ก่อนอื่นต้องขอถามหน่อยนะว่า  คุณรู้จักการทำแท้งมากแค่ไหน
แล้วรู้มั้ยว่าการทำแท้ง   นอกจากมันจะมีเวรมีกรรมแล้ว
มันยังมีวิญญาณที่ต้องการชีวิตติดตามอยู่ด้วย!

นี่ไม่ใช่เรื่องโกหก  และเป็นเรื่องจริง  ที่เราไปอ่านเจอในหนังสือพระในห้องสมุดโรงเรียน
(จำชื่อไม่ได้)
แต่จะบอกไว้เพื่อป็นอุทาหร

เรื่องมันมีอยู่ว่า  เรื่องที่เราได้อ่านคือเรื่องของผู้หญิงที่พลาดท่าให้กะเพื่อนชายที่ตนเองหลงรักมาตลอด  3  ปี
ตอนนี้เธออยู่ชั้น  ม6  กำลังจะจบการศึกษา
วันดีคืนดีเธอก็ได้มีโอกาสสารภาพรักกะผู้ชายคนนั้น
แล้วเรื่องมันก็จบลงที่เตียง...เพียงแค่คืนเดียว

ผู้หญิงคนนั้นมารู้ตัวทีหลังว่าท้อง  ก่อนเปิดเทอมใหม่
ในมหาวิทยาลัยชื่อดัง   (นี่อะไร  ยังไม่ทันได้เป็นนักศึกษาเต็มตัว  ก็ท้องซะแล้ว  )
เธอไปปรึกษากะแฟนหนุ่มที่เธอรัก
สิ่งที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากก็คือ

"ไปทำแท้งซะ  ถ้าเธอไม่อยากเลิกกับฉัน"
เธอเสียใจมาก   และเธอก็ไม่เคยคิดว่าเค้าจะเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้
แต่เพื่อความรัก  เธอก็ทำ...
หลังจากนั้นไม่นาน  แฟนเธอก็มีคนใหม่   แทนยังบอกกับเธอต่างๆนาๆว่า  โง่  
เธอเจ็บปวด  ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ
วันหนึ่งเธอได้เข้าวัด  พร้อมๆกับพี่สาว(พี่คนนี้รู้เรื่องของเธอดี  จากที่อ่านมาพบว่าพี่เธอช่วยปกปิดเรื่องท้องเวลาที่แม่เธอถามว่าเธอเป็นอะไร  ทำไมเอาแต่อ้วก)

เธอรู้สึกเหนื่อย  เหงื่อผุดขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆ  จนทำให้เธอรู้สึกไม่สบาย
เธอไม่รู้ตัวว่าเป็นอะไร  เหมือนพอเธอได้เข้าวัดแล้วก็มีอะไรมาฉุดขาทั้งสองของเธอไว้...

จนในที่สุด  เธอก็ได้เข้าไปกราบหลวงพ่อองค์หนึ่ง
ท่านทำสีหน้านิ่งๆ  และถามในสิ่งที่เธอเองก็ตกใจ

"ไปทำแท้งมาใช่มั้ย   ไม่รักตัวเองเลยหรือไง"

หลวงพ่อท่านถามแค่นั้น  น้ำตาของเธอก็ไหล  และระบายเรื่องทั้งหมดออกมาให้ฟังหมดเปลือก

"ใช่ค่ะ  หลวงพ่อ  ลูกไปทำแท้งมา  เพียงเพราะหลงเชื่อคำพูดไร้ความรับผิดชอบของผู้ชายคนหนึ่ง  ลูกเสียใจมาก   ลูกทำผิดใช่มั้ย   ทำไมช่วงนี้ลูกรู้สึกแย่  ชีวิตที่เป็นอยู่ก็แย่   ลูกจะทำอะไร  จะไปไหนก็เหมือนมีอะไรฉุดลูกไว้  ลูกต้องทำยังไงดี

หลวงพ่อได้ฟังก็ยิ้ม  แล้วจึงตอบแบบเรียบๆว่า

"อะไรที่โยมไปทำไว้...ตอนนี้โยมกำลังได้รับสิ่งนั้น   เด็กที่เกิดขึ้นมา  เค้าอยากรู้ว่าเค้าทำอะไรผิด  เค้าไม่รู้ตัวเลย   เค้าถึงได้เกาะแข้งเกาะขาโยมไปไหนมาไหนด้วยตลอด  โยมจะทำอะไรก็ไม่ประสบผลสำเร็จ  เพราะคำบันดาลของลูกของโยม  อาตมาก็ช่วยได้เพียงเท่านี้  สิ่งที่โยมต้องทำก็คือ  ไปขอขมาเด็กที่หลุมของเขา  แล้วต้องหมั่นไปหา  เอาของเล่นไปให้เขาด้วย"  หลวงพ่อพูดได้แค่นั้น  ก็เดินจากไปเลย

เธอไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน  น้ำตาที่มีอยู่แล้วก็กลับมีมากขึ้น  เธอคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา   ความหลงที่ทำให้เธอโง่   เธอเพิ่งได้รู้ว่าเธอทำผิดต่อเด็กคนหนึ่ง  ที่มาเกิดกับเธอ...
คำๆหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว

"ทำไมเราถึงไม่รักตัวเอง  ปล่อยให้ชีวตทั้งชีวิตต้องไปจมปลักกับผู้ชายโง่ๆ  หวังแต่ได้คนหนึ่งด้วยนะ?"

ปล.  แล้วคุณล่ะ  คิดเหมือนกันมั้ย  

อย่าให้คำว่า  รัก  มันทำร้ายตัวเอง...