การลืมคนที่เรารักมาก ที่สุด 
อาจดูยากเย็นเกินทำใจ 
แต่การเอาชนะใจตัวเองให้ได้ 
ยาก เย็นกว่า...แต่ต้องทำ 

แม้คนเคยรักเคยผูกพันกันมา 
จะยังมี เยื่อใยบาง ๆ หลงเหลืออยู่ 
แม้ภาพเก่า ๆ ที่เคยหวานชื่น 
จะตามหลอก หลอนให้เราปวดใจอยู่เรื่อย ๆ 
แต่เราจะยอมปล่อยให้สายใยบาง ๆ เส้นนั้น 
มา รัดคอจนตายทั้งเป็นเลยเชียวหรือ 

แม้ว่าหัวใจจะ เป็นก้อนเนื้อที่มีความรู้สึกรู้สาก็เถอะ 
แต่ถ้าตราบใดหัวใจยังคงอยู่ใน ร่างกายเรา ยังเต้นเป็นจังหวะ 
และยังเป็นอุปกรณ์ชิ้นเดียวที่ช่วยทำ ให้เรามีชีวิตอยู่ 
การเก็บรักษาก้อนเนื้อที่มีความรู้สึกรู้สานั้นไว้ 
ยัง ดีเสียกว่าปล่อยให้แหลกคามือคนไม่รักดี 

อย่ามัวแต่คิดว่าเขาคือที่ สุดของชีวิต 
และต่อจากนี้ไปจะไม่รักใครอีกแล้ว 
แม้เรื่องราวความรัก 
จะกลายเป็นเรื่องเล่าที่ตัวละครสองตัวต่างแยกทางกันเดิน 
แต่ก็ใช่ ว่าเราจะเดินทางเพียงคนเดียวลำพังไม่ได้ 
เรายังสามารถพบเจอและมอบหัวใจ ให้ใครได้อีก 
เรายังลืมตาอ้าปากได้สบาย 

ไม่จำเป็นว่าเราจะต้อง เอาชีวิตอันแสนมีค่า 
ไปผูกติดอยู่กับเขา 
ไม่อยากลืมเขา ก็ไม่ต้องลืม 
เก็บเขาไว้เป็นความทรงจำที่ดี 
แต่ถ้าการที่ไม่สามารถ ลืมเขา 
แล้วกลายเป็นบ่วงที่คอยติดตามหลอกหลอนเราไปทุกที่ 
ลืมเขาให้ หมดจากใจเสียเถอะ