนาแน่นกว่าปกติ ที่พบในทางช้างเผือกของเรา ทั้งยังแสดงในเห็นว่า ก๊าซพวกนี้อาบไปด้วยรังสี X - ray และรังสีอินฟาเรด และ เมื่อทำการวิเคราะห์ปริกริยาระหว่าง ไอน้ำ และรังสี ทำให้เผยให้เห็นคุณสมบัติของก๊าซ ใน ควอซาร์ และทรงถึงอิทธิพลที่ ควอซาร์มีผลต่อก๊าซเหล่านั้น และจากการประเมิน ไอน้ำ และโมเลกุลอื่น ทำให้พอทำให้เรารู้ว่า ก๊าซที่เหลืออยู่พอจะป้อนพลังงานให้หลุมดำโตขึ้นได้อีก ประมาณ 6 เท่า ของขนาดปัจจุบัน  
ถึง ควอซาร์ APM 08279+5255 จะเปิดเผยข้อมูลต่างๆควอซาร์ออกมามากมายกว่าที่เราทราบในอดีต แต่ เราก็ยังไม่สามารถทราบได้ว่าจุดสิ้นสุดของพวกมันจะจบลงด้วย พวกมันจะควบแน่นจนกลายเป็น ดวงดาว หรือ ก๊าซจะถูกปลดปล่อยออกมาเข้าสู่วาระสุดท้าย ก็ยังไม่เป็นที่ทราบได้