1อยากเข้าใจสิ่งใด, ต้องเริ่มจากการยอมรับ, ว่าเราไม่เข้าใจสิ่งนั้น.

2ความเหงา, มิได้ขึ้นอยู่กับความกว้างใหญ่ของพื้นที่รอบตัว, มันขึ้นอยู่กับพื้นที่ว่างเล็กเล็กข้างข้างตัว.

3ทุกที่มีความเศร้า, ตราบที่เรา, พกมันไปด้วย.

4เมื่อความรักหมดลง, สิ่งที่เหลือ, คือความพยายาม.

5บางครั้ง, เรายอมแพ้, เพราะแค่กลัวว่าจะไม่ชนะ.

6เรื่องเกิดขึ้นมานานแค่ไหน, ไม่สำคัญเท่า, มันยังคงอยู่หรือเปล่า, ในวันนี้.

7บางที, เราบอกรักเพื่อความสบายใจ, มิใช่ต้องการคำตอบ.

8ยิ่งพยายามรักกันมากเท่าไร, ความจริงก็ค่อยค่อยเผยตัวออกมา, ว่าเราไม่ได้รักกันแล้ว.

9น้ำตาของจริง, มักไหลออกมาโดยที่เราไม่รู้ตัว, รอยยิ้มของจริงก็เช่นกัน.

10ความทรงจำที่หล่นหาย, ไม่มีใครเก็บมาคืนเราได้, แต่ไม่เป็นไร, มันคงไม่ค่อยสำคัญ.

11การลืม, ทำได้ยาก, ที่พอทำได้คือ, ไม่เพิ่มความทรงจำ.

12ความทรงจำยังคงอยู่กับฉัน, คนในความทรงจำ, หายไป.

13ความอึดอัด, ไม่ต้องการคนจำนวนมากในที่แคบ, บางครั้งมันเกิดขึ้นขณะที่คนสองคนอยู่ในที่ล่งกว้าง.

14หลังคำว่ารักถูกเอ่ยออกมา, ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป, ไม่ใกล้กันมากขึ้น, ก็ห่างกันมากขึ้น.

15ทุกคน, ล้วนต้องการ, บางคน.

16ผิดหวังกับใครคนหนึ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า, แปลว่าเขา, สำคัญกับเราพอสมควร.

17เราต่างกลัวความผิดหวัง, แต่เมื่อผิดหวังแล้ว, ก็ไม่มีอะไรให้กลัวอีก.

18ปลอบตัวเอง, ว่าเธอไม่ใช่, คือวิธีทำให้เจ็บปวดน้อยลง.

19คำว่าจบ, ที่สมบูรณ์, ต้องจบทั้งสองคน.

20บางครั้ง, เราอดไม่ได้ที่จะเดินไปตามทางเส้นนั้น, แม้รู้ว่ามันเป็นทางตันก็ตาม.

21การพยายามทำทุกสิ่งให้ปกติ, ไม่ปกติอย่างยิ่ง.

22สิ่งใดที่ต้องพยายามจำ, สิ่งนั้นไม่สำคัญจริง.

23สิ่งที่บอกไม่เคยจริง, สิ่งที่จริงไม่เคยบอก.

24ที่ใดมีรัก, ที่นั่นไม่มีสมาธิ.

25การพูดคำว่ารัก, ในบางกรณี, มีความหมายว่าลาก่อน.

26สิ่งที่ไม่บอก, สำคัญกว่า, สิ่งที่บอกออกมา.

27คนที่ทำให้เรามีพลัง, คนที่ทำให้เราหมดพลัง, คนเดียวกัน.

28บางความรักจบลง, เพราะความไม่รู้จบ, ของความรัก.

29สิ่งมีค่าของบางคน, เป็นเพียงของเล่น, ของบางคน.

30สิ่งที่โหดร้ายกว่าการไม่รัก, คือ, รักที่ไม่จริง.