แก่ที่สุด

ถ้านับเฉพาะนักเรียน และไม่รวมผอ. ครูอาจารย์ นักการภารโรง

ม.6 ก็ต้องแก่ที่สุดในโรงเรียนแน่นอน

แต่จะแก่ความรู้หรืออยู่นาน

อันนี้ต้องแล้วแต่ตัวบุคคล

.

2

เครียดทีสุด

บางคนบอกว่า Entrance ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต

แต่ สำหรับ ม.6

ถึงไม่ใช่ทั้งหมด ก็ เข้าใกล้ทั้งหมดเหมือน

limit เข้าสู่ x ไม่ใช่ x แต่เข้าใกล้ x ยังไงหยั่งงั้น

ไหนจะบรรดาครูอาจารย์ ญาติโกโหติกา พ่อแม่พี่น้อง เพื่อนฝูง

ที่คอยให้กำลังใจ(เชิงกดดัน)อีก

ม.6ไม่เครียดก็แปลกแล้ว

.

3

ขยันที่สุด

อยากสูงต้องเขย่ง อยากเก่งต้องขยัน

เมื่อเครียด อยากเอนท์ติด

แล้วมานั่งแต่งฟิก วาดรูป สูบอาร์ต เนี่ย มันจะติดมั้ย

ม.6 มันก็ต้องขยันเซ่

อ่านเข้าไปๆๆ อ่านให้ตายๆๆ^^

.

4

เก่งที่สุด

เนื่องจากแก่

จึงมีโอกาสถูกยัดความรู้ใส่หัวมากกว่าบรรดาศิษย์น้อง

เนื่องจากขยัน

กรรมดีนั้นจึงตกอยู่กับผู้กระทำ

.

5

ชีพจรลงเท้าที่สุด

หมายความว่า มีอันจะต้องเดินทางบ่อยมากๆ

+ไม่ว่าจะงานราษฎ์

ไปสอบรับตรงที่แต่ละคณะ ขยันเปิดสอบ

+ไม่ว่าจะงานหลวง

ไปสอบแข่งขันทางวิชาการ

เลยไม่เป็นอันได้อยู่บ้าน และไม่ได้ไปร.ร.กัน

.

6

เรียนพิเศษเยอะสุด

เมื่อมาถึงม.6แล้ว

ก็แทบจะเรียนไม่ทันการสอบที่มีมากมายกัน

แต่ละคนจึงเรียนพิเศษกันอย่างขันแข็ง

เพื่อจะได้ทันสอบ

หมดกันไปคนละหลายบาท

แต่ยังไงเราก็ยังยอมทุ่มทุน

.

7

สิวเยอะที่สุด

เรื่องสิวๆ ที่ไม่ใช่แค่สิว

เพราะมันเป็นดัชนีบ่งชี้ความเครียดที่เพิ่มมากขึ้นของม.6

ด้วยเรื่องนู้น เรื่องนี้ที่ประดังประเดเข้ามา

ไหนจะเวลานอนที่บั่นทอนไปอ่านหนังสือ

หน้าบางคนที่เคยใสเลยสิวขึ้นได้่ง่ายๆ

.

8

ตื้นเต้นที่สุด

ตื่นเต้นอะไรหรือจะสู้ รู้ผลเอนท์

ม.6ย่อมต้องอยากรู้อยู่แล้ว

ว่าที่ลงทุนลงแรงไปทั้งหมดน่ะ

เพียงพอจะซื้อ ประตูสู่อนาคตที่สดใสรึเปล่า

ตอนประกาศผลรับตรงนี่

ถึงกับกินข้าวไม่ลงกันเลยทีเดียวเชียว

.

9

บ้ากล้องที่สุด

อันนี้คิดว่าเป็นทุกคน

พอใกล้จะเรียนจบ เราก็อยากเก็บความทรงจำดีๆเอาไว้

ไหนจะรูปสถานที่ต่างๆในร.ร.

ไหนจะรูปเพื่อน รูปครู

เพราะไม่รู้จะเจอกันอีกเมื่อไหร่

เลยต้องระดม ถ่ายๆๆๆๆๆ

ประมาณว่า มูลค่ากล้องถ่ายรูปทั้งสายชั้นรวมกัน

แทบจะสร้างห้องสมุดใหม่ให้ร.ร.ได้

(อันนี้ก็เวอร์ไป)

.

10

แอ๊บแบ๊วที่สุด

เมื่อ แก่ มาก

และอยาก ถ่ายรูป มาก

ก็เลยต้อง แอ๊บ มาก

เพื่อให้ แบ๊ว มาก

.

11

ซาบซึ้งที่สุด

งานปัจฉิมนิเทศน์ คงจะรู้กันดี

ว่า [วินาทีที่จุดจบของอดีตและจุดเริ่มของอนาคตเดินทางมาบรรจบกัน] นั้น

บรรยากาศมันซาบซึ้งใจ แค่ไหน

.

12

รัก  (เพื่อน- ครู - ร.ร.)ที่สุด

คนเรามักจะรู้ค่าสิ่งใกล้ตัวที่มีอยู่ ก็ต่อเมื่อกำลังจะเสียมันไป

เพราะว่า จะไม่มีอีกแล้ว

ถึงได้รู้ว่ารักมากแค่ไหน

ร.ร.ที่เคยบ่น ก็รู้สึกภาคภูมิ

อาจารย์ที่เคยนินทา ก็ได้รู้สึกเคารพ

เพื่อนที่เคยทะเลาะ ก็ได้คืนดี

เพราะ จะไม่มีอีกแล้ว

จึงต้องรักษาช่วงเวลาสุดท้าย ให้กลายเป็นความทรงจำที่ดี

.

13