ดิฉันเป็นคนนึงที่เวลานอนหลับจะละเมอบ่อยมาก (คนนอนข้างๆเล่าให้ฟัง) ไม่ว่าพูดอะไรออกมาก็แล้วแต่ในขณะหลับ เริ่มเรื่องเรยแล้วกันค่ะ

ตอนนั้นดิฉันเองยังเด็กประมาณ ป.5-6 ได้ ตอนปิดเทอมก็จะไปเที่ยวบ้านญาติที่ต่างจังหวัด จะไปประจำทุกปีช่วงสงกรานต์ มีอยู่คืนหนึ่ง(ป้าเล่าให้ฟัง) ก็นอนบนบ้านชั้น 2 นอนกับป้าแล้วลูกของป้าอีกสองคน ตอนนั้นดิฉันนอนริมประตูนอนพื้นกับพี่สาว(ลูกป้าคนโต) ส่วนป้านอนบนเตียงกับน้อง ป้าเล่าให้ฟังว่าคืนนั้นเค้าเห็นดิฉันนอนดิ้นมาก เดี๋ยวเอาแขนเอาขาไปฟาดกับพนังเสียงดัง แล้วก็เงียบไป ป้าก็เรยนอนหลับต่อ แกคงคิดว่ากลางวันดิฉันคงเล่นมาก ซักพักป้าก็ตื่นอีกเพราะมีคนเสียงเปิดประตู ป้าบอกว่าป้าเห้นฉันลุกออกจากที่นอน เปิดประตู ป้าแกเรยตะโกนถามฉันว่าจะลุกไปไหน แต่ฉันไม่ตอบ ฉันเดินออกมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ตรงหัวบันได ด้วยความที่เรียกแล้วดิฉันไม่ขานแกเรยลุกมาดู แกบอกว่าแกจับฉันไว้ตรงหัวบันได ดีนะที่จับทันไม่งั้นตกลงไปแน่เรย ป้าก็จูงฉันกลับมานอน พอตอนเช้าก็มาเล่าให้ดิฉันฟัง

ดิฉันก็บอกป้าว่า "แล้วตอนนั้นหนูหลับหรอ" แกบอกว่าใช่หลับตา เหมือนเดินละเมอออกมา" ดิฉันเรยถามต่อว่า "แล้วป้าปลุกหนูเข้ามานอนหรอ" ป้าแกตกใจแล้วถามฉันกลับว่า "อ้าวเมื่อคืนแกยังคุยกับป้าเรย แกไม่รู้เรื่องเรยหรอว่าแกไปยืนอยู่ตรงหัวบันไดน่ะ" (อยากบอกไม่รู้เรื่องจิงๆ) หลังจากนั้น เรยสวดมนต์ก่อนนอนตลอดเรยค่ะ