ครั้ง หนึ่งดิฉันเคยไปเทียวกับคณะเพื่อนที่จังหวัด เพรชบุรี ไปแถวเขื่อน เกิดปวดท้องเบา จึงหลบไปแถวพงไม้ เพื่อปัสวะ แล้วไม่ได้คิดอะไร ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรบ้างกับสถานที่ ไม่ได้สนใจ แล้วยังไปกับเพื่อนปีนต้นไม้ เด็ดผลไม้มากินกันก็ไม่ได้ขอใคร เพราะผลไม้นั้นอยู่ในป่า เขา และบ่ายวันนั้นก็เดินทางกลับบ้านที่สำโรง พอตกกลางคืนก็ฝัน เห็นเทวดาผู้ชาย ใส่เสื้อคลุมสีขาวยาว กางเกงขาว รองเท้าสีขาวปลายแหลม ที่ศรีษะสวมชฎา มีมากันสามท่าน แล้วชี้มาที่ดิฉัน แล้วท่านว่า มึงรบหรู่กู กูจะเอาชีวิตมึง อย่าทำหนูเลย หนูกลัวแล้ว หนูทำอะไรผิดหรือ ถึงต้องมาทำกับหนูอย่างนี้ แก่ไปทำอะไรไว้ ในป่าเขานั่น ยังไม่รู้อีกหรือ ก็นึกได้ทันที จ้ะ จ้ะ หนูรู้แล้ว หนูขอโทษ หนูขอขมาด้วยเจ้าค่ะ ต่อไปหนูจะระวังให้มากกว่านี้เจ้าค่ะ จะทำอะไร หนูจะขอขมาก่อนทุกครั้งเจ้าค่ะ โปรดยกโทษให้หนูด้วย แล้วท่านก็จากไป ลุกได้จากเตียงก็ตกใจขนลุกชันไปทั้งตัว แล้วก็ไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย สิ่งใดที่ข้าพเจ้าได้ล่วงเกินไว้ ณ ที่ใดก็ตามที่รู้ก็ดี หรือไม่รู้ก็ดี โปรดอโหสิกรรมให้แก่ข้าพเจ้านี้ด้วยเทอญ ทำลงไปด้วยความไม่รู้จริงๆ
ดิฉันจึงคิดว่า เรื่องนี้น่าจะเป็นอุทาหรณ์เล่าสู่กันฟังให้คนหลายๆคนได้รู้ ว่าในสถานที่ต่างๆ นั้นมีเจ้าที่เจ้าทางอยู่ ก่อนปลดทุกอะไรก็ตาม ควรขออนุญาติก่อนเสมอ หรือเด็ดดอกไม้ หรือผลไม้ ก็ต้องขอก่อนทุกครั้ง เพราะเราไม่รู้ว่าบริเวร หรือสถานที่ตรงนั้น ต้นไม้ต้นนั้นมีเจ้าที่อยู่หรือไม่ เพื่อความปลอดภัยของตัวเองค่ะ จะได้ไม่เป็นการรบหรู่ท่านให้โกรธค่ะ ขอพระคุ้มครองทุกท่านค่ะ