ชีวิตอิสระ แต่ขาด"คุณ-นะ-ทำ"
                                        
     

โบราญว่าใกล้เกลือกินด่าง 

เหมือนคนใกล้วัดแต่ไม่เคยทำบุญ วันๆ ได้แต่นั่งๆ นอนๆ มองดูชาวบ้านมาทำบุญที่วัด

เหมือนกับว่ามาเที่ยว บางคนก็มาคุยกับพระ บางคนมาดูโบสถ์ ดูต้นไม้ หรือไม่ก็ขอหวย

ไม่เห็นมีอะไร… ดีตรงที่มีของแปลกๆ อร่อยๆ มาถวายพระ พระฉันไม่หมดก็จะเก็บไว้แจก

เด็กๆ และฝากเอาไปให้กิน… หลวงตาท่านใจดี ขออะไรก็ให้… คนใกล้วัดจึงไม่อด หิวก็

เข้าวัด อยากก็เข้าวัด เบื่อก็ไปเที่ยว… ชีวิตมีความสุขจะตาย แล้วจะไปทำงานให้เหนื่อย

ยากทำไม… นอนเฉยๆ ก็มีกิน


        เด็กวัดว่านั่งห้างไม่มองสูง 

บางคนเบื่อชีวิตวุ่นวายของบ้านเมือง ก็หันมาเข้าวัด… หามุมสงบ นั่งผึ่งสมอง

บรรยากาศช่างเงียบสงบดีแท้ๆ น่านอนจริงๆ… ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนบนม้านั่งหินใต้

ต้นไม้ มาตื่นขึ้นอีกทีก็ได้เวลาเณรตีระฆังทำวัตรเย็น สักครู่ก็เห็นพระ เณร เดินขึ้นโบสถ์

เรียงเป็นแถวต่อกัน นึกในใจ เป็นพระก็สบายดีเน๊อะ ไม่ต้องทำอะไร บิณฑบาตรเช้า

ฉันท์แล้วก็นอน ตื่นมาฉันเพล แล้วนอนดูทีวี รอเวลาเณรตีระฆังปลุกขึ้นมาทำวัตร… เรา

น่าจะมาบวชบ้าง จะได้ไม่ต้องมีใครคอยจู้จี้ บังคับ ขัดใจ


     “มัก-กะ-ทา-ยก” 

วันนี้เป็นอีกวันที่ “คนเบื่อชีวิต” เข้าวัดมานั่งฟังนกร้องอยู่ใต้ต้นตะขบ เจอลุงแก่ๆ เดินผ่าน

มา จึงเอ่ยทักสวัสดีพร้อมยกมือไหว้ “มาทำบุญหรือครับ?” ลุงแกเงยหน้าแล้วยิ้มให้

“เปล่า มาหาพระ ขอของไปทำบุญที่ต่างจังหวัดน่ะ” ปากเบาจึงถามต่อ “จะไปทอด

ผ้าป่าถวายของวัดที่บ้านหรือ” ลุงแกหัวเราะในลำคอ ฮึ ฮึ “จะเอาไปแจกคนที่บ้านมัน”

ลุงแกว่าแล้วก็เดินจากไป ทิ้งให้คนเบื่อโลกนั่งงงๆ มองหลวงตาเอาข้าวในกาละมังแบ่ง

เป็นกองๆ ให้หมาวัดที่รายล้อม ยืนรอ… แต่ไม่ยักแย่งกัน


   “จ้าว-อา-วาด” 

วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายของ “คนเบื่อโลก” กับโอกาสที่จะได้มานั่ง “ปล่อยจิต” หาความ

สงบในวัด วันนี้วันโกน พรุ่งนี้วันพระคงมีคนมาทำบุญกันเยอะแน่ๆ เสียดายตัวเองไม่ว่าง

ติดธุระคงไม่ได้มาร่วมทำบุญด้วย แต่ไม่เป็นไรชีวิตยังอีกยาวไกล ทำเมื่อไหร่ก็ได้… แล้ว

ก็ล้มตัวลงนอนบนม้าหินตัวเดิม มาตกใจตื่นเมื่อได้ยินเหมือนมีใครมาทำอะไรอยู่ข้างๆ ลุก

ขึ้นนั่งงัวเงียขยี้ตา มองเห็นหลวงตาคนเดิมกำลังใช้แปรงล้างส้วม ทำความสะอาดห้องน้ำ

ที่เรียงรายนับสิบห้อง นั่งดูหลวงตาทำจนเสร็จ แล้วเดินผ่านมาพร้อมกล่าวทัก “ตื่นแล้ว

หรือโยม” … ยกมือไหว้แล้วตอบ “ครับ… เออ ทำไมหลวงตาไม่ให้พระหรือเณรทำล่ะ

ครับ” หลวงตาหัวร่อ “ช่างเขาเถอะ งานเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้ เจ้าของบ้านต้องทำเอง” …

ว่าแล้วท่านก็เดินจากไป ทิ้งคำถามคาใจให้คนเบื่อโลกต้องเก็บเอามาคิดต่อ

ก่อนขับรถกลับ “ดวงตาเห็นธรรม” ก็บันเกิดกับคน “เบื่อโลก”… “คุณ-นะ-ทำ”

นี่เองที่ทำให้คนเราเป็นใหญ่ …วัดใหนๆ ก็ไม่สงบ ถ้าใจยังไม่ปล่อยวาง