วันที่พ่อกลับมา

"มานั่งทำอะไรมืด ๆ อยู่ตรงนี้" เสียงทุ่ม ๆ ดังขึ้นที่ข้างหู มือใหญ่ที่กำลังลูบหัวฉันอยู่อย่างอบอุ่น ฉันเงยหน้ามองขึ้นไปตามต้นเสียงนั้น

"พ่อ ๆ กลับมาแล้ว" ฉันตะโกนตอบด้วยความดีใจ และโผเข้ากอดเจ้าของมือนั่น ซึ่งขณะนี้โอบอุ้มตัวของฉันไว้แนบอก

"ร้องไห้ทำไมหละลูก" เสืยงทุ่ม ๆ นุ่ม ๆ ที่คุ้นเคยกระซิบถามกับใบหู

"ไอ้เป้งสิพ่อ มันว่าหนูโกหก" ฉันสะอื้นไห้ตอบ จนเสียงขาดหายเป็นช่วง ๆ เพราะสำลักก้อนสะอื้น

"มันว่าหนูโกหก ว่าพ่อจะเอาปืนกลกลับมาให้" ฉันยังคงสะอึกสะอื้นร้องไปพูดไป

" มันว่าพ่อจะตาย ไปเป็นทหารทางใต้ไม่มีทางรอดกลับมา" พ่อคลายอ้อมกอดให้ฉันได้นั่งเล่าได้อย่างถนัด พร้อมทั้งใช้ปลายหัวแม่มือปาดน้ำตาออกจากแก้ม

"อย่าร้องลูก พ่อกลับมาแล้วนี่ไง ไม่ต้องร้องลูก เป็นลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้รู้มั้ย" พ่อก้มมองหน้าฉันที่เกรอะกรังไปด้วยคราบน้ำมูก น้ำตา และส่งยิ้มน้อย ๆ ให้ ตาเศร้า ๆ ของพ่อ ถึงมันจะสวยแต่ก็ดูเศร้าโศกอย่างบอกไม่ถูก

พ่อจูง มือฉันลุกขึ้นจากซอกมุมมืดที่ฉันแอบมานั่งร้องไห้อยู่ เราเดินจูงมือพากันเดินมานั่งที่แคร่หลังสวนครัวของแม่ ฉันเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ในตอนที่พ่อไม่อยู่ให้พ่อฟังมากมาย พ่อยิ้มและหัวเราะกับทุก ๆ เรื่องที่ฉันบอกเล่า

ฉันล้มตัวลงนอนบนตัก พ่อ และรบเร้าให้พ่อเล่าเรืองราวที่เกิดขึ้นในที่ ๆ พ่อจากไปทำงานให้ฟังบ้าง พ่อยิ้มบาง ๆ เล่าเรืองราวต่าง ๆ อย่างสนุกสนาน การออกเดินลาดตะเวน การถูกลอบโจมตี การเข้าปะทะกับผู้ก่อการร้าย

ถึงแม้นพ่อจะเล่าเรื่องราวสนุกสนานอย่างไร แต่ด้วยความง่วงงุน เปลือกตาของฉันแทบจะปิดลงทุกที แต่ก่อนที่สติจะหมดไปกับความง่วง ฉันฉุกนึกได้และถามถึงสิ่งที่พ่อสัญญากับฉันว่าจะนำกลับมาให้

"พ่อแล้วปืนกลของหนูที่พ่อว่าจะซื้อมาให้หละ" ฉันงัวเงียถามตาแทบปิด

พ่อลูบหัวฉันด้วยความรักและเอ็นดู ไออุ่นจากมือของพ่อที่ฉันสัมผัสได้อย่างไม่เคยลืมเลือน

"นอนเถอะลูก นอนให้สบาย พ่อไม่ลืมสัญญาหรอกลูก พอหนูตื่นมา หนูจะได้รับมันตามสัญญา" พ่อมองฉัน

"จริงนะพ่อ แล้วพ่ออย่าไปไหนอีกนะ พ่อสัญญาแล้วนะ" ฉันทวงสัญญาจากพ่อ ซึ่งเคยให้ไว้เมื่อโทรศัทพ์กลับบ้านในหลายวันก่อน แม่ดีใจมาก บอกกับฉันว่า

"กลับมาครั้งนี้พ่อจะไม่ต้องไปไหนไกลอีกแล้ว พ่อปลดประจำการแล้ว"

ฉันดีใจที่ได้เห็นแม่ยิ้มได้และดีใจขนาดนั้น ตั้งแต่พ่อไปทำงานแม่ไม่ค่อยยิ้มเลย และทุกครั้งที่มีข่าวการปะทะกันทางใต้ แม่แทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ เที่ยวหาหนังสือพิมพ์มาติดตามข่าวคราวของพ่อ

ต่อไปนี้เราจะอยู่ด้วยกันเสียที แม่จะได้ยิ้มทุกวัน พ่อจะได้เล่นกับฉันทุกวัน คราวนี้หละไอ้เป้งจะได้เห็นว่าฉันไม่ได้พูดโกหก พ่อซื้อปืนกลมาให้ฉันและกลับมาอยู่กับฉันจริง ๆ

สายลมเย็นพัดเอื่อยมาปะทะผิวบาง ๆ ของฉันจนรู้สึกได้ เสียงพ่อลอยมาสัมผัสประสาทหูแผ่วเบา

"หลับให้สบายเถอะลูก ต่อไปนี้พ่อไม่ไปไหนแล้ว เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป" เสียงพ่อแผ่วเบาไปพร้อม ๆ กับความรู้สึกของฉันที่ล่องลอยไปกับห้วงนิทรา

ฉันหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ เสียงรพ เสียงผู้คนดังมาจากทางหน้าบ้าน ฉันงัวเงียลุกขึ้น พ่อไม่อยู่แล้ว พ่อไปไหน .... ฉันลุกขึ้นเดินไปที่หน้าบ้าน

รถทหารคันหนึ่งจออยู่ที่หน้าบ้าน นายทหารสองคนยืนคุยอยู่กับแม่ ในขณะที่แม่นั่งพิงเสาบ้านอยู่บนแคร่ท่าทางหมดแรง ในมือมีพานใส่ชุดทหารวางไว้ที่ตัก แม่เรียกฉันเข้าไปหา ใบหน้าของแม่มีน้ำตาเปียกชุ่ม

"แม่เป็นอะไร" ฉันถามขณะวิ่งไปกอดแม่

"พ่อไปไหนหละแม่ แม่ร้องไห้ทำไม" ไม่มีเสียงตอบใด ๆ มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ของแม่ที่กอดฉันไว้แน่นแนบอก

"แม่อย่าร้องไห้นะ พวกนี้แกล้งแม่เหรอ เดี๋ยวหนูเรียกพ่อมาจัดการ" ฉันลุกขึ้นจากอ้อมกอดของแม่ ที่ดูราวกับจะสิ้นแรง สองมือของแม่ปิดหน้าร้องไห้

"พ่ออยู่ไหนหละ ไหนล่ะปืนของหนูที่พ่อซื้อมาให้ หนูจะยิงไล่พวกนี้ไปให้หมดเลย" ฉันลุกขึ้นทำท่าฮึดฮัด หันซ้ายหันขวามองหาพ่อที่เพิ่งจากมา

ทหารหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้าหาฉัน เขาคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน ปืนกลเด็กเล่นในมือของเขายืนมาตรงหน้า ฉันคว้ามันมาไว้ในมือด้วยความตื่นเต้น คราวนี้หละไอ้เป้งจะได้เห็นว่าฉันไม่โกหก พ่อฉันไม่โกหก พ่อเอามันมาให้ฉันแล้วจริง

"พ่อฝากมาให้" เขาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา ฉันแหงนหน้ามองขณะที่เขากำลังลุกขึ้นยืน

"พ่อหนูไปไหนหละ" ฉันเงยหน้าขึ้นถามด้วยรอยยิ่ม ในขณะที่แม่สะอื้นไห้ ฟุบลงกับแคร่ที่นั่ง.....