จากหมาน้อยสุดเน่า มาเป็นเจ้าหญิงสุดสวย คนรักหมาระวังจะเสีย น้ำตา

นั่งอยู่ดีๆ...หันไปเจอ ตาแป๋วแหววของ...ยัยโบว์ลิ่ง...ในใจอดคิดไม่ได้ว่า....วันนี้หนูขนยาวดูเป็น ชิสุห์กับเค้าแล้วนะ... ถึงแม้จะไม่สลวยเท่าชิสุห์ตัวอื่นก็ตาม...แต่หนูก็น่ารักที่ซู๊ดดดด...... ว่าแล้วก็อดคิดถึงวันแรกที่ไปเจอเค้าไม่ได้...

บน ถนนขรุขระ ริมคลอง..ใต้สะพานกลับรถ...ตัวอะไรดำๆเดินไปเรื่อยๆอย่าไม่มีจุดหมาย..พอ เปิดกระจกรถดู...หมาอะไรหวา..???...ขนรุงรัง เป็นสังกะตัง...หัวก็เป็นแผลน้ำเหลืองเยิ้มซะขนาดนั้น...ดูแย่กว่าหมาจรจัด บางตัวอีกนะเนี่ย...!!!....ยังไม่ทันจะได้จอดลงไปดู รถหลังที่ตามมาก็บีบแตรไล่ซะหูแทบแตก...ทำให้ต้องขับรถผ่านไป

แทนที่จะขับรถเลยไปเลย...ไม่รู้อะไรดลใจให้กลับไปเอากรงแมวที่บ้าน...คิดว่า.. “ยังไงก็พาไปหาหมอก่อนแล้วกัน”….

กลับ มาถึงที่เดิม...เจ้าหมาเยินตัวนั้นหายไปซะแล้ว....จอดรถแล้วเดินหาค่ะ...มี บ้าน 2-3 หลังอยู่บริเวณนั้น มีเด็กนั่งตกปลาอยู่ริมคลอง พอเข้าไปถาม..บรรยายลักษณะของหมาเน่าตัวนั้นให้ฟัง ทุกคนพร้อมใจกันชี้ไปที่บ้านหลังหนึ่ง...แล้วบอกว่า “เ ป็นหมาของบ้านนั้น...”

มีคำถามเกิดขึ้นในใจว่า...หมาสภาพนั้นนะเหรอ...มีเจ้าของ...เลี้ยงกันยังไงถึงได้เยินขนาดนั้น

ไป เจอเจ้าของบ้าน...ถามถึงหมาเน่า...ได้รับคำตอบว่าเป็นหมาของที่นี่...เป็น โรคผิวหนัง รักษาไม่หาย สงสัยจะโดนยุงกัด...เพราะเค้าอยู่นอกบ้าน กลางคืนจะนอนอยู่หน้าประตูรั้วทุกวัน เอาเข้าบ้านไม่ได้เพราะตอนนี้เลี้ยงหมาใหญ่....กลางคืนต้องปล่อยออกมาให้ เฝ้าบ้าน....จบประโยค...ทำเอาคนฟังอึ้ง..!!!...พูดไม่ออก

เลยคุยไป ถึง เรื่องแผลเหวอะหว่ะบนหัวเค้าว่าเคยพาไปรักษาที่ไหน...อย่างไร....คำตอบ...พา ไปหาหมอมาหลายทีแล้ว ไม่เห็นหายเลย...ใส่ไอ้ที่สำหรับไม่ให้เกา ก็ไม่ยอมเอาออกเอง...ไม่มีคนใส่ยาให้ด้วย....เลยเลิกพาไปหาหมอแล้ว...แฟนไม่ ว่างก็ไม่มีใครพาไป....เราคนฟังอึ้งเป็นครั้งที่ 2 ....

ขณะ ที่คุยกันอยู่หมาเน่า...ก็เดินมาคลอเคลียเจ้าของ...เจ้าของตอบแทนความรัก ด้วยการเอาขาข้างหนึ่งเขี่ยออกไป....เลยลองเรียกเค้าดู...เค้าเดินมาหา แล้วนอนหงานท้องให้เกาพุง....!!!!

วินาทีนั้น...ทำให้เราตัดสิน ใจ....ถามเจ้าของว่าจะเอาเค้าไปรักษาให้....เอามั๊ย....คำตอบ...เคยพาไปแล้ว หมอให้ยามาก็ไม่มีใครทายาให้ ก็เป็นเหมือนเดิม....คิดในใจว่า...แล้วคนที่พูดอยู่เนี่ยทำไม่เป็นรึไง ฟ่ะ....แค่ทายาให้หมา

นี่แหละ....ท่าไม้ตายของเค้าหล่ะ

ข้อ เสนอต่อไป...งั้นจะเอาไปรักษาให้ แล้วจะพามาคืนให้นะคะ...แต่ต้องให้เค้าเข้าไปนอนในบ้านไม่ให้ยุงกัด....คำ ตอบ.....มีเด็กเล็ก กับคนแก่อยู่ เข้าไปอยู่ไม่ได้หรอก....

ข้อเสนอ สุดท้าย แบบตัดเชือก....ถ้าอย่างนั้น...ขอได้มั๊ยคะ...จะพาเค้าไปรักษา และหาบ้านให้เค้า....คำตอบ(แบบไม่ลังเล)...เอาไปเลย...อยู่นี่ก็ไม่มีใคร เลี้ยงให้แต่ข้าวกิน...ที่จริงเค้ามีอีกตัวหนึ่งขนหยิกๆตัวขาวๆเอามาคู่กัน โดนรถทับไปตายแล้ว....อึ้งครั้งที่ 3

พอ ตั้งสติได้...ก็บอกเค้าเลยว่างั้นเอาไปเลยนะคะ....หายแล้วจะพามาเยี่ยม...ยก มือไหว้ อุ้มหมาเน่าออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เค้าจะเปลี่ยนใจ หรือมีคนในบ้านออกมาทำให้เปลี่ยนใจ....

แล้วเราก็ได้มาอยู่ด้วยกัน......โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ...

"ปั้นดินให้เป็นดาว"

เมื่อเจ้าของตกลง..ยกหมาเน่าให้แล้วก็รีบขับรถออกมาทันที....แต่แล้ว ก็นึกได้ว่าหมาโตแล้วน่าจะเรียกชื่อเดิมดีกว่า อย่างน้อยๆเค้าจะได้รู้สึกคุ้นเคย....ถอยรถกลับไปถามอีก...ชื่อโบว์ลิ่ง.... คือคำตอบที่ได้กลับมา...ชื่อเพราะใช้ได้....หันกลับไปมองหมาเน่า แล้วพูดกับเค้าเบาๆว่า... “ไปอยู่ด้วยกันนะ...โบว์ลิ่ง...” ....พูดกับเค้าสั้นๆ แค่นั้น แต่สัญญากับตัวเองในใจเงียบๆว่า จะต้องทำให้ชีวิตเค้าดีขึ้นกว่าเดิม...และตลอดไป...

ไปถึงร้านหมอ....ด้วยความที่ต้องรีบไปธุระ...บอกหมอไว้เพียงว่าช่วยจัดการเค้าให้ดูดีขึ้นหน่อยนะคะ...ตรวจร่างกายเค้าให้ด้วย....

กลับมารับตอนเย็น...ก็โกร๋นทั้งตัวแบบที่เห็นละค่ะ....ดูจ๋อยไปถนัดตา...

เพื่อรักษาแผลเน่าๆ บนหัวให้หาย...โบว์ลิ่งต้องใส่ลำโพงอยู่นานเป็นเดือนๆ...จนคิดว่ากลายเป็น ส่วนหนึ่งของร่างกายไปแล้ว....เพราะตอนถอดออก เธอดูงงกับความโล่งสบายบริเวณลำคอ....

เวลาผ่านไปแผล เริ่มดีขึ้นตามลำดับ...โชคดีที่หมอขูดผิวหนังมาตรวจแล้วไม่เป็นขี้เรื้อน แผลเลยหายวันหายคืนอย่างรวดเร็ว....เริ่มสวยนะโบว์ลิ่ง....ว่าแล้วก็พาไปแนะ นำตัวในพันทิบหน่อยดีกว่า ให้คนเห็นแล้วสงสาร...แผลหายแล้วจะได้หาบ้านง่ายขึ้น....

ได้รับการต้อนรับอย่าง ดีเยี่ยมในกระทู้พันทิบ...หนักไปทางชมคนซะมากกว่า...แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวรอ ให้ขนขึ้นสวยกว่านี้....ต้องมีคนสนใจ สงสาร ถูกชะตากับโบว์ลิ่งบ้างแหละน่า....

จากวัน เป็นสัปดาห์...จาก สัปดาห์ เป็นเดือน....ทุกอย่างเริ่มลงตัว...ทำให้การเลี้ยงหมาตัวเล็กๆ ไม่ยากอย่างที่คิด... แล้วยัยโบว์ลิ่งก็ช่างมีระเบียบ ว่านอนสอนง่าย...สงบเสงี่ยม จนคนในบ้านพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า.... “โบว์ลิ่ง มันเจียมเนื้อเจียมตัวจริงๆ....เจ้าของเก่าเค้าทำไมทิ้งๆขว้างๆให้มีสภาพ เยินได้ขนาดนั้นนะ”....

ในที่สุดก็ใจอ่อน รับโบว์ลิ่งเข้าเป็นสมาชิกถาวร...ไม่ต้องไปหาบ้านที่ไหนอีกแล้วววว...อยู่ ด้วยกัน...กินด้วยกัน นอนด้วยกัน...เที่ยวด้วยกัน...สุขด้วยกัน...แบบนี้ตลอดไปนะ...ยัย โบว์ลิ่ง...

ขนโบว์ลิ่งเริ่มยาวขึ้นเรื่อยๆ...ความ ขี้เหร่ก็เริ่มจางหาย...ขนที่ตัวไม่มีปัญหา ถึงแม้จะไม่สลวยสวยงาม เหมือนกับตัวอื่นเค้าแต่ความดกหนาก็ไม่เป็นลองใคร ......แต่ตรงหัว ใบหู เปลือกตา..ที่เคยเป็นแผลเน่าหนักๆนะซิ....หนังด้านนนนน....ไม่มีแววว่าจะมี ขนงอกออกมาเลยซักเส้น...เลยกลายเป็นว่าโบว์ลิ่ง หัวล้านเป็นหย่อมๆ.....จ๊ากกกกก.....ลูกสาวช้านนน....ต้องไม่ขี้เหร่ขนาด นั้น....อย่างน้อยๆต้องมี....จุก...เหมือนชิสุห์ตัวอื่นๆเค้าบ้างซิ...

แล้วก็....รอ...อย่าง ใจเย็นเพื่อให้ขนที่หัวยาวมาปกคลุม...หัวล้านเป็นหย่อมๆ...ของ โบว์ลิ่ง...นั่งมองทุกวันว่าจะให้ไว้ผมทรงไหนดี...ที่จะให้...มัดจุก...ได้ โดยไม่เห็นหัวล้าน....

ครั้งแรกที่พาโบว์ลิ่งเข้าร้านเสริมสวย....ทั้ง เป็นห่วง...ทั้งกังวล กลัวจะอาละวาดกับเค้าจนโดนดุ โดนตี...แต่ก็ทำใจกล้าบอกกับเจ้าของร้านเค้าไปว่า.... “ไม่รู้ว่าน้องเค้าเคยจะเคยเข้าร้านเสริมสวยมาก่อนรึเปล่า เพราะตอนที่เอาเค้ามาสภาพเยินมากๆ....ลองดูนะคะ...ทำเท่าที่ทำได้...ถ้าไม่ ไหวจริงๆ...ก็บอก”....พอเรามารับก็เจอโบว์ลิ่ง...มัดจุกแล้วค่ะ...เป็นจุก แรกของโบว์ลิ่งเลย...ที่ร้านเค้ามีความพยายามมากกกกก....

จาก 1 จุก

เป็น 2 จุก

และ 3 จุก

เริ่มดูเป็น ชิสุห์กับเค้าบ้างรึยังคะ...

พอขนที่หัวเริ่มยาวขึ้นก็มาบังส่วนที่เว้าแหว่งไปได้จนหมด.....

ตัดไปตัดมาก็มาปิ๊ง...!!!... กับทรงบ๊อบ นักเรียนค่ะ...เพราะตัดแล้วดูขนหนาดี...พอมัดแกละ...ก็จะช่วยบังขนแหว่งๆตรง ใบหูได้พอดี....แถมยังทำให้หน้าดูบ๊องแบ๊วอีกด้วย...

ผมทรงบ๊อบนักเรียน...ดูๆ แล้วจะเหมาะสมกับโบว์ลิ่ง มากๆ....เพราะดูเป็นหญิง แต่ไม่หวานเกินไป...เพราะบุคคลิกเธอดูจะเป็นสาวทอม มากว่าสาวหวาน...มีความเป็นตัวของตัวเองสูง...ไม่ชอบสุงสิงกับคน หรือแม้แต่หมาด้วยกัน...ชอบอยู่เงียบคนเดียวไม่ขี้อ้อน...แต่เค้าก็ไม่ดื้อ ค่ะ...

สวยแล้วนะลูกสาว...อิอิ...