ได้ความรู้จากข้อเขียนของ พ.ญ.วลัยอร ปรัชญพฤทธิ์ สถาบันโรคผิวหนัง กรมการแพทย์ ว่า วิธีการกำจัดขนในคนสุขภาพดีมีหลายวิธี ดังนี้ การโกนทิ้ง ซึ่งเป็นวิธีง่าย สะดวก ราคาถูก รวดเร็ว เหมาะกับขนบริเวณขา รักแร้ และแนวบิกินี โดยควรเลือกใช้ใบมีดโกนที่สะอาดและคม ถ้าเป็นสตรีก็ควรใช้มีดโกนสำหรับผู้หญิง ก่อนโกนควรทำให้เส้นขนเปียก และใช้สบู่หรือเจล หรือครีมสำหรับทาก่อนโกน ส่วนข้อเสียของการโกนคือ ทำให้รู้สึกว่าผิว ไม่เรียบนุ่มนวลอันเนื่อง จากปลายขนที่เพิ่งขึ้นใหม่ ทำให้ต้องโกนทุกวัน และบางครั้งการโกนชิดผิวมากจะทำให้เกิดผิวหนังอักเสบ

นอกจากนี้ ไม่ควรโกนขนก่อนออกกำลังกาย เล่นน้ำทะเล หรืออาบแดด เพราะจะทำให้ผิวหนังที่เพิ่งผ่านการโกนเกิดระคายเคืองได้ หลังการโกนขนอาจทาโลชั่นที่ไม่มีแอลกอฮอล์ ตามด้วยแป้งเด็กเพื่อเพิ่มความนุ่มนวลแก่ผิว ทั้งนี้ นอกจากการโกนขนด้วยใบมีดแล้ว เครื่องโกนหนวดไฟฟ้าก็ใช้ได้ดีและสะดวก แต่ไม่ควรใช้บริเวณแนวบิกินี เพราะเครื่องอาจจะกินเนื้อได้

วิธีที่สองคือ การใช้ขี้ผึ้งดึงขน จัดเป็นอีกวิธีการที่ใช้ได้ดี ปัจจุบันมีสารที่ใช้สำหรับดึงขนหลายชนิด เช่น พาราฟินบีแว็กซ์ (paraffin beewax) น้ำมัน หรือไข หรือเรซิน ซึ่งมีให้เลือกทั้งแบบ ร้อน แบบเย็น และแบบแผ่น ใช้สารเหล่านี้ตรึงขนแล้วดึงย้อนทิศทางของขน เหมาะกับขนที่ขา แนวบิกินี และขนคิ้ว ข้อดีของการใช้ขี้ผึ้งกำจัดขนคือ หลังทำผิวจะเรียบและนุ่มนวลกว่าการโกน แต่เจ็บและอาจมีขนใหม่งอกเข้าไปในเนื้อ ส่วนผลอยู่นาน 6-8 สัปดาห์ โดยเหตุที่วิธีการนี้ทำให้เส้นขนขาดเกือบถึงรากขนจึงไม่ต้องทำบ่อย แต่หลายรายมีการอักเสบและระคายเคืองตามมา สำหรับบริเวณแนวบิกินีควรโรยแป้งเด็กก่อนใช้ขี้ผึ้งกำจัดขน

วิธีที่สามคือ การใช้สารเคมีถอนขน เป็นสารเคมีที่สามารถ สลายโปรตีนในเส้นขน ทำให้เส้นขนบวมหัก ควรใช้เฉพาะบริเวณแขน-ขาเท่านั้น ไม่ควรใช้บริเวณใบหน้า โดยบริเวณที่ทาสารเคมีไม่ควรมีบาดแผล ซึ่งสารเคมีอาจมีทั้งชนิดผง เจล โลชั่น แอโรซอล โรลออน หรือครีม ให้ทาทิ้งไว้ประมาณ 4-15 นาที จึงล้างหรือขัดออก ข้อเสียประการแรกของวิธีนี้คือมีกลิ่นเหม็น และเนื่องจากขนและผิวหนังมีความคล้ายคลึงกัน สารเคมีที่มีผล ต่อขนจึงมีผลต่อผิวหนังบริเวณนั้นด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และสารเคมีเหล่านี้กระตุ้นให้เกิดการแพ้ได้บ่อย ก่อนใช้สารเคมีกำจัดขนจึงควรทดสอบอาการแพ้สารเคมีชนิดนั้นก่อน

วิธีที่สี่ การทำลายขุมขนโดยการจี้ไฟฟ้า เป็นวิธีการที่ต้องใช้เครื่องมือเฉพาะ วิธีการคือใช้ลวดเส้นเล็กๆ แยงลงไปตามขุมขน ดังนั้น ถ้าทำลายได้หมดจะไม่มีขนใหม่ขึ้นมาอีก แต่ผู้ทำต้องมีความชำนาญมาก ทั้งเป็นวิธีการที่ใช้เวลานาน ราคาแพง และก่อให้เกิดอาการระคายเคืองของผิวหนัง คือถ้าทำลายเนื้อเยื่อข้างเคียงของขนมากไปก็จะทำให้มีแผลเป็นเล็กๆ และจุดด่างดำตามมา บางรายมีการติดเชื้อโรคแทรกได้ และขนเส้นหนาใหญ่จะทำลำบาก อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันมีการพัฒนาวิธีการทำลายรากขนด้วยแสงเลเซอร์ การควบคุมปริมาณแสงและกำหนดตำแหน่งจะแม่นยำกว่ากระแสไฟฟ้า แต่ก็เกิดภาวะแทรกซ้อนลักษณะคล้ายกันได้

สรุปว่าวิธีการกำจัดขนสามารถเลือกวิธีใดก็ได้ตาม ความพอใจของผู้ใช้ โดยพิจารณาจากขนาดเส้นขน ปริมาณขน บริเวณที่เป็น กำลังทรัพย์ และสิ่งสำคัญคือต้องทำความสะอาดผิวหนังและอุปกรณ์ก่อนใช้ทุกครั้ง