เธอจ๋า . . .
ฉันเคยได้ยินประโยคที่ว่า. . .
"ความ รัก มักจะจืดจางตาม กาลเวลาที่ผ่านพ้น"


เมื่อก่อนฉันก็เคยคิดว่า มันคงเป็นอย่างนั้นจริงๆ
ก็แหม. . . ใครล่ะจะมานั่งบอก รัก กันได้ทุกวัน
หรือเอาใจกันได้ตลอดปีอย่างสม่ำเสมอ

แต่ตอนนี้. . . ฉันไม่เชื่อประโยคนั้นแล้วล่ะ
ความ รัก ไม่เคยจืดจางได้หรอก

ถ้า "คน" ไม่บอกความ รัก ให้รู้สึกอย่างนั้น
แล้วกาลเวลาก็ไม่ใช่ตัวแปร ที่ทำให้ รัก น่าทะนุถนอมน้อยลงด้วย
ถ้า "คน" ไม่ละเลยที่จะใส่ใจมันเอง



และเพราะความ รัก อยู่ในกำมือของเรา. . . ไม่ใช่ใคร
ความ รัก จะอยู่หรือไป. . . ก็อยู่ที่หัวใจของคนสองคนนี่แหละ
เพราะอย่างนี้. . . ฉันกับเขาจึงสัญญาว่าจะ " รัก " และ "ซื่อสัตย์" ต่อกัน
คำสองคำนี้. . . เป็นหัวใจสำคัญของการดูแลความ รัก เลยนะ


แล้วเธอเชื่อไหม. . . ตอนนี้ผ่านมาเกือบสองปีแล้ว
ไม่มีวันไหนเลยที่ฉันไม่รู้สึกตกหลุม รัก เขา
แล้วเขาก็บอกด้วยว่า. . . ยังตกหลุม รัก ฉันเหมือนวันแรกในทุกๆ วัน

ทำได้ยังไงน่ะเหรอ ?
เธอก็ลองใช้ "ทั้งหมดของหัวใจ" รัก ใคร รัก คนดูสิ
อ้อ. . . อย่าลืมคำว่า " รัก " และ "ซื่อสัตย์" ด้วยนะ
แล้วเธอจะไม่รู้จัก "วิธีเลิก รัก " อีกเลยตลอดชีวิต