สัปดาห์นี้มีเรื่องความเมืองใหญ่       ไทยถูกฟ้องขับไล่ขึ้นโรงศาล

เคยเป็นเรื่องโต้เถียงกันมานาน         ที่ยอดเขาพระวิหารรู้ทั่วกัน

กะลาครอบมานานโบราณว่า             พอแลเห็นท้องฟ้าก็หุนหัน

คิดว่าตนนั้นใหญ่ใครไม่ทัน               ทำกำเริบเสิบสันทุกอย่างไป

อันคนไทยนั้นสุภาพไม่หยาบหยาม     เห็นใครหย่อนอ่อนความก็ยกให้

ถึงล่วงเกินพลาดพลั้งยังอภัย             ด้วยเห็นใจว่ายังเยาว์เบาความคิด

เขียนบทความด่าตะบึงถึงหัวหู           ไทยก็ยังนิ่งอยู่ไม่ถือผิด

สั่งถอนทูตเอิกเกริกเลิกเป็นมิตร         แล้วกลับติดตามต่อขอคืนดี

ไทยก็ยอมตามใจไม่ดึงดื้อ               เพราะไทยถือเขมรผองเหมือนน้องพี่

คิดตกลงปลงกันได้ด้วยไมตรี           ถึงคราวนี้ใจเขมรแลเห็นกัน

หากไทยจำล้ำเลิกบ้างอ้างขอบเขต   เมืองเขมรทั้งประเทศของใครนั่น ?

ใครเล่าตั้งวงศ์กษัตริย์ปัจจุบัน           องค์ด้วงนั้นคือใครที่ไหนมา ?

เป็นเพียงเจ้าไม่มีศาลซมซานวิ่ง         ได้แอบอิงอำนาจไทยจึงใหญ่กล้า

ทัพไทยช่วยปราบศัตรูกู้พารา             สถาปนาจัดระบอบให้ครอบครอง

ได้เดชไทยไปคุ้มกะลาหัว                 จึงตั้งตัวขึ้นมาอย่างจองหอง

เป็นข้าขัณฑสีมาฝ่าละออง               ส่งดอกไม้เงินทองตลอดมา

ไม่เหลียวดูโภไคไอศวรรย์               ทั้งเครื่องราชกกุธภัณฑ์เป็นหนักหนา

ฝีมือไทยแน่นักประจักษ์ตา               เพราะทรงพระกรุณาประทานไป

มีพระคุณจุนเจือเหลือประมาณ         ถึงลูกหลานกลับเนรคุณได้

สมกับคำโบราณท่านว่าไว้               อย่าไว้ใจเขมรเห็นจริงเอย …

ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช
หนังสือพิมพ์สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์
๑๘ ตุลาคม ๒๕๐๒