นานมาแล้ว มีตาแก่ผู้น่าสงสารอยู่คนนึง เมียและลูก
แกเสียชีวิตไปนานแล้ว แต่แกก็ยังต้องมีภาระเลี้ยงหลานๆ
อีกสี่คนที่ชอบเอาแต่ใจตัวเอง วันๆ ไม่ทำ ไม่ช่วย อะไร
เลย ดีแต่ทะเลาะกันทุกวัน ว่าคนนั้นผิด คนนี้ผิด ที่ไม่ทำอย่างนั้น ไม่ทำอย่างงี้

จนมาวันนึงตาแก่ ป่วยหนักกำลังจะตาย ก็ยังอดห่วง
หลานไม่ได้ เพราะแกกลัวว่าหลานที่เอาแต่ใจตัวเอง
จะอยู่ในสังคม ในโลก ที่มีแต่คำว่า กูเก่ง ไม่ได้
ก่อนตายแกจึงเรียกหลานทั้งสี่ มานั่งล้อมวงที่โต๊ะสี่เหลี่ยม
แล้วให้หลานเอาผ้าผูกปิดตาไว้ทั้งสี่คน หลังจากนั้นแกก็
ไปหยิบ
"ตะเกียง ทรงสี่เหลี่ยมมาหนึ่งอัน ซึ่งแต่ละด้าน มีสีต่างกัน"
มาตั้งไว้กลางโต๊ะที่เด็กทั้งสี่นั่งล้อมอยู่
แล้วให้หลานทั้งสี่ เปิดผ้าผูกตาออกพร้อมกัน จากนั้นตาแก่
ก็ถามหลานทั้งสี่คนว่า "เห็นตะเกียงสีอะไร"
หลานคนแรกบอกเห็น "สีแดง"
คนที่สองบอกเห็น "สีเหลือง"
คนที่สามบอกเห็น "สีเขียว"
คนที่สี่บอกเห็น "สีน้ำเงิน"
แล้วทั้งสี่ก็เริ่มทะเลาะกันอีก ว่าสีที่ตัวเองเห็นนั้นถูกต้อง

จนตาแก่บอกว่าไม่มี ใครผิด ใครถูกหรอก หลานเอ๋ย
"เพราะตะเกียงมันมีสี่ด้าน" ถ้าใครอยากรู้ว่า ทำไมคนอื่นถึง
เห็นสีไม่เหมือนเรา "เราก็ต้องเดินไปดูในมุมของเค้า
เราก็จะเข้าใจว่าทำไมเค้าถึงบอกว่าเค้าเห็นสีนั้น"

"อย่ามองมุมของเรามุมเดียวแล้วตัดสิน"
เพราะคนเรามันต่างความคิดต่างมุมมอง

พอตาแก่พูดจบ แสงในตะเกียงก็ดับลงพร้อมกับชีวิตของแก