โต๊ะของคุณปู่ชายแก่ ร่างกายบอบบาง อาศัยอยู่กับลูกชาย ลูกสะใภ้ และหลานชายวัย 5ขวบ มือ

ของชายชราสั่นเทา ดวงตาฝ้าฟางทุกครั้งที่ก้าวเดิน ฝีเท้าก็ง่อนแง่นไม่มั่นคง

  ***เมื่อครอบครัวรับประทานอาหารกันที่โต๊ะอาหาร คุณปู่ก็มือสั่น สายตาไม่ดี ทำให้การ

รับประทานอาหารเป็นไปอย่างทุลักทุเล และถั่วในช้อนก็มักจะกลิ้งหล่นลงพื้นบ่อยๆพอคว้าจับ

แก้วน้ำ น้ำก็หกเลอะเทอะผ้าปูโต๊ะ

จนทำให้ลูกชาย และลูกสะใภ้รำคาญ กับความเลอะเทอะเปรอะเปื้อนที่ต้องเช็ดล้าง

*** คนเป็นลูกชายจึงพูดออกมาว่า "เราคงต้องจัดการอะไรสักอย่างกับคุณพ่อเสียแล้ว ผม

ทนไม่ไหวที่ต้องเห็นน้ำหกกระฉอก เคี้ยวอาหารเสียงดัง และอาหารหกเลอะพื้นอีกต่อไป"

*** ดังนั้นเค้าจึงนำโต๊ะไม้ตัวเล็กๆไปวางไว้ที่มุมห้องสำหรับคุณปู่ ส่วนเค้า ภรรยาและลูก

ชายก็นั่งรับประทานอาหารที่โต๊ะใหญ่

***คุณปู่นั่งรับประทานอาหารคนเดียวที่มุมห้อง...

และเมื่อชายชราทำจานกระเบื้องแตกไป2-3ใบ จานของเขาก็เปลี่ยนมาเป็นจานไม้แทน 

บางครั้งคนในครอบครัวเหลือบหันไปมองคุณปู่ที่นั่งเงียบๆคนเดียว ก็ได้เห็นน้ำตาที่รื้น

ขึ้นมากลบตาฝ้าฟางคู่นั้น

กระนั้น ...ถ้อยคำเพียงอย่างเดียวที่ลูกชายและลูกสะใภ้พูดกับผู้เฒ่าคือ

การติเตียน...น้ำเสียงหงุดหงิดรำคาญ ทุกครั้งที่เค้าทำช้อนหรือส้อมตก หรืออาหารหกเลอะเทอะ 

****************

***หลานชายวัย 5ขวบเฝ้ามองทุกอย่าง อย่างเงียบๆ....จนอายุ 8ขวบ

...วันหนึ่งหลังทานอาหารเย็นแล้ว ผู้เป็นพ่อ ก็เห็นเด็กชายเล่นเศษไม้อยู่บนพื้น

จึงถามอย่างเอ็นดูว่า "ลูกกำลังทำอะไรอยู่เหรอลูก บอกพ่อหน่อยได้มั้ย" 

ลูกก็ตอบด้วยเสียงน่าฟังพอกัน " อ๋อ ผมกำลังทำชามไม้ใบเล็กๆให้ คุณพ่อ คุณแม่

ตอนผมเป็นผู้ใหญ่ไงครับ"

 เด็กชายวัย 8ขวบส่งยิ้มให้ผู้เป็นพ่อ แล้วก็ง่วนกับเหล่าแผ่นไม้ในมือต่อไป

ผู้เป็นพ่อเป็นแม่ถึงกับฟังแล้วอึ้ง

***ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลมาอาบแก้มของสองผัวเมียคู่นั้น แม้ไม่มีใครปริปากพูดออกมา หาก

ทั้งคู่รู้แล้วว่า ควรจะทำยังไงต่อไป
 

***************

***เย็นวันต่อมา ผู้เป็นลูกชายจูงชายชราผู้เป็นพ่อมานั่งรับประทานอาหารร่วมกันบนโต๊ะนับตั้งแต่

วันนั้นเป็นต้นมา ชายชราก็รับประทานอาหารทุกมื้อร่วมกับบุตรชาย..บุตรสะใภ้และหลานชาย

***และด้วยเหตุผลบางประการ...สองสามีภรรยาคู่นี้ ดูเหมือนจะไม่สนใจอีกว่า น้ำจะ

กระฉอกหรือผ้าปูโต๊ะจะเป็นรอยด่างดำเพียงใด....

****************

 โดย  ไชยวรมันต์ เนชั่น