เรื่องสั้น นี่แหละ.....เพื่อแม่

..เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่ตรงประตูดังขึ้น
ทันทีที่ผมผลักบานประตูที่แสนจะคุ้นตาบานนี้
เข้าไปในร้านกาแฟเจ้าประจำที่ตั้งอยู่ใจกลางกรุง ฯ ร้านนี้ มาระยะ หลัง ๆ
ผมไม่ค่อยได้แวะมาที่นี่บ่อย ๆอย่างที่ตัวเองต้องการเท่าไหร่นัก

ทันทีที่มีเวลาและนึกขึ้นได้ผมจึงรีบมาที่นี่ทันที ...โชคดีจัง
วันนี้ที่นั่งที่ผมชอบนั่งเป็นประจำยังไม่มีใครมาจับจอง
แล้วไม่รู้ว่าวันนี้ผมคิดไปเองหรือปล่าว ผมรู้สึกว่ากลิ่นกาแฟ
กลิ่นขนมวันนี้หอมกว่าที่เคย
อืม...อาจจะเป็นเพราะไม่ได้มาแวะเวียนอุดหนุนนานแล้วก็ได้
ผมคิดในใจ

...หลังจากวางข้าวของลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ ผมก็หันไปมองรอบ ๆ
ตัวดูเหมือนวันนี้คนจะน้อยกว่าทุก ๆ ครั้ง
แล้วผมก็เริ่มสังเกตว่าลูกค้าที่อยู่ในร้าน
มีผมคนเดียวเท่านั้นที่มาคนเดียว โต๊ะอื่นเขามากันเป็นคู่ๆ

นั่งคุยกันจู๋จี๋จนผมรู้สึกอยากขอยืมตัวน้องผู้หญิงที่ขายกาแฟซึ่งผมเอง
ก็ค่อนข้างจะคุ้นเคยให้เธอมานั่งคุยเป็นเพื่อนผมเสียเหลือเกิน
...ผมหยุดความคิดประหลาด ๆ ไว้แค่นั้น เมื่อเสียงกระดิ่งดังขึ้น

ผมหันไปมองก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้าประตูร้านมา
ในมือมีช่อกุหลาบสีแดงช่อใหญ่มาด้วยช่อหนึ่ง
เขาหันรีหันขวางมองหาโต๊ะว่างอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เดินตรงไปยังโต๊ะที่
อยู่ถัดไปจากโต๊ะผมสองตัว เขาวางช่อกุหลาบลงบนโต๊ะอย่างทะนุถนอม
นี่ถ้ามีที่ฉีดน้ำติดมาก็คงจะเอาออกมาฉีดดอกกุหลาบของเขาด้วยหรอก

...นั่นซินะ นี่อีก 4 วันก็จะถึงวันแห่งความรัก
วันวาเลนไทน์แล้วเหรอเนี่ยผมถือโอกาสแอบนับดอกกุหลาบช่อนั้นในระหว่าง
ที่เจ้าของเดินไปสั่งขนม
ผมนับได้ 11 ดอก เอ...ผมนั่งนึกแต่นึกความหมายของดอกกุหลาบ 11ดอกไม่ออก
ช่วงที่กำลังนั่งนึกอะไรเพลินๆ ผู้ชายคนนั้นก็เดินถือจานขนมเดินกลับมาที่โต๊ะ
ผมรีบหันไปมองทางอื่น เดี๋ยวเขาจะหาว่าผมเสียมารยาทที่แอบนับดอกกุหลาบของเขา
...ท่าทางการแต่งตัวของชายคนนี้คงจะยังอยู่ในวัยทีน
แล้วสาวน้อยผู้ใดกันที่จะเป็นผู้โชคดีที่จะได้รับดอกกุหลาบช่อใหญ่ช่อ นี้ไปหนอ
ผมเริ่มแอบลุ้นในใจเงียบๆ... ...15 นาทีผ่านไป

ตอนนี้ถ้วยกาแฟที่ตั้งอยู่ตรงหน้าผมก็เหลือแต่ถ้วยเปล่าๆแล้วนี่ผมจะได้
เห็นสาวน้อยคนนั้นหรือเปล่าเนี่ย
ขนมก็ยังไม่หมดแต่ผมดันเผลอดื่มกาแฟเพลินไปหน่อยเลยหมดเสียก่อน
เอาน่ะ...ไหนๆก็ไหนๆ สั่งกาแฟอีกถ้วยก็แล้วกัน...น้องผู้ชายที่เคาน์เตอร์เดินออกมารับออร์เดอร์

ตัวเขาใหญ่มากจนผมสงสัยว่าน้องคนนี้เดินเข้า-ออกหลังเคาน์เตอร์ได้ยังไง
...ขณะที่ผมกำลังจะอ้าปากเอ่ยชื่อกาแฟที่ถูกที่สุดในร้าน เสียงกระดิ่งที่ประตูก็ดังขึ้น
ผมหันไปมองที่ชายเจ้าของกุหลาบก็เห็นเขาเงยหน้าจากจานขนม
มีเศษขนมติดอยู่ที่ริมฝีปากหันไปยิ้มในทิศที่เป็นประตูร้าน
ผมหันตามเพื่อจะได้รู้เสียทีว่าสาวผู้โชคดีคนนั้นคือใคร ...แต่เชื่อไหมครับ

ว่าน้องผู้ชายคนที่มารับออร์เดอร์ผมนั่นน่ะเขายืนบังจนผมมองไม่เห็นอะไรเลย
ผมจึงรีบๆ สั่งเพื่อให้น้องคนนี้เดินไปเสียที ...ทันทีที่ผมเห็นผู้หญิงคนนั้น
ภาพที่ผมมองเห็นจากสายตาแล้วส่งต่อไปตามเส้นประสาท เพื่อให้สมองส่วนกลาง
นำไปประมวลผลออกมาแวบแรกให้ได้ผมรับรู้คือ เธอเป็นผู้หญิงวัยกลางคนครับ
และก่อนที่สมองจะทันประมวลอะไรต่อมิอะไรตามมา
เสียงที่ได้ยินจากปากผู้หญิงคนนั้นก็คือ
"ไง...ลูกรอนานมั๊ย" ...ภาพที่ผมเห็นต่อๆมาคือ
เธอสวมกอดลูกชายแล้วผลัดกันหอมแก้ม

หลังจากที่ลูกชายของเธอมอบดอกกุหลาบสีแดงสดช่อนั้นให้.....พร้อมกับคำพูดที่ว่า.....
"ผมรักแม่ครับ......"
...ผมกลับบ้านมาเปิดดูความหมายของดอกกุหลาบ 11 ดอก..........

"คุณเป็นสมบัติที่มีค่าชิ้นเดียวของฉัน"........
แต่สำหรับความหมายของกุหลาบสีแดงสดช่อนั้นคงจะเป็น
........."แม่เป็นสมบัติที่มีค่าชิ้นเดียวของผม" ..........