มีแฟน...แต่ทำไมยังเหงา
มีแฟน แต่ยังเหงา (ใยไหม)
เรารักเขา เขารักเรา และเราก็รักกัน ฟังดูมันไม่น่าจะเป็นปัญหา แต่เราลืมไปหรือเปล่าว่าแค่คนสองคนรักกัน "มันไม่พอ"
ฉันไม่รู้ว่าจะมีใครเคยเป็นแบบนี้ไหม? มีคนรักอยู่ข้าง ๆ แต่ก็ยัง "เหงา" มองตากันเหมือนเดิม แต่รู้สึก "ว่างเปล่า" คล้ายกับว่า "ความรัก" มันไร้น้ำหนักคล้ายกับว่า "เรารักกัน" แต่มัน "ไม่มีตัวตน" มันเกิดอะไรขึ้นกับความรักของเราสองคนอย่างนั้นหรือ
เขาว่ากันว่า คนที่จะคบกันได้นานต้องมีบางอย่างคล้าย ๆ กัน คิดคล้ายกัน มองโลกคล้ายกัน ดำเนินชีวิตใกล้เคียงกัน ฉันมองว่าความต่างก็เป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่ง ที่ทำให้คนเราอยากที่จะ "ค้นหา" อีกฝ่าย แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ ความเข้าใจคนรัก ไปพร้อม ๆ กับ การเข้าใจตัวเอง
ถ้าวันใดสบตากับคนรักแล้วมันว่างเปล่า ไม่รู้สึกหวั่นไหวเหมือนที่เคยเป็นทั้ง ๆ ที่เราก็รักกันเหลือเกินนั้น ลองมาเช็คดูสิว่า มันเกิดจากอะไรกันแน่ เพราะความจริงหนึ่งอย่างที่เราเชื่อมั่นได้ 100% เต็มก็คือ เรารักเขา เขารักเรา และเราก็รักกัน ฟังดูมันไม่น่าจะเป็นปัญหา แต่เราลืมไปหรือเปล่าว่าแค่คนสองคนรักกัน "มันไม่พอ" เพราะการเป็นการเป็นคนรักให้กับคนคนหนึ่งนั้น ไม่ใช่แค่พูดว่า "ฉันรักเธอ" แล้วมันจะกลายเป็นความรักที่มีความสุขได้
เวลาคุณรักใครสักคน คุณได้ถามตัวเองหรือเปล่าว่าคุณทุ่มเท่ให้เขามากแค่ไหน คุณแสดงออกว่าคุณรักเขายังไง อะไรคือสิ่งที่เขาชอบ อะไรคือสิ่งที่คุณไม่ชอบ แล้วเขารู้ไหมว่าคุณไม่ชอบอะไร ถ้าทะเลาะกันแล้วเขาเงียบ แปลว่าอะไร เราต้องทำยังไง ให้เขาหายโกรธ แล้วฟังเหตุผลของเรา คนรักกันจริง เวลาจะสื่อสารกัน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด มันต้องสัมผัสได้ว่ารัก แม้กระทั่งตอนจับมือ สบตา หรือเวลาบอกว่า "รัก"
แต่บางคน นอกจากจะไม่เข้าใจคนรักแล้ว หนักกว่านั้นคือ "ไม่เข้าใจตัวเอง" ที่คบ ๆ อยู่ คือคบไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าที่ยังเหงาน่ะ มันเป็นเพราะอะไร ฉันมีตัวเลือกให้ลองตอบเล่น ๆ สักสามข้อ เผื่อจะช่วยให้เจอทางออกว่าที่แท้แล้ว ควรจะทำยังไงดีกับอาการที่มีแฟนแต่ยังเหงา (เป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดามาก ๆ)
ข้อแรก อยากให้ลองถามตัวเองดูว่า "เรารักเขาจริงหรือเปล่า" เพราะบางคนแค่คบไปอย่างนั้นเอง เพราะคิดว่า เขานี่แหละดีที่สุดแล้ว ณ เวลานี้ แต่ลึก ๆ แล้วหัวใจยังรอคอยใครสักคนที่คุณคิดว่า "ใช่กว่าและดีกว่า" แฟนคนปัจจุบันที่คุณคบอยู่ ปัญหานี้น่ากลัว และคุณก็ดูเป็นคนที่ใจร้ายจังเลย ถ้าคุณตอบตัวเองได้ว่า "แท้จริงแล้วฉันไม่ได้รักเขาเลย" ฉันก็พอจะตอบคุณได้แล้วว่า ทำไมคุณยังเหงา...ทั้ง ๆ ที่คุณมีเขาอยู่เคียงข้างเสมอ ๆ นั่นเพราะคุณไม่เคยเห็นค่าของคนใกล้ตัวนั่นเอง ทางที่ดีคุณควรจะเลือกและตัดสินใจอย่างเด็ดขาด
ถ้าความรักครั้งนี้ มันไม่ใช่ คุณไม่ควรไปฝืน และเลี้ยงความรู้สึกของอีกฝ่ายไว้กับความว่างเปล่า ปล่อยเขาไปเจอคนที่รักเขาจริง ๆ และให้โอกาสหัวใจตัวเองได้ไปค้นหาคำตอบ ที่คุณรอคอยจะดีกว่า อย่าไปกั๊กเขาไว้เพียงเพราะกลัวว่า จะยิ่งเหงา...เมื่อคุณไม่มีใคร ฉันว่า การอยู่กับตัวเองซะบ้าง มันก็ไม่เลวร้ายเสมอไป บางอย่างเราเรียนรู้ได้จากตัวเอง ความเงียบบางทีมันก็มีเสียงดัง ความว่างเปล่า...บางครั้งมันก็ทำให้เราอบอุ่นอย่างคาดไม่ถึง ดีกว่าคุณจับมือใครสักคน คุณมองตาเขา บอกว่าเรารักกัน แต่คุณโกหกตัวเองว่ามีความสุข ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่เลย
ส่วนข้อที่สอง ประเด็นคือ "คุณรักเขาเหมือนเดิม แต่เขานั่นแหละที่เปลี่ยนไป" เวลาคุณมองตาเขา คุณพยายามสื่อให้เขารู้ว่าคุณรักเขาแค่ไหน แต่ทำไมเขาไม่รู้สึกล่ะ? ท่าทางเฉยเมยของเขานั่นแหละ ที่ทำให้คุณเริ่มกลัว และเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล เขาไม่อบอุ่นเหมือนเดิม ทั้ง ๆ ที่เขาก็ยังกอดคุณเหมือนเดิม ยิ่งกอดยิ่งเหงา ยิ่งบอกรัก ยิ่งเจ็บปวด เลิกกันไปเลยดีกว่า ยื้อไว้ให้เสียเวลามันก็ไม่มีประโยชน์
ข้อสุดท้าย "ทั้งคุณและเขา เรายังรักกันเหมือนเดิม แต่ที่มันไม่อบอุ่นเหมือนเดิม" เพราะความหวานจากวันแรก ๆ มันจางไป ถ้าจะเปรียบก็คือ ทั้งสองคนคิดตรงกันแล้วว่า น้ำต้มผักก็คือน้ำต้มผักยังไง ๆ มันก็ขม เพราะเมื่อเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาจนหมด มันก็ไม่มีอะไรให้ต้องค้นหาแล้ว หากไม่มีความตื่นเต้นหลงเหลืออยู่ แล้วความรักมันจะมีรสชาติได้อย่างไร
เคล็ดลับคือ "หาเรื่องรักกัน" ให้มากกว่าเดิม รู้อยู่แล้วว่ารัก แต่จะรักยังไงให้มันมีสีสัน รักกันไม่ให้เบื่อ มองตาแล้วยังหวั่นไหวได้เหมือนเดิม แบบนี้เหมือนจะยาก แต่ทำไม่ยาก ถ้ารักกันจริง แล้วคิดว่าชาตินี้จะไม่ยอมเสียคน ๆ นี้ไปให้คนอื่นละก็...แค่หาเรื่องมารักเขาเพิ่มเท่านั้นเอง หาความน่ารักของแฟนตัวเองให้เจอ ชมอีกนิด บอกรักอีกหน่อย ทำอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กันอย่างสม่ำเสมอ ความรักจะต้องดูดีแน่ ๆ คราวนี้ถึงจะอยู่ห่างกันแค่ไหน ต่อให้ไม่ได้สบตากันใกล้ ๆ ก็จะรู้สึกได้ว่าความรักมันติดตัวไปทุกที่โรแมนติกแบบนี้...ดีกว่าเดิมเยอะเลย
sa-mai
